Δεν ξεχνούμε το έγκλημα που διαρκεί 47 χρόνια.
Δὲ σᾶς ἀκούω τὶ λέτε.
Ὁ γιός μου ζεῖ. Ἔχω ἀκουμπήσει
τόσες φορὲς τ’ αὐτὶ στὴ γῆς·
ἂν ἦταν σκοτωμένος θὰ γροικοῦσα
ἕνα σιγανὸ μούρμουρο νὰ βγαίνει
μέσ’ ἀπ’ τὸ χῶμα, ὅσο μακριὰ
κι ἂν κείτουνταν θαμμένος. Μιὰ ζωὴ
ἔχω νὰ κάμω μὲ τὴ γῆς καὶ ξέρω.
Σέρνουνται ἀκόμη μέσα της φωνὲς
ξωμάχων πεθαμένων ἀπὸ χρόνια
καθὼς τοῦ κύρη μου καὶ τοῦ παπποῦ μου.
Γι’ αὐτὸ σᾶς λέω πὼς ὁ γιός μου ζεῖ.
Τόνε κρατοῦν ἐκεῖ, στὴν πέρα τὴ στεριὰ
καὶ μπαίνει ἡ θάλασσα ἀνάμεσά μας.
Δημοσίευση σχολίου