ΕΞΙΣΤΟΡΕIΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΕIΝ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝA ΤΟΥ 1944-Η ΜAΧΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ.

Γράφει ο Βαλκανίδης Δήμος

Είναι ευρέως γνωστό σε όλους τους φιλομαθείς φιλίστορες, θέλω να ελπίζω προσδοκώντας εν πολλοίς, η περιβόητη πολύνεκρη εμφυλιακή εμπόλεμη μάχη των Αθηνών δια της Πρωτευούσης, εν έτη τραγικού μηνός αρχές Δεκεμβρίου του 1944. Εν ολίγοις, συγκρούστηκαν πολλαπλώς αφενός μεν, εμφυλιοπολεμικά αλγεινώς από την μία πλευρά, οι εμφανώς υπέρτερες δυνάμεις της λαϊκίστικης εθνομηδενιστικής άναρχης, μπολσεβίκικης Σταλινικής Μαρξιστικής άκρα αριστέρας, του λεγομένου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ-ΚΚΕ. Εν αντιθέσει ενώ από την άλλη πλευρά εκατέρωθεν, αφετέρου δε, οι λιγοστές κυβερνητικές αστικές, καθεστωτικές ακροδεξιές, ως κατά το πλείστο βασιλικές, συντηρητικές Εθνικές δυνάμεις, της Χωροφυλακής, εν συνεχεία, του Ιερού Λόχου, και της μάχιμης ως είθισται Τρίτης Ορεινής Ταξιαρχίας του Ρίμινι. Παράλληλα, των αντιστασιακών Χιτών, καθώς έδρευαν εις την περιοχή του Θησείου, με επικεφαλής τους τον Συνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα, τον μετέπειτα αρχηγό της ΕΟΚΑ ως Διγενή, στην Κύπρο εν έτη 1955-59, εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών, εν μέρει συνεργαζόμενες εις το έπακρον με τους συμμάχους Εγγλέζους, του Στρατηγού Σκόμπυ και πρωθυπουργού της εν λόγω συμμαχικής χώρας του Ούινστολ Τσώρτσιλ. Εν τάχει θα προσπαθήσω να σας εξιστορήσω, καθώς δεν ξέρω εάν τα καταφέρω να υφαρπάξω από επάνω σας, τις εκ των προτέρων κομματικές ταμπέλες σας, καταγράφοντας αφηγηματικώς τα δραματικά γεγονότα που διεξήχθησαν-εξελίχθηκαν, πριν από την καταλυτική και συνάμα καθοριστική μάχη του μηνός Δεκεμβρίου της Αθήνας, του τραγικού έτους του 1944. Εν τω μεταξύ τον Οκτώβριο του 1944 εις την Μόσχα του Κρεμλίνου, συναντήθηκαν οι νικήτριες χώρες του ΒΠΠ, ώστε να μοιράσουν τον κόσμο περαιτέρω, δια της πολιτικής επιρροής τους, ο Στάλιν της μπολσεβίκικης Σοβιετικής Ενώσεως από την μία πλευρά, ο Ρούσβελτ της Καπιταλιστικής Αμερικής, με τον Ουίνστολ Τσώρτσιλ της Μεγάλης Βρετανίας από την άλλη. Εν γένει εν περίοδο εν ενεργείας ακόμη Β ΠΠ, αφού αυτός έληξε οριστικώς και αμετακλήτως τον Μάιο του 1945. Επιπροσθέτως εις το δια ταύτα, συμφώνησαν πολιτική επιρροή να διαθέτουνε επάνω στα Βαλκανικά κράτη της Χερσονήσου του Αίμου, όπως στην Ρουμανία 90% υπέρ της Σταλινικής μπολσεβίκικης άθεης Σοβιετικής Ενώσεως, στην γειτονική Βουλγαρία 75% στην Γιουγκοσλαβία 75% αντιστοίχως όμως εν αντιθέσει, στην Ελλάδα 90% υπέρ της ιμπεριαλιστικής βασιλόφρονας αποικιοκρατικής Αγγλίας αυτήν την φορά. Για την ακρίβεια εναργώς, συμφώνησαν κυνικώς, επάνω σε ένα πρόχειρο χαρτάκι, τις εν γένει συνόλω, πολιτικές τους επιρροές, καθώς ο Τσώρτσιλ ρώτησε-ανέφερε στον Στάλιν, εάν θα πρέπει να το σχίσει ή όχι, τότε αυτός του απάντησε αρνητικά κυνικώς, λέγοντας του κράτα το, ώστε να το τοποθετήσεις στα απομνημονεύματά σου.

 

Εν συνεχεία στις 12 Οκτωβρίου του 1944, αποχώρησαν επιτέλους, κατόπιν από 3.5χρόνια εις την αιματοπότιστη εξουσία, τυραννία εν πολλοίς, εν ολίγοις, αποκρουστικής επονείδιστής κατοχής, από την Αθήνα, οι Ναζί-Γερμανοί κατακτητές, ενώ στις 18 Οκτωβρίου κατέπλευσε στην ελεύθερη πλέον πρωτεύουσα των Αθηνών, από το λιμάνι της Ραφήνας, ο Πρωθυπουργός της Εθνικής Ενότητας Γεώργιος Παπανδρέου, μαζί με τον συμμαχικό Βρετανό στρατηγό Σκόμπυ, καθώς ανάρτησαν ελευθέρως πλέον, την Ελληνική Σημαία στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως. Παράλληλα, ανάμεσα σε πολυπληθή κόσμο που τους επικροτούσε ζητωκραυγάζοντας εν μέρει, όμως εν αντιθέσει, αλγεινώς οι περισσότεροι δεν επευφημούσανε υπέρ της πλειοψηφικής αστικής δημοκρατίας, ομαλότητας εν πολλοίς, αλλά της αυταρχικής ολοκληρωτικής σταλινικής λαοκρατίας, και δυστυχώς αυτό επαληθεύθηκε περίτρανα, στους προσεχείς επόμενους μήνες που επακολούθησαν αποκαρδιωτικά. Εκ νέου στο συνέδριο του Λιβάνου που διεξήχθη τον Μάϊο του 1944, όπως επίσης και της Καζέρτας του Σεπτεμβρίου, ορίστηκε ως μεταβατική Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, υπενθύμιση να συμμετέχουν με Υπουργούς και από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ, από την εξόριστη κυβέρνηση του Καϊρου, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου, συνεχιστή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Εν προκειμένω ο οποίος τόνιζε προς όλους ανεξαιρέτως, αλλά και σε όλους τους τόνους, προφανώς δραματικώς, ότι στην σκλαβωμένη πατρίδα Ελλάδα, κυριαρχεί ένα ολοκληρωτικό χάος της κολάσεως στην κυριολεξία, αφού όλοι μα όλοι σφάζουν εκατέρωθεν πολιτικούς αντιπάλους αλγεινώς αδιακρίτως. Εν ολίγοις ακολουθώντας μιμητικώς τους επίσημους κατακτητές Ναζί Γερμανούς, αλλά και οι ημέτεροι τοπικοί συνεργάτες τους, των λεγόμενων Ταγμάτων Ασφαλείας, που θέλοντας και μη, λόγω των αντίξοων συνθηκών που δημιούργησαν, εξαιτίας των αιμοβόρων ανταρτών κομμουνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ, εξοπλίστηκαν και αυτοί πλέον δια του αντικομμουνισμού τους, ώστε να καταφέρουνε να επιβιώσουνε, καθώς αφειδώς επιλεκτικώς, μονομερώς κομματικώς εξολόθρευαν, την οποιαδήποτε άλλη αντιστασιακή οργάνωση, πλην του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ. Εν συνόλω όπως του ΕΔΕΣ, του Ναπολέοντα Ζέρβα στην Ήπειρο, την ΠΑΟ στην Κεντρική Μακεδονία, τον Τσαούς Αντών στην Ανατολική Μακεδονία. Εν συνεχεία δολοφονώντας υπονομευτικά δολίως, πλην εμμέσως και σαφώς, τον Συνταγματάρχη Δημήτριο Ψαρρό του 5-42 εις την Λωκρίδα και ου το καθεξής. Επομένως με την οριστική απομάκρυνση των Ναζί Γερμανών κατακτητών του Τρίτου Ράιχ, θα έπρεπε να υπάρξει μία πρόχειρη μεταβατική κυβέρνηση, μέχρι να προκηρυχθούνε επισήμως δημοκρατικές εκλογές, με προφανή βοήθεια από τους συνεργάτες μας συμμάχους Άγγλους δια της πολιτικής επιρροής καθώς τους δόθηκε επισήμως.

 

Εν τω μεταξύ στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, προκηρύχθηκε Παλλαϊκό Συλλαλητήριο διαμαρτυρίας ως είθισται, εις την Πλατεία Συντάγματος των Αθηνών, με διοργανωτές από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ-ΚΚΕ. Επειδή δεν δεχόντουσαν να παραδώσουνε τον οπλισμό τους, οι εν λόγω αντάρτικες πολυπληθείς μονάδες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ, παρακαλώ το ΕΛΑΣ με ένα Λ να αναγράφεται, ώστε να ακούγεται ως ΕΛΛΑΣ, και προφανώς ευκόλως να εξαπατούνε στην πιο σκοτεινή περίοδο, τους πολυπληθείς αγράμματους της εποχής εκείνης. Παράλληλα για να τους ακολουθήσουν πολιτικώς, εν τάχει λαϊκίστικα επιδερμικώς, φρονώντας πως εκπροσωπούνε την αντιστασιακή Ελλάδα, μη γνωρίζοντας όμως, πως εκπροσωπούσανε την άθεη και άναρχη Εθνομηδενιστική μπολσεβίκικη Σοβιετική Ένωση του Λένιν-Στάλιν. Διότι δεν επιθυμούσανε να αποστρατευτούνε, λόγω του ότι ήλπιζαν στο να παραλάβουν προσεχώς την πολυπόθητη πολιτική εξουσία, εις το απώτερο μέλλον, δια της βίας των ένοπλων όπλων ως γνωστόν που κατείχανε. Εν τω μεταξύ οι αριστεροί απαιτούσανε αυταρχικά κυνικώς, για να παραδώσουνε τον αντάρτικο οπλισμό τους, παρόλο που πλέον δεν υπήρχε κανείς νοήμων λόγος να τον κρατούνε, καθώς αποχώρησαν εδώ και δύο μήνες οι Γερμανοί κατακτητές, από τον Οκτώβριο του 1944 από την Ελλάδα. Ως εκ τούτου κατά την δική τους πάντοτε πολιτική θεώρηση, της λογικής δια την αμιγώς κομματικής ιδιοτελέστατης, συμφεροντολογικής αντίληψης των πραγμάτων, θα έπρεπε πρώτα να τον παρέδιδε τον οπλισμό τους, η αντιστασιακή οργάνωση του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, δια του Ναπολέοντα Ζέρβα, μαζί με την μάχιμη Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία του Ρίμινι, που πολέμησε στην απόβαση της Νορμανδίας, αλλά και στην Ιταλία, στην ομώνυμη πόλη του Ρίμινι, όπως επίσης και στο Ελ Αλαμέιν της Αφρικής εναντίον του Ρόμελ. Επιπροσθέτως αλλά να αποστρατευτεί και ο Ιερός Λόχος, που επίσης απελευθέρωσε τα νησιά του Αιγαίου πελάγους, ερχόμενοι από την Μέση Ανατολή. Επί της ουσίας του δια ταύτα, δεν επιθυμούσανε οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, να διαθέτουνε μάχιμες ισχυρές οπλισμένες μονάδες περιφρούρησης, δια της αντιστάσεως που θε επακολουθούσε, ώστε ευκόλως να υφαρπάξουνε την πολυπόθητη για δαύτους εξουσία, δια της προφανής ένοπλης βίας των όπλων, που θα ασκούσαν, εγκαθιδρύοντας την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου. Εκ νέου ευελπιστούσανε εάν αποστρατεύονταν αυτές, με την ασφυκτική πίεση που ασκούσανε, και λόγω του ότι η πλειοψηφία των κομματικών, εν μέρει υποτιθέμενων αντάρτικων όπλων, των έξαλλων άκρων εν πολλοίς, ήταν με το μέρος τους, εν αντιθέσει όχι όμως του αστικού δημοκρατικού λαού, πως θα υφάρπαζαν την εξουσία μια δια παντός. Εν τούτοις και πριν τον πόλεμο του 1940, η αριστερά του ΚΚΕ, ήταν όχι απλώς μία ασήμαντη μειοψηφία πολιτικής δυνάμεως, της άκρα αριστεράς δια του περιθωρίου, αλλά στην παρανομία του δικτατορικού καθεστώτος της 4 Αυγούστου του 1936 του Μεταξά, δια της μοναρχικής Βασιλείας του Γεωργίου του Β.

 

Εν γένει η πολιτική δημοκρατική ομαλότητα, για να αποκατασταθεί πλήρως μεταπολεμικά, θα έπρεπε να αποστρατικοποιηθούνε όλες ανεξαιρέτως μηδενός εξαιρουμένου, οι αντάρτικες αντιστασιακές δυνάμεις, είτε προέρχονταν από την Εθνομηδενιστική άναρχη μπολσεβίκικη αριστερά, είτε από τις καθεστωτικές κυβερνητικής βασιλικές ή όχι εθνικές συντηρητικές. Εκ του ιστορικού διαχρονικού γίγνεσθαι, επικεφαλής των ακροαριστερών αναρχικών τρομοκρατικών, υποτιθέμενων αντιστασιακών δυνάμεων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ ήταν ο Γιώργης Σιάντος, καθώς συνομίλησε με την συντοπίτη του, αντίπαλο από την Θεσσαλία τον Βενιζελογενή Κεντρώο πολιτικό Νικόλαο Πλαστήρα, καθώς ήρθε από το Παρίσι αυτοεξόριστος από το 1933 που βρισκότανε. Επιπροσθέτως ο οποίος ήταν αυτός που πρωτοστάτησε δυστυχώς, στην δολοφονία της εκτελέσεως των βασιλικών έξι, εις τους στρατώνες του Γουδί, κατόπιν της τρομακτικής επονείδιστης Μικρασιατικής καταστροφής του 1922 ως πρωταίτιους των αποδιοπομπαίων τράγων. Παράλληλα στο Συλλαλητήριο διαμαρτυρίας, υπήρξανε νεκροί δυστυχώς, περίπου 30 εις τον αριθμό, από την πλευρά των επιτιθέμενων αριστερών διαδηλωτών, διαμαρτυρομένων εν πολλοίς, καθώς δεν επιθυμούσαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους. Εν ολίγοις ισχυρίζονταν ότι ήταν άοπλοι, και δέχθηκαν αναιτίως τα δολοφονικά πυρά των χωροφυλάκων, και σας ερωτώ εγώ ο αδαής ευθαρσώς, όταν διαμαρτύρονταν ώστε να μην παραδώσουνε τον οπλισμό τους, οι υποτιθέμενες αντιστασιακές μονάδες τους, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ-ΚΚΕ, είναι δυνατόν να ήταν άοπλοι; Εν κατακλείδι την επομένη από τις 4 Δεκεμβρίου του 1944, άρχισε επισήμως ένας εμφύλιος πόλεμος δια του εσωτερικού σπαραγμού, της ένοπλης κομμουνιστικής ανταρσίας, εις τις περιοχές των συνοικιών των Αθηνών της Πρωτευούσης, άνευ προηγουμένου. Εν προκειμένω μέχρι τις 6 Ιανουαρίου του 1945 που τερματίσθηκε οριστικώς, θέλοντας και μη, και για 33 ολόκληρες ημέρες, η Αθήνα σπαράζονταν στην κυριολεξία, καθώς τόσες αναρίθμητες βόμβες και όλμοι, συνάμα νεκρούς, δεν είχε ούτε στα 3,5 χρόνια κατοχής από τους επισήμως Γερμανούς Ναζί κατακτητές, ενώ βρισκότανε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλου του κόσμου, ένα παρανάλωμα του πυρός στην κυριολεξία, αφού ο ΒΠΠ ακόμη δεν είχε τερματισθεί. Η πιο σημαντική μάχη διεξήχθη στον σταθμό χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη, εκατέρωθεν πυρά, εκεί που σήμερα βρίσκεται το καινούργιο μουσείο της Ακροπόλεως, διότι η εν λόγω χωροφύλακες υπερασπίσθηκαν αξιοπρεπώς σθεναρώς ασυμβίβαστα, το στρατόπεδο τους μέχρι εσχάτων, καθώς στο τέλος, λόγω της επιθετικής συντριπτικής υπεροπλίας των ακροαριστερών τρομοκρατών κομμουνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τους δόθηκε βοήθεια από τους Βρετανούς του Σκόμπυ που τους απεγκλώβισαν. Εν συνεχεία, και στο Θησείο διεξήχθησαν πολύνεκρες θανατηφόρες μάχες, με τους Αντιστασιακούς Χίτες του Συνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα, αλλά και πάλι οι σύμμαχοι Άγγλοι επενέβησαν και τους γλύτωσαν από τα πολύ χειρότερα.

 

Εν τω μεταξύ τα Χριστούγεννα του 1944, κατέφθασε στην μπαρουτοκαπνισμένη εμπόλεμη Αθήνα, ο Πρωθυπουργός της συμμαχικής Αγγλίας Τσώρτσιλ, και τοποθέτησε αντιβασιλέα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών τον Δαμασκηνό. Εν γένει εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια που ήτανε υπό την δική του επιρροή, παρόλο που αποπειράθηκαν να το ανατινάξουνε, διότι βρέθηκαν πολλαπλή εμπρηστικοί μηχανισμοί, στα υπόγεια των στοών του ξενοδοχείου, και όπως μας αφηγείται το πολυδιαφημισμένο στέλεχος της αριστέρας ο Μανώλης Γλέζος, τελευταία στιγμή δεν το πυρπόλησαν, διότι σκέφθηκαν τις επιπτώσεις που θα είχε μία επικείμενη δολοφονία του Τσώρτσιλ εις την Ελλάδα. Εν τέλει επικράτησαν καθοριστικώς οι σύμμαχοι Άγγλοι, καθώς μετέφεραν πολλαπλές τους στρατιωτικές δυνάμεις από την εμπόλεμη Ιταλία, που πολεμούσανε τον Μουσολίνι, και έτσι αποδυναμώθηκε η θέση της Ελλάδας εις το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μετέπειτα τον τερματισμό του ΒΠΠ εις την συνθήκη των Παρισίων. Εν τω μεταξύ με φυσικό επακόλουθο να μας παραχωρήσουνε μόνο τα δωδεκάνησα, δίχως να συζητιέται καν το ενδεχόμενο να μας παραχωρούσανε την Βόρειο Ήπειρο που την απελευθερώσαμε άλλωστε, αλλά και την Κύπρο που την κατείχανε οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι μας Εγγλέζοι, όσον αφορά τους γείτονες Τούρκους, αυτοί εισήλθανε στον ΒΠΠ, ακριβώς στο τέλος τους πολέμου, για το λεγόμενο θεαθήναι των στείρων εντυπώσεων. Ως εκ τούτου οι κομμουνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ, αποχώρησαν αγρίως κακήν κακώς, ηττημένοι από την Αθήνα προς την περιοχή της Λαμίας, παίρνοντας βιαίως μαζί τους, χιλιάδες ομήρους, ως επί τον πλείστο ανυπεράσπιστα αθώα γυναικόπαιδα, ως αντίποινα προφανώς ανταλλαγμάτων, εναργέστατα όπως την γυναίκα του εκλιπόντα Πρωθυπουργού του ΌΧΙ, του Ιωάννου Μεταξά. Παράλληλα η αιμοβόρικη πολιτοφυλακή τους, η λεγόμενη τρομοκρατική ΌΠΛΑ, δολοφόνησε αγρίως αλλά και βαναύσως αλγεινώς αναιτίως, την διάσημη ηθοποιό της εποχής εκείνης την Ελένη Παπαδάκη, εις τα διυλιστήρια της Ούλεν στο Περιστέρι, κατακρεουργώντας την βαναύσως, με το αιτιολογικό ότι στο θέατρο της ερχόντουσαν και Γερμανοί. Εν γένει πως υπήρξε συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών, όπως πάντοτε η κομματική επιλεκτική μονομερώς αήθη συκοφαντία, υπερτερούσε της αυθεντικής καθάριας αληθείας, ώστε να έβρισκαν την εύλογη αφορμή που επιζητούσανε δια μαγείας, για να δικαιολογήσουνε τα αδικαιολόγητα, εν όψει τα φρικιαστικά τους άγρια εγκλήματα, κυρίως κατά της γενικευμένης ανθρωπότητας καθώς σχετίζονται. Εν τέλει εκ των υστέρων οι αιματοπότιστοι ακροαριστεροί κομμουνιστές τρομοκράτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ, θεωρούνε πως δεν κατάφεραν να επικρατήσουνε στις μάχες των Αθηνών, εξαιτίας της μη εμπλοκής μεγάλου μέρους του στρατού του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τους τον στυγνό εγκληματία τον Άρη Βελουχιώτη, όπως και τον Στέφανο Σαράφη. Διότι κυνηγούσε τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ, εν ολίγοις του Ναπολέοντα Ζέρβα στην Ήπειρο, εκδιώκοντας τον στην νήσο Κέρκυρα, άλλωστε εκεί παιζότανε η τύχη της πρωτεύουσας της Ελλάδας, στο εάν θα περιερχότανε στο σιδηρούν παραπέτασμα των ανατολικών δορυφόρων κρατών, των άναρχων μπολσεβίκικων Σοβιέτ ή όχι, δια του επικείμενου τείχους του Βερολίνου και ου το καθεξής.

 

 

Εκ νέου δυνάμεις του ΕΆΜ-ΕΛΑΣ από την Μακεδονία, με επικεφαλής τον Μάρκο Βαφειάδη, όταν κατέφθασαν κακήν κακώς αργοπορημένα, εις τα προάστια των Αθηνών, ώστε να συμμετέχουν και αυτές στην σύγχρονη ντροπή των Ελλήνων, εις τα λεγόμενα αιματοπότιστα πραξικοπηματικά Δεκεμβριανά του 1944, ήδη οι μάχες είχανε οριστικοποιηθεί, προς ποια πλευρά θα έγερνε του νικητή, και ήταν πλέον αργά, καθώς αυτή ήτανε υπέρ των συμμάχων μας Εγγλέζων του Στρατηγού Σκόμπυ και των λιγοστών ημέτερων Εθνικοφρόνων δυνάμεων. Για την ιστορία, ο επικεφαλής του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ή αλλιώς ο Στάλιν της Ελλάδος, την εποχή εκείνη βρισκότανε έγκλειστος, στις φυλακές του Νταχάου από τους Γερμανούς, επομένως δεν συμμετείχε στην μάχη της κατάληψης των Αθηνών, ώστε να προσέλθουν στο λεγόμενο σιδηρούν παραπέτασμα. Υστερόγραφο, καθώς στην αρχή οι κομμουνιστές μπολσεβίκοι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ, ως πολυπληθέστεροι εις τα εμπόλεμα ολοκληρωτικά άναρχα όπλα εν μέρει, και όχι εις τα πλειοψηφικά αστικά ηπίως μετριοπαθώς δημοκρατικά τόξα, επικρατούσανε κατά κράτος εις τις περιφερειακές συνοικίες των Αθηνών, όταν όμως ενεπλάκησαν επισήμως, με τις σιδηρόφρακτες ταξιαρχίες τους οι σύμμαχοι Εγγλέζοι, του Στρατηγού Σκόμπυ, τότε η τύχη της πρωτεύουσας κρίθηκε οριστικώς και αμετακλήτως υπέρ τους. Επιπροσθέτως μόνο η περιοχή πέριξ του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάνια και της Πλατείας Συντάγματος, δια του Κολωνακίου των βορείων Προαστίων, ήτανε εις την επιρροή των συμμάχων μας Εγγλέζων και των λιγοστών τους Εθνικοφρόνων δυνάμεων, όλες οι υπόλοιπες πολυπληθείς συνοικίες των Αθηνών, τις είχανε καταλάβει οι άναρχες δυνάμεις των μπολσεβίκικων Σοβιέτ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ-ΚΚΕ. Εν τάχει αυτά διεξήχθησαν, τα δραματικά γεγονότα, τα οποία μόνο θλίψη και αποτροπιασμό μας προξενούν, όταν τα αφηγούμαστε εν πολλοίς. Διότι όταν οι Έλληνες, λύνουν τις εκατέρωθεν πολιτικές τους διαφορές των διαφωνιών, δια της αλόγιστης χρήσης της βίας των αιματοπότιστων συγκρούσεων, δια των όπλων τους αλγεινώς, τότε το μόνο που νιώθει ο κάθε σώφρων μετριοπαθής Έλληνας σύγχρονος πολίτης αυτής της χώρας, είναι έναν αδιαμφισβήτητο αποτροπιασμό για τους προγόνους του. Εν γένει πως θεωρούνταν πολιτικά αναλφάβητοι και προφανώς οπισθοδρομικοί, μη εθνικά υπερβατική, δια της αγαστής ομόνοιας της συναινέσεως δια της ενότητας, στείρα άγονοι συντηρητικοί, καθώς μόνο στην Ελλάδα συγκρούστηκαν βιαίως ενόπλως κομματικώς, ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν, οι νικήτριες δυνάμεις των υποτιθέμενων συμμάχων μας στον ΒΠΠ, όπως επίσης και στην μακρινή Κορέα το 1950-53 αλλά και στο πασίγνωστο Βιετνάμ. Επομένως διεξήχθησαν εις τας Αθήνας τον θλιβερό αιματοπότιστο και εμπόλεμο Δεκέμβριο του 1944, εις τα λεγόμενα άναρχα πραξικοπηματικά κομματικά αμιγώς Δεκεμβριανά, τα οποία είχανε πολύ περισσότερους νεκρούς και τραυματίες, αιχμαλώτους ταξικού πολέμου, από όλη την περίοδο των 3,5 ετών της επισήμως κατοχής, από το 1941 έως το 1944. Άρα θέλοντας και μη, χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής και βαρύτητας, σημασίας εν πολλοίς, αυτή η σύγχρονη ιστορική προφανώς μελανή περίοδο, και ας ελπίσουμε ποτέ ξανά να μην ξαναζήσουμε εμπόλεμα εμφυλιοπολεμικά Δεκεμβριανά, δια του εσωτερικού σπαραγμού του διχασμού, λέγοντας προς όλους τους τόνους, ιδίως των άκρων εκατέρωθεν ένθεν εκείθεν, Πρώτα η Ορθόδοξη Ελλάδα του γενικού συνόλου του εμείς, και μετά το κόμμα το εγωιστικό συμφεροντολογικό ιδιοτελέστατο, όπως και η ανακτορική αμιγώς συντηρητική μοναρχική Βασιλεία. Ο νεοφανής σύγχρονος Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης νουθετούσε, ότι ο διάβολος έχει δέσει στα πλοκάμια του, δια της ομηρείας του, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μέσω του αστραφτερού πολιτικού ουτοπικού κομμουνισμού, όπως επίσης και τα ευκατάστατα βαλάντια της άνω ευμάρειας, δια της εκ δυτικής αιρετικής εσπερίας του καπιταλισμού. Εν αντιθέσει η σωτήρια λύση που θα μας αναγκάσει να δούμε πρόσωπο Θεού, θεωρείται η Πατερική Εμπειρική Ορθόδοξη Θεολογία.

 

Πέτα την ανθρωπιά σου και από τον αφέντη πιάσου, και όταν σε φτύσει αυτός να κάθεσαι σκυφτός, και θα έχεις τα πρωτεία στην σάπια πολιτεία-κοινωνία.

Λέμε δυνατά αυτά που οι άλλοι ψιθυρίζουν.

Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, πάρτην ο ίδιος εάν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις.

Ο λάτρης της Ελληνικής ιστορίας ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων tamystikatoubaltou.blogspot.