Του Γεώργιου Ε. Γεωργά, προπονητή ξιφασκίας εκπαιδευτή ένοπλου παμμάχου και ιστορικής σπαθασκίας και ξιφασκίας
Οι περιπέτειες των ιπποτών της στρογγυλής τράπεζας και ιδιαίτερα της αναζήτησης του Αγίου Δισκοπότηρου ήταν κάτι που από παιδί με ενθουσίαζε. Πολλοί ιππότες προσπάθησαν να το βρουν, δώδεκα το πλησίασαν αλλά μόνο τρεις από αυτούς το βρήκαν, ενώ σχεδόν όλοι εκτός από αυτούς τους τρεις χάθηκαν. Όλοι αυτοί ιππότες είχαν ο κάθε ένας διαφορετική προσωπικότητά.
Ο ένας ήταν ο Πέρσιβαλ ο οποίος αν και κατάγονταν από ευγενική οικογένεια, ζούσε σαν δασοφύλακας σε μια απομακρυσμένη αγροικία. Ήταν άξεστος σαν ακατέργαστη πέτρα. Όταν όμως μετά από δοκιμασίες έγινε ιπποκόμος και εκπαιδεύτηκε στα όπλα και στους κανόνες της ιπποσύνης, έχοντας πάντα την παιδεία της μητέρας του πάνω στις χριστιανικές αξίες, ο Πέρσιβαλ μεταλλάχθηκε σε διαμάντι. Γενναίος, άριστος πολεμιστής και δίκαιος. Μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες του ήταν ο πειρασμός του διαβόλου. Ο διάβολος πήρε μορφή γυναίκας που ήθελε να τον ρίξει σε αμαρτία. Ήταν πολύ κοντά αφού έβγαλε την αρματωσιά του, το περίβλημα του ιππότη, και κόντευε να συνευρεθεί ερωτικά μαζί της. Όμως στο λαιμό του φορούσε τον σταυρό της μάνας του και μόλις τον είδε ο σατανάς ούρλιαξε και από όμορφη γυναίκα έγινε μαύρος δράκος όπου ο γυμνός ιππότης πολέμησε μαζί του και τον νίκησε. Ο Πέρσιβαλ που αλλού ονομάζεται ανόητος ή αγαθός ( alber ) στα Γερμανικά ήταν ένας από τους τρεις που έφτασε στο Άγιο Δισκοπότηρο.
Ο δεύτερος ιππότης μας είναι ο Μπορς ο νέος. Ο ιππότης αυτός εκπαιδεύτηκε από τον Λάνσελοτ και οι αφηγήσεις των τροβαδούρων τον ονομάζουν ως έναν από τους καλύτερους ιππότες του Αρθούρου. Όταν ήταν νέος μια πριγκίπισσα ήθελε να κοιμηθεί μαζί του, αυτός όμως δεν ήθελε να πέσει στο αμάρτημα της πορνείας. Η πριγκίπισσα με ένα μαγικό δακτυλίδι τον αποπλάνησε και από την συνεύρεση τους η κοπέλα έμεινε έγκυος. Όταν ο Μπορς συνήλθε από το ξόρκι έφυγε από το κάστρο και έπεσε σε μεγάλη μετάνοια, ο μοναχός του έδωσε σκληρό κανόνα και κατέλυε για εβδομάδες μόνο άρτο και νερό. Μήνες μετά πέρασε άλλες δύο δοκιμασίες. Η πρώτη ήταν πάλι με μια πριγκίπισσα που ήθελε να κοιμηθεί μαζί του. Αυτός αρνήθηκε και τότε αυτή του είπε ότι θα έπεφτε από το γκρεμό μαζί με την ακολουθία της αν δεν πήγαινε μαζί της. Αυτός αρνήθηκε και η πριγκίπισσα μαζί με την ακολουθία της έπεσαν από το γκρεμό αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν δαίμονες που μεταμορφώθηκαν και πέταξαν μετά μακριά του. Η δεύτερη δοκιμασία είχε να κάνει με την επιλογή να σώσει τον αδελφό του ιπποτης και αυτός εκπαιδευμένος και αυτός από τον Λάνσελοτ που είχε πιαστει σε αγκάθια ενός ζωντανού δέντρου ή να σώσει μια κοπέλα από έναν μαύρο ιππότη που ήθελε να την βιάσει. Ο Μπορς επέλεξε να σώσει την κοπέλα προσευχόμενος ενώ πολεμούσε να σωθεί και ο αδελφός του. Ο Μπορς έσωσε τη κοπέλα, και ο αδελφός του σώθηκε και αυτός αλλά δεν τον συγχώρεσε. Ο αδελφός του πήρε τα όπλα και πήγε να τον σφάξει γιατί έκανε πέρα το αίμα του για μια άγνωστη. Ο Μπορς αρνήθηκε να τραβήξει όπλο. Αυτός λοιπόν ο ιππότης παρόλο που έπεσε σε αμαρτία , λόγω της ειλικρινής μετανοίας του, επέτρεψε ο Ιησούς να γίνει μάρτυρας στο συμβάν της ανεύρεσης του Άγιου Δισκοπότηρου.
Ο τρίτος ιππότης είναι ο εκλεκτός. Είναι ο Γκάλαχαντ. Ο τέλειος ιππότης, ο πραγματικός υπερασπιστής του Αγίου Δισκοπότηρου. Ο Γκάλαχαντ δεν εμφανίζεται ως περιπλανώμενος ιππότης, ούτε ορίζεται από τον Αρθούρο. Εμφανίζεται τη μέρα που ξεκινά η αναζήτηση για τον Άγιο Δισκοπότηρο. Στο πρόσωπο του λάμπουν όλες οι χριστιανικές αρετές και δεν σκιάζεται από πάθη. Όλα αυτά όμως φαντάζουν λίγο μη ανθρώπινα. Ο Γκάλαχαντ μοιάζει στο χαρακτήρα πιο πολύ για παπάς παρά για ιππότης και πάντα περνάει το ρόλο του κριτή. Μόνο μια φορά βρίσκεται σε δίλημμα στη σφαγή του Καστρου του Καρσελουα ,όμως ένας ιερέας του συγχωρεί την αμαρτία. Ως επίλεκτος ιππότης του Θεού στον υλικό κόσμο, ο Γκάλαχαντ έχει υπερφυσικά όπλα. Όπως το σπαθί του βασιλιά Δαβίδ και μια ασπίδα λευκή με ένα κόκκινο σταυρό που τον προστάτευει. Είναι ο χριστιανός μαχητής που συνέτριψε τους ιππότες των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων και στο τέλος αξιώθηκε να βρει το Άγιο Δισκοπότηρο.
Πάνω σε αυτούς τους τρεις ιππότες στηρίχθηκε όλη η μεσαιωνική ιπποσύνη και οι πολεμικές Ευρωπαϊκές πολεμικές τέχνες. Δυστυχώς η Ιστορία απέδειξε το αντίθετο. Ελάχιστοι ιππότες και πολεμιστές ακολουθούσαν την ατραπό της αρετής. Τα τέρατα των μύθων και των θρύλων τους νικούσαν. Αλλά είναι λογικό, η πύλη του παραδείσου είναι στενή.
Δημοσίευση σχολίου