Λονδίνο, 25/03/2016
Συμπληρώνονται φέτος 195 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό. Οι Έλληνες πρόγονοί μας, έγραψαν με το αίμα τους το λαμπρότερο κεφάλαιο της Νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, παρακαταθήκη του οποίου είναι η χώρα που όλοι οι Έλληνες σήμερα ονομάζουν “Μητέρα Πατρίδα”.
Οι Έλληνες παρέμειναν σωματικά υπόδουλοι στους Οθωμανούς για σχεδόν 400 χρόνια. Η ψυχή τους όμως δεν είναι ψυχή που υποδουλώνεται αλλά αντιθέτως, παραμένει αναλλοίωτη και πιστή στις αξίες του Έθνους. Πριν από την επανάσταση του 1821, προσπάθησαν κι άλλες φορές να απελευθερωθούν αλλά παρόμοια εγχειρήματα είχαν αποτύχει, κυρίως λόγω της έλλειψης οργάνωσης και σχεδιασμού. Εντούτοις, η φλόγα παρέμενε άσβεστη. Έτσι, οι Έλληνες διανοούμενοι του εξωτερικού και η Φιλική Εταιρεία βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να ριζώσει και να θεριέψει ο σπόρος της Ελευθερίας.
Το 1814 όταν ο Τσακάλοφ, ο Σκουφάς και ο Ξάνθος ίδρυαν την Φιλική Εταιρεία στην Οδησσό δεν υπήρχε κανένα ελληνικό κράτος και δεν ήξεραν καν που βρίσκονται ακριβώς οι Έλληνες εκείνη την εποχή. Η χάρτα του Ρήγα Φεραίου ήταν ένα σημαντικό εργαλείο για εντοπισμό του Ελληνισμού. Πριν την χάρτα δεν υπήρχε κανένας συντονισμός. Η ιδέα μιας επανάστασης ενάντια στην πανίσχυρη Οθωμανική αυτοκρατορία ακουγόταν παράλογη. Τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη μάλιστα μεταφέρουν το κλίμα της εποχής: “Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμεν την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, ηθέλαμε λογαριάσει τη δύναμη την ιδικήν μας και την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού τελειώσαμε με καλό τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε, ηθέλαμε τρώγει κατάρες, αναθέματα…”.
Η Επανάσταση ξέσπασε σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα αλλά μόνο στην Πελοπόννησο έβαινε καλώς ενώ στις υπόλοιπες περιοχές πνίγηκε στο αίμα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αγριότητας των Οθωμανών είναι αυτό της Κύπρου. Οι δυνάστες, θέλοντας να αποτρέψουν τους Έλληνες της Κύπρου να πολεμήσουν στο πλευρό των αδελφών τους, εκτέλεσαν την ηγεσία του κλήρου επιδεικνύοντας ιδιαίτερη ωμότητα.
Εσωτερικές συγκρούσεις και αντιπαλότητες καθώς και η αποβίβαση Αιγυπτίων στην Πελοπόννησο έφεραν την Επανάσταση σε μια κρίσιμη καμπή μετά το 1823, διακινδυνεύοντας σοβαρά την έκβασή της. Οι προσπάθειες των οπλαρχηγών στο Μοριά καθώς και ευρωπαϊκός φιλελληνισμός μετά τη σφαγή της Χίου, όμως, έδωσαν νέα ώθηση στην απέλπιδα προσπάθεια των Ελλήνων και τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία.
Αν τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρείας έλεγαν ότι σε 7 χρόνια θα απελευθερωθεί η Πελοπόννησος, οι πλείστοι απλά θα το θεωρούσαν έπεα πτερόεντα, και θα το αμφισβητούσαν. Σήμερα η απελευθέρωση της Κύπρου φαντάζει ουτοπία και ο κάθε λογής “ρεαλιστής” προσπαθεί να πείσει πως 42 χρόνια είναι πολλά… Γνωρίζουν, όμως, ότι το 1821 δεν έχει απελευθερωθεί όλη η Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα; Και ότι χρειάστηκαν να περάσουν 100 χρόνια για να επιτευχθεί αυτό; Η Φιλική Εταιρεία πέτυχε το ακατόρθωτο. Ο αγώνας της για λευτεριά δεν έχει τελειώσει όμως. Το θέμα είναι αν εμείς θέλουμε να ενστερνιστούμε τον αγώνα και να συνεχίσουμε μια επανάσταση. Η αντίσταση είναι η άμυνα μέσα στο πλαίσιο του χρόνου και μόνο αν αντισταθούμε θα μπορέσουμε να παράξουμε το μέλλον που μας αξίζει. Η Φιλική Εταιρεία με στρατηγική και ελεύθερη σκέψη κατάφερε ένα στόχο που ακόμα και μόνο κοιτάζοντας το χάρτη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1821 φαντάζει ακατόρθωτος.
Δε χρειάζεται να είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος ή πολιτικός για να συμβάλεις στην απελευθέρωση της Κύπρου, αλλά σημασία έχει να το πράττεις ενεργά. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν το νούμερο 118 στην ένταξη του στην Φιλική Εταιρεία και όχι εκ των υψηλοτέρων στελεχών. Δεν πρέπει να περιμένουμε από τους αρμόδιους να κάνουν κάτι, πρέπει εμείς να γίνουμε ο Κολοκοτρώνης.
Ο πόθος για λευτεριά είναι διαχρονικός. Η προσπάθεια συνεχής εκ μέρους των αυθεντικών Ελλήνων. Ο ραγιαδισμός δεν είναι ίδιον του Έθνους μας. Πρέπει να εργαστούμε συλλογικά για να τιμήσουμε και να ολοκληρώσουμε το έργο του 1821. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης είχε πει: “Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάση ή να χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”.
Γραφείο Τύπου
Μέτωπο Κυπρίων Φοιτητών Ην. Βασιλείου
Δημοσίευση σχολίου