1821. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ.

Του Δήμου Βαλκανίδη

Σας πληροφορώ πως είμαστε ακριβώς το ίδιο μείγμα, κράμα, ιδιοσυγκρασία, με τους αγωνιστές και ήρωες της επαναστάσεως του 1821, σάρκα από την σάρκα τους, αίμα από το αίμα τους, σκέψη από την σκέψη τους, προβληματισμός, από τον προβληματισμό τους. Ως γνήσιοι απόγονοι τους με τα θετικά τους, τα οποία όταν τους επιτρέπουνε οι εγωισμοί τους και οι μικρότητες τους να τα προβάλουνε τους θαύμαζε ολόκληρη η οικουμένη, και ασφαλώς με τις αρνητικές παθογένειες τους, τις οποίες όταν έρχονται στο προσκήνιο, φανερώνονται, αποδεικνύεται περίτρανα για πολλοστή φορά πως είμαστε ικανοί για το καλύτερα, αλλά και για το χειρότερο. Οι Έλληνες όταν ενώνονταν διαχρονικά να την πάρουμε την ιστορία έφτιαχναν, έστηναν, αυτοκρατορίες, τους θαύμαζαν και δεν φοβόντουσαν κανέναν, όμως η καταραμένη η διχόνοια μας μόλις μας την έσπερναν μέσα στην σκέψη μας όπως το νοθευμένο το ναρκωτικό, τότε κατευθείαν ότι χτίζαμε με τόσο κόπο και ιδρώτα, αίμα, τα γκρεμίζαμε όλα, στην στιγμή, ως άνθρωποι που ζούσανε μονάχα για το ιδιωτικό τους συμφέρον, δυστυχώς. Χάριν στους οποίους, σήμερα εμείς οι σύγχρονοι νεοέλληνες-γραικύλοι, καλοπερασάκηδες της πάση και αρκετές φορές και δυστυχώς με πολλαπλή θλίψη το αναφέρω και εκφέρω, σύγχρονοι γενίτσαροι, είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, αυτός ο βαρύτατος χαρακτηρισμός, η ωμή αλήθεια πάντοτε υπήρξε πικρή και πονούσε, κόκκαλα δεν είχε και όμως κόκκαλα έσπαγε. Μπορείτε να ανατρέξετε στην διαχρονική μας ιστορία από το 1821 και μετέπειτα και θα τα διαπιστώσετε δια γυμνού οφθαλμού, ιδίοις όμμασι, εάν καταφέρετε όμως και αντέξετε να την αναμοχλεύσετε και δεν πνιγείτε από τις πολλαπλές αναθυμιάσεις της βρόμας και της δυσοσμίας, που θα εκφέρονται όταν την αντικρίσετε. Δύο εμφύλιες συρράξεις, αυτό και μόνο τα ομολογεί όλα, μέσα στην περίοδο της επανάστασης, εκεί που θα έπρεπε να ήμασταν όλοι μονιασμένοι, αγαπημένοι, ως μία γροθιά, όπως συνέβη στην αρχή της Επαναστάσεως και μέχρι την πτώση της Τριπολιτσάς στις 22 του Σεπτέμβρη του 1821, το προπύργιο των Τούρκων, του άπαρτου κάστρου του Μωριά, δηλαδή όπως το έλεγαν, αποκαλούσανε, υπεροπτικά οι Οθωμανοί Τούρκοι.

Βέβαια και τότε υπήρξε η γνωστή αψιμαχία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη του Μπέη της Πελοποννήσου, του προύχοντα και κοτζάμπαση, του ανθρώπου των Τούρκων δηλαδή, όταν ήτανε στην εξουσία. Έβαζαν αυτών, τον τοποθετούσανε στην πιο νευραλγική θέση, σημαντική, για να εισπράττει τους πολλαπλούς φόρους τους, τους τοκογλυφικούς, τα χαράτσια, ώστε να μην φαίνονται αυτοί, πως οι γκιαούρηδες και ραγιάδες, ρωμιοί, πληρώνουνε τον Τούρκο, αλλά τον δικό τους τον δήθεν Έλληνα τον Πετρόμπεη, αφού υπήρξε ο Δούρειος ίππος μας. Είναι αξιομνημόνευτη η αψιμαχία του με τον γέρο του Μωριά τον Στρατηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, μόνο και μόνο επειδή ένιωθε πως η γη έτρεμε κάτω από τα πόδια του, στην κυριολεξία φοβότανε την αναρρίχηση του στα πιο νευραλγικά πόστα της επαναστάσεως, στα καίρια, τον επιθυμούσε να τον έχει συνεχώς από κάτω του, υπό την επίβλεψη του, να τον εξουσιάζει επειδή αυτός είχε χρήματα και Κολοκοτρώνης δεν είχε, ο θεός χρήμα που σας έλεγα. Να μην χάσει τα πλουσιοπάροχα προνόμια και απολαβές που απολάμβανε από την Οθωμανική αυτοκρατορία, από τον Πασά του Μωριά, βλέποντας τα ηγετικά προσόντα του Κολοκοτρώνη να τον υπερφαλαγγίζουνε, προσπερνάνε, δεν μπορούσε να τον συγκρατήσει άλλο και κάπως έπρεπε να τον μειώσει, προσβάλει, λασπολογήσει, συκοφαντήσει, όμως η ζήλια και η μικροψυχία του, δεν τον άφηνε να ομονοήσει και να συμβάλει καθοριστικά με όλες του τις δυνάμεις τις πολλαπλές στην επικράτηση, στην σταθερότητα, της ομαλοποιήσεως της επαναστάσεως. Αφού δεν επιθυμούσε να συνεργαστεί και δυσανασχετούσε συνεχώς, μεροληπτικά, έβαζε εμπόδια και τρικλοποδιές ασήμαντες, έφερνε δυσκολίες και παρεμπόδιζε από το πουθενά, στην πορεία των αντάρτικων Ελληνικών επαναστατημένων σωμάτων με προορισμό προς το κάστρο του Μωριά, προς στην Τρίπολιτσά. Ο Κολοκοτρώνης θεωρούσε και πολύ ορθώς, ως στρατηγικό μυαλό, νους διορατικός, οξυδερκής, που ήτανε και όχι στενόμυαλος, με αγκυλώσεις ευκαιριακές, διάθεση ιδιοτελέστατη και εγωκεντρική, τοπικιστική, όπως ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αφού αυτές τις παθογένειες και αρνητικές επιπτώσεις συνεχώς παρουσίαζε, εμφάνιζε.

 

Ο Στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που διέθετε άκρατη οξυδέρκεια στρατηγική και πνευματική, παρόλο την αγραμματοσύνη του, πως, εάν έπεφτε το κάστρο της Τριπολιτσάς από την συνεχιζόμενη και διαρκεί έντονη πολιορκία, το κεντρικό και νευραλγικό κάστρο της Πελοποννήσου-Μωριά, το κέντρο που λέμε, τότε ήτανε θέμα χρόνου να εξαπλωθεί και η Επανάσταση ως πύρινη φλόγα και προς όλη την Πελοπόννησο-Μωριά και στην Στερεά Ελλάδα-Ρούμελη, όπως επίσης και στα νησιά μας του Αιγαίου Πελάγους. Τα επιμέρους κάστρα των Τούρκων τότε, θα στέναζαν συνεχώς από την συνεχιζόμενη αμφιβολία, φόβο, πίεση, τρόμο, πως αφού έπεσε το κεντρικό κάστρο του Μωριά η Τρίπολη, η πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, το καλύτερα και αρτιότερο εξοπλισμένο κάστρο, τότε δεν θα μπορούσανε ούτε και αυτοί να αντέξουνε στην συνεχιζόμενη και πολλαπλασιαζόμενη πολιορκία, πίεση που θα τους ασκούσανε οι επαναστάτες Έλληνες. Και θα ήτανε θέμα χρόνου να συμβιβαστούνε, να συνθηκολογήσουνε, ώστε να επέλθει το μοιραίο για αυτούς και να σηκώσουνε λευκή σημαία, να επιζητούσανε εναγωνίως παράδοσή, συμβιβασμό και διαπραγμάτευση για να τα παραδώσουνε, δίχως να συνεχιστεί και άλλο η άσκοπη αιματοχυσία κατά αυτούς πάντοτε, αφού ήτανε στην θέση την μειονεκτική, δυσχερέστατη. Ή ήθελαν να κερδίσουνε χρόνο ως καιροσκόποι, σκοπός τους ήτανε, ώστε να έρθουνε οι δικοί τους για βοήθεια, ενισχύσεις, από την Ρούμελη, δεν ήλπιζαν όμως, δεν υπολόγισαν σωστά στην πολιτική του ΑΛΉ ΠΑΣΆ των Ιωαννίνων τον λεγόμενο Τεπενενλή επειδή η καταγωγή του ήτανε από το Τεπελένι της Βορείου Ηπείρου. Πως αυτός ο δραστήριος Πασάς, ο οποίος άθελα του, μας βοήθησε σημαντικά στην εδραίωση της επανάστασης μας, αφού μεγάλος μέρος των στρατευμάτων των Οθωμανών, αντί να στρέψουνε το βλέμμα τους προς τα επαναστατημένα στρώματα της Ελληνικής επικράτειας, το έστρεψαν εναντίον του. Διότι, σήκωσε το δικό του μπαϊράκι εναντίον της πύλης του Σουλτάνου και επομένως τα Οθωμανικά στρατεύματα είχανε ευλόγως διασπαστεί, ο Σουλτάνος, η πύλη, που έδρευε στο Κωνσταντινούπολη, με επικεφαλής τον Χουρσίτ τον Β, τους προέτρεπε να καταστείλουνε αμέσως πρώτα την επανάσταση του δικού τους του Αλή πασά των Ιωαννίνων και με μετά των γραικών και ραγιάδων, γκιαούρηδων άπιστων Ελλήνων. Έπρεπε λοιπόν, πρώτα να υπερφαλαγγίσουνε τα στρατεύματα του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και μετέπειτα να κατέλθουνε προς την επαναστατημένη Πελοπόννησο και τον Στερεά Ελλάδα.

 

Θα ήτανε λάθος και παράλειψη να μην αναφερθούμε πως και στην Μακεδονία ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες με επικεφαλής τον Εμμανουήλ Παππά από της Σέρρες, έναν πάρα πολύ εύφορο, ευκατάστατο, τραπεζίτη, ευπατρίδη με όλη την σημασία της λέξεως, ξεσήκωσε και το Άγιο Όρος. Οι αγιορείτες μοναχοί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα τον έκρυψαν στις μονές τους, και όταν διαπίστωσαν πως οι Οθωμανοί θα εισερχόντουσαν μέσα στην Αθωνική πολιτεία και θα την κατέστρεφαν ολοσχερώς, τότε αναγκάστηκαν να τον απομακρύνουνε με μισή καρδιά, αλλά δυστυχώς δεν γινότανε διαφορετικά, αφού τους είχανε βάλει το μαχαίρι στο λαιμό. Έτσι με ένα πλοίο ξεκίνησε για την Ύδρα, με προορισμό την επαναστατημένη Ελλάδα, όμως στην διάρκεια του ταξιδιού έπαθε καρδιακή προσβολή και ξεψύχησε αυτή η πατριωτική και άδολη, ανιδιοτελής, φυσιογνωμία, προσωπικότητα. Δεν σκέφτηκε ούτε την οικογένεια του την πολύτεκνη, την οποία την έβαζε σε τρομακτικούς κινδύνους, αφού διέθετε 9 παιδιά, το ένα μάλιστα από αυτά πολέμησε και έπεσε ηρωικά μαζί με τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, το Μάη του 1825. Ούτε το πακτωλό των χρημάτων που διέθετε, με τα οποία άνετα θα μπορούσε να μεταναστεύσει στο εξωτερικό, όπως το ίδιο έπρατταν πάρα πολύ μεγαλοβιομήχανοι της εποχής εκείνης. Στην κυριολεξία, όλα τα πρόσφερε για την Ελευθερία της πατρίδας του της Ελλάδας, και έτσι εμείς σήμερα οι λιγοστοί νεοέλληνες που αφουγκραζόμαστε τα Εθνικά χαρακτηριστικά της πατρίδας, την αυθεντική εντρύφηση της ιστορίας μας, περηφανευόμαστε πως στην επανάσταση του 1821 και η Μακεδονία μας έπαιξε σημαντικό ρόλο, καταλυτικό και καθοριστικό για την εδραίωση της Εθνικής μας Επαναστάσεως και εν γένει Παλιγγενεσίας.  Όπου μαζί με την Αντώνη Βιζβίζη και την γυναίκα του την πολυμήχανη, δραστήρια Δόμνα Βιζβίζη από την Θράκη, την ηρωϊδα αυτή γυναίκα, ή αλλιώς την Μπουμπουλίνα της Θράκης μας, με το πλοίο τους την Καλομοίρα την λεγόμενη, προξένησαν τρομερές απώλειες, ζημιές στους Τούρκους, έγιναν ο φόβος και ο τρόμος τους στο Θρακικό και Θερμαϊκό πέλαγος, αφού τους αποκόπτανε την πορεία τους, προς την κάθοδο τους στην νότια Ελλάδα. Όπως επίσης και ο Καρατάσος ο Τσάμης στην περιοχή του Βερμίου και η ηρωική πόλη της Νάουσας, με επικεφαλής τον Νικόλαο Ζαφειράκη το 1822, στιγμές απαράμιλλής αυτοθυσίας και ηρωισμού διεξήχθησαν εκεί. Επομένως και η Μακεδονία μαζί με την Θεσσαλία έχυσαν πάρα πολύ αίμα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας μας και δεν θα πρέπει να τους ξεχνούμε, να τους μειώνουμε, υποβαθμίζουμε την Εθνική τους προσπάθεια και να λέμε πως η Πελοπόννησος και η Ρούμελη μονάχα κρατούσανε, την φλόγα της επαναστάσεως άσβεστη.

 

Σίγουρα οι Επαναστάτες υπήρξανε περισσότεροι κατά πολύ αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, σε αυτές τις περιοχές τις αδούλωτες, όμως δίχως την βοήθεια και την προστασία από την Μακεδονία, Θράκη, Θεσσαλία και την Ήπειρο, Κύπρο, Νησιά της Επτανήσου και Ανατολικού Αιγαίου, και ασφαλώς το αίμα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, να έρεε άφθονο, η επανάσταση δεν θα είχε ολοκληρωθεί, εδραιωθεί, στερεωθεί, στην συνείδηση και των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων. Οι οποίοι μας παρακολουθούσανε στην αρχή της Επαναστάσεως με κάποια καχυποψία, αποστασιωποιημένοι, όμως μετέπειτα όταν διαπίστωσαν πως η Επανάσταση ήρθε για να μείνει, να στερεωθεί επισήμως και όχι έτσι περιστασιακά και ευκαιριακά, κάποιοι εξ αυτών όπως ο Λόρδος Βύρων, ο Άγγλος ή ο Ιταλός Σανταρόζα, πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις για την Εθνική μας υπόθεση και αποδείχτηκαν πολλές φορές και πιο Έλληνες από τους γνήσιους Έλληνες. Με τον λόχο των Φιλελλήνων, στην ατυχή μάχη του Πέτα το 1823, τότε που επικεφαλής ήτανε ο απόλεμος και υπερβολικά φιλόδοξος, αρχομανής και μωροφιλόδοξος, επιπόλαιος και ιδιοτελής, υστερόβουλος, συμφεροντολόγος, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και τους παρέταξε τους Φιλέλληνες με τέτοιο τρόπο, ώστε να θυσιαστούνε, άδικα και άσκοπα, μάταια, σαν πρόβατα στην σφαγή. Όπως επίσης και αρκετοί πρόσφεραν απλόχερα τον οβολό τους στον ταμείο υπέρ των Επαναστατημένων Ελλήνων, της Φιλόμουσος Εταιρίας που είχε συστήσει, ιδρύσει ο ΚΌΜΗΣ Καποδίστριας στην Ελβετία, μετά την παραίτηση του από την θέση του Υπουργού των Εξωτερικών της Τσαρικής Ρωσίας. Επειδή δεν δεχότανε ο Τσάρος Αλέξανδρος να πολεμήσει στο πλευρό των Επαναστατημένων Ελλήνων και να συμπαρασταθεί των αγώνα των Επαναστατημένων ομόδοξων του Χριστιανών Ορθοδόξων, και έτσι προτίμησε, αποφάσισε ο Καποδίστριας ο Ιωάννης να απομακρυνθεί από αυτήν την ζηλευτεί θέση που όμοια της δεν ξαναπήρε ποτέ Έλληνας. Δεύτερος στην τάξη, βαθμό και όμως παραιτήθηκε, τα βρόντηξε όλα κάτω, θέσεις, αξιώματα, χρήμα, καριέρα, πλουσιοπάροχες αμοιβές, προσωπική ζωή αφού αγαπούσε τον Ελληνίδα Λωξάνδρα Στούρζα και είχε σκοπό να την παντρευτεί και όμως έφυγε, τότε πήγαινε και ζητιάνευε για την Ελευθερία της Πατρίδας.

 

Άλλωστε από το 1821 μέχρι την τελευταία μάχη στην Πέτρα της Βοιωτίας τον Σεπτέμβριο του 1829 σκοτώθηκαν και θυσιάστηκαν περίπου 800.000 Έλληνες. Σε εκείνη λοιπόν την μάχη, επικεφαλής ήτανε ο πρίγκηπας ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο αγαπητικός της Μαντώ Μαυρογένους από την Μύκονο, όπως έλεγε ήθελε να πάρει για σύζυγο της έναν ελεύθερο άντρα και όχι ένα σκλάβο, βλέπετε ο Υψηλάντης η καταγωγή του ήτανε, κρατούσε από το Βυζάντιο, φαναριώτικη οικογένεια με διασυνδέσεις στα υψηλά κλιμάκια της πύλης, αλλά και μετέπειτα και της τσαρικής Ρωσίας. Αλλης μίας ξεχασμένης ηρωίδας που τα έδωσε όλα της τα υπάρχοντα και μάλιστα ήτανε αρκετά σας πληροφορώ για να ξεσηκωθεί και να στερεωθεί η Επανάσταση στο Αιγαίο Πέλαγος, μια ανάσα μονάχα από τα εχθρικά Μικρασιατικά παράλια. Υπήρξε η κόρη του ξακουστού καπετάν Μπούμπουλη, όμως επειδή δεν κατάφερε να τον παντρευτεί για λόγους που δεν είναι της παρούσης έπεσε σε κατάθλιψη, όλα αυτά για την ιστορία. Κάποτε ο Καποδίστριας για να την τιμήσει όπως την άξιζε και άρμοζε, την τοποθέτησε στο Ναύπλιο πρώτη γυναίκα με το βαθμό του Υποστρατήγου και διευθύντρια στην Σχολή Ευελπίδων, έτσι για να την ανεβάσει την πεσμένη της ψυχολογία. Ενώ μόλις τα συμφέροντα της εποχής εκείνης τον δολοφόνησαν, κατευθείαν την πέταξαν έξω από την Σχολή Ευελπίδων με τις κλωτσιές, την ξήλωσαν τα παράσημα της, την έκοψαν την σύνταξη της και την έδιωξαν κακήν κακώς και πέθανε στην ψάθα πάμφτωχη και ξεχασμένη, βλέπετε η αγνωμοσύνη και η αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο. Το κράτος των Βαυαρών της τα προκάλεσε όλα αυτά τα δεινά, του Βασιλιά Όθωνα, με τους επιτελείς του, τον Άρμασνμπεργκ, τον Μάουερ και τον Χάυντεκ, αυτοί που επιθυμούσανε να σκοτώσουνε τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα στην δίκη του 1834-35 και εάν δεν ήτανε οι δικαστές Τερτσέτης και Πολυζωίδης θα τους είχανε σκοτώσει, δια της λαιμητόου, οι πολιτισμένοι της δύσης, οι παπικοί και διαμαρτυρόμενοι-προτεστάντες, τα ίδια διέπραξαν και προς τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο.

 

Εάν όμως οι Μαυρομιχαλαίοι δεν σκότωναν τον ΚΑΠΟΔΊΣΤΡΙΑ εν ψυχρό και τον άφηναν να ζήσει και να τελειώσει το έργο για το οποίο τον φώναξαν, εξέλεξαν στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας την Τρίτη, του Μαρτίου του 1827, για εφτά χρόνια τον εξέλεξαν όλοι ομόφωνα, δεν κουβαλήθηκε ο Καποδίστριας έτσι ουρανοκατέβατος, εκλεγμένος ήτανε, ομοφώνως. Επομένως για ποιο λόγο τον κατηγορούσανε πως δεν τους παραχωρούσε δημοκρατικές ελευθερίες; Μήπως τις είχανε επί τουρκοκρατίας; Τους αντιλήφθηκε ο ΚΑΠΟΔΊΣΤΡΙΑΣ ο παμπόνηρος και οξυδερκής, διορατικός αυτός πολιτικός που όμοιο του η χώρα μας δεν ξαναέβγαλε, πως αυτοί δεν ενδιαφέρονται για το καλό του τόπου τους και της ΠΑΤΡΊΔΑΣ τους, αλλά για τα συμφέροντα τους, να μην χάσουνε τα προνόμια που απολάμβαναν επί τουρκοκρατίας. Ο Καποδίστριας Κύριοι και Κυρίες στα τρία χρόνια που τον αφήσαμε να ζήσει από το 1828 μέχρι το 1831 δεν πληρωνότανε, δεν καταδέχτηκε να αγγίξει ούτε ένα κρατικό οβολό, όσο έλεγε τα Ελληνόπουλα υποφέρουνε και πεινάνε, όσο είναι ξυπόλητα και νηστικά, μάλιστα δεν τρεφότανε και καλά, αρκετά, είχε χάσει κιλά και τον επέπλητταν οι γιατροί του, παρόλο που και ο ίδιος ήτανε γιατρός, χωρίς φακελάκι, δεν γίνεται να τραφώ επαρκώς όσο οι Έλληνες μου υποφέρουνε, τελεία και παύλα. Μας έφερε την πατάτα, τον πολεμούσανε γιατί ήθελε τους Έλληνες να του κάνει νοικοκύρηδες στον τόπο του, πρότεινε αναδασμό της γης, μόλις συνάντησε τους Άγγλους επιτετραμμένους τον ρώτησαν και για να έχουμε καλό σκοπό, για πες τε μας, ποια θεωρείτε τα σύνορα του Ελληνικού κράτους; Και τους απάντησε από συστάσεως της Κωνσταντινουπόλεως, της Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, Θεσσαλίας, Κρήτης, Κύπρου, Νησιά της Επτανήσου Πολιτείας που είχε συσταθεί το 1808, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και της Μικράς Ασίας και φυσικά οι Άγγλοι άλλαξαν εκατό χρώματα με την απάντηση του αυτή, τους έκοψε την όρεξη. Σταματώ για τον Καποδίστρια, επειδή τον έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία και κάπως δεν είμαι και τόσο αντικειμενικός και αμερόληπτος στον λόγο μου. Δεν σκεφτόντουσαν κατά πρωτίστως την πατρίδα οι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδες, αλλά τα ιδιοτελέστατα συμφέροντα τους, εάν δεν το φόνευαν τότε δεν ερχόντουσαν οι Βαυαροί και δεν θα υπήρχαν αυτά τα τραγικά περιστατικά, δεινά, τα οποία όλους μας, μας προσβάλουνε και ντρεπόμαστε στην κυριολεξία να πούμε πως είμαστε Έλληνες.

 

Ο Αναστάσιος Πολυζωίδης ο δικαστής που έσωσε την τιμή και την αξιοπρέπεια του Έθνους, με την αντίσταση του, αφού δεν δέχτηκε να συνυπογράψει την άδικη καταδίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα για πράκτορες της Ρωσίας, όπως τους κατηγορούσανε και απομάκρυνση του ανήλικου Βασιλιά του ΌΘΩΝΑ, είχε τρομερές και πολλαπλές ευθύνες για το κατάντημα της Ελλάδας. Αφού συμμάχησε με τους Πολιτικούς του αντιπάλους του Καποδίστρια, τους Κωλλέτη, Μαυροκορδάτο, Κουντουργιώτη, Μαυρομιχάληδες, Τομπάζης, τους προύχοντες δηλαδή και κοτζαμπασηδες της εποχής εκείνης, τον πολεμούσανε τον ΚΑΠΟΔΊΣΤΡΙΑ επειδή επιθυμούσε αναδασμό της γης, κατευθείαν έπληττε τα ιδιοτελέστατα συμφέροντα των πλουσίων κοτζαμπάσηδων και αποφάσισαν να τον εξοντώσουνε, όπως επίσης και τον Ανδρέα Μιαούλη, που πυρπόλησε δίχως ίχνος ντροπής την κορβέτα Ελλάδα τον Αύγουστο του 1831 στον Πόρο, ένα πλοίο που μόλις είχε φθάσει, παραλάβει το νεοσύστατο κράτος των Ελλήνων από την Αγγλία και οι Έλληνες με καμάρι το περίμεναν. Έτσι ο Πολυζωίδης ο Αναστάσιος με καταγωγή από την Κοζάνη, για να εξιλεωθεί από τις τύψεις που τον κυρίεψαν, βλέπετε υπήρξε από τους βασικούς πολέμιους του Καποδίστρια, κάπως θα έπρεπε να κάνει κάτι ώστε το όνομα του να μην είναι δίπλα με τους άλλους με τα πιο μελανά γράμματα της σύγχρονης Ελληνικής μας ιστορίας και κάπως έσωσε την τιμή του και την υστεροφημία  του, αξιοπρέπεια, να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι, για την άδικη δολοφονία του. Κάποτε ο Τούρκος Πασάς που ηττήθηκε στην τελευταία μάχη της Επαναστάσεως, στην Πέτρας της Βοιωτίας λίγο έξω από την Λειβαδιά τον Σεπτέμβριο του 1829, με επικεφαλής τον Δημήτριο Υψηλάντη και απομακρυνόντουσαν άρον άρον, από την Στερεά Ελλάδα τα στρατεύματά τους μετά από 400 χρόνια του είπε κάτι πάρα πολύ προφητικό, επίκαιρο, πως από εμάς απαλλαχτήκατε, μας απομακρύνατε, ξεφύγατε από τον ζυγό μας, ο οποίος σίγουρα υπήρξε αβάσταχτος, να δούμε τώρα, πως θα ξεφύγετε από τα Χριστιανικά κράτη της δύσης, τα παπικά, πως θα καταφέρετε να τα απομακρύνετε τα οποία θα σας κάνουνε ότι θέλουνε και θα μετατραπούνε σε κράτος εν κράτη. Άραγε πόσο δίκιο είχε αυτή η πρόβλεψη του Τούρκου πασά, αφού μας γνώρισε την Ελληνική μας ιδιοσυγκρασία, 400 χρόνια μας είχανε κάτω από την δυσβάσταχτή και απάνθρωπή επιρροή τους.

 

Για την ιστορία ένας Υψηλάντης ο αδερφός του, ο  Αλέξανδρος Υψηλάντης ο Υπασπιστής του Τσάρου της Ρωσίας του Αλέξανδρου, που πολέμησε τον Ναπολέοντα στην μάχη των Εθνών όπως ονομάστηκε της Λειψίας το 1815 και τραυματίστηκε και του έκοψαν το δεξί του χέρι ξεκίνησε την επανάσταση στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 από την Μολδοβλαχία, από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες με σύνθημα μάχη υπέρ πίστεως και πατρίδας πεσόντες. Μαζί με τους γενναίους οπλαρχηγούς του, τους Γιωργάκη Ολύμπιο και τον Ιωάννη Φαρμάκη, οι οποίοι μετέπειτα θυσιάστηκαν ο ένας στο μοναστήρι της Μονής Σέκου, κλείστηκε μέσα με τους υπόλοιπους ελάχιστους συναγωνιστές του και πυρπολύθηκαν για να μην πέσουνε στα χέρια των Τούρκων και ο άλλος πιάστηκε αιχμάλωτος και τον έγδαραν ζωντανό στα μπουντρούμια Των Τούρκων. Όπως ακριβώς διεξήχθη, συνέβη στην ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου Κυριακή των Βαίων στις 10 του Απρίλη του 1826, όπως μας το καταγράφει ο Μακεδόνας Ιστορικός Νικόλαος Κασομούλης, όταν ο Καψάλης πυρπόλησε τα εναπομείναντα πυρομαχικά και το 1803 στο Σούλι ο Ηγούμενος Σαμουήλ έβαλε φωτιά την πυριτιδαποθήκη και πήρε μαζί του στον θάνατο πολλούς Τούρκους. Και τους υπόλοιπους Έλληνες φοιτητές από την Ρουμανία τους λεγόμενος Ιερολοχίτες, παιδιά αμούστακα, ανήλικα στην κυριολεξία, που ποτέ τους δεν είχανε πιάσει όπλο και όμως στο προσκλητήριο της Πατρίδας ήτανε παρών δεν κρύφτηκαν, να σκεφτούνε τις σπουδές τους, τα νιάτα τους, την καριέρα τους, έβαλαν τα στήθη τους μπροστά και θυσιάστηκαν στο Δραγατσάνι, αποδεκατίστηκαν στην κυριολεξία. Βλέπετε η απειρία μαζί με την έλλειψη των επαρκών Ελληνικών στρατευμάτων δεν τους βοήθησε στην θετική κατάληξη του παράτολμου και πάρα πολύ επικίνδυνου εγχειρήματος, σχεδίου. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με το λιγοστό επιτελείου του, νόμιζαν, θεώρησαν πως θα έβρισκαν καταφύγιο, πολιτικό άσυλο, άλλωστε δεν είχανε και άλλες επιλογές, στην Αυστρία του μισέλληνα Μέτερνιχ, τους έκλεισαν όμως στην φυλακή, κακοπάθειες υπερβολικές από το 1821 και πέθανε την ημέρα που πήγαινε, αποβιβαζότανε ο Καποδίστριας την Αίγινα τον Ιανουάριο του 1828. Τον φέρανε στο νεκρικό κρεβάτι των φυλακών, μία εφημερίδα που ανέγραφε, πως η Ελλάς η ανεξάρτητη, η νεοσύστατη, από σήμερα έχει τον πρώτο της Κυβερνήτη τον κόμητα Ιωάννη Καποδίστρια και τότε στον στενό του φίλο τον Λαφαζάνη του λέει με τρεμάμενη φωνή που ίσα ίσα έβγαινε από τα χείλη του, άραγε κάναμε και εμείς τίποτα για την Ελευθερία της πατρίδας μας; Και ξεψύχησε.

 

Επομένως, τα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ελλάδας που προσωρινά έμειναν εκτός του Εθνικού κορμού της χώρας μας, με τις λιγοστές τους δυνάμεις όσο μπόρεσαν, προσέφεραν στην Ελευθερία της Πατρίδα μας και κατάφεραν και κάπως σταμάτησαν, επιβράδυναν, αναχαίτισαν τις αιμοβόρες επιθέσεις, επιδρομές των Τούρκων προς τα κυρίως επαναστατημένα τμήματα, της Πελοποννήσου και της Ρούμελης, Νησιών Ύδρας, Σπετσών, Ψαρών, όπως επίσης και της αδούλωτης Κρήτης. Η μεγαλόνησος επίσης έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην διαμόρφωση της επαναστατικής εστίας, η Ελληνικότατη Κύπρος μας, μιας και ο αρχιεπίσκοπος Κυπριανός απαγχονίστηκε το 1821 μόλις ξέσπασε η Επανάσταση, μαζί με άλλους πολλούς επισκόπους της, ως επικεφαλής του ποιμνίου ώστε να διασκορπιστούνε από τον φόβο τα εναπομείναντα πρόβατα τους. Γενικότερα η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία του Χριστού, με έδρα το Φανάρι της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΌΛΕΩΣ, στον καιρό του αγώνα για την απελευθέρωση των Ελλήνων, των Ρωμιών και του γένους, έδωσε, θυσίασε, προσέφερε καλύτερα ότι πιο διαλεκτά στελέχη κατείχε, και το Άγιο και τιμημένο, τριμμένο Ράσο της, αντί για μαύρο όπως κανονικά θα έπρεπε να ήτανε, κοκκίνισε στην κυριολεξία από τις σφαγές των μελών της. Η Εκκλησία η Ορθόδοξη Χριστιανική, διαπεδαγώγησε και προετοίμασε στην κυριολεξία τον δρόμο για την επανάσταση, με τα λεγόμενα κρυφά σχολειά της, μέσα στα μοναστήρια, με το κεράκι ο Ιερέας ή ο μοναχός μάθαινε λίγα κολυβογράμματα στα Ελληνόπουλα τα σκλαβωμένα με την ψυχή στο στόμα, τα εμφυσούσε τον αέρα της ελευθερίας. Άλλωστε ο ΆΓΙΟΣ ΠΑΤΡΌ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΌΣ συνεχώς αυτό κήρυττε από όπου περνούσε, μην σας στερήσουνε την πίστη σας, μην σας αρπάξουνε την γλώσσα σας και συνεχώς προέτρεπε να ανοίξουνε Ελληνικά σχολεία επειδή το γένος των Ελλήνων μόνο μέσα από την πνευματική καλλιέργεια, από την μάθηση που προσφέρουνε τα γράμματα θα καταφέρει να αποτινάξει τον δυσβάσταχτο και απάνθρωπο τούρκικο ζυγό.

 

Ποιος άλλος θεσμός, δεν ξέρω εάν είναι σωστός αυτός ο χαρακτηρισμός και πρέπων που χρησιμοποιώ, θα ήθελα εκ των προτέρων να με συγχωρέσετε εάν είναι λανθασμένος. Αφού 11 Οικουμενικοί Πατριάρχες της σκοτώθηκαν, θυσιάστηκαν, περισσότεροι από 100 επίσκοποι-μητροπολίτες ξεκληρίστηκαν, ο ένας από αυτούς, εξ αυτών, ο Άγιος Σμύρνης Χρυσόστομος και Εθνομάρτυρας τον Αύγουστο του 1922 στην λεγόμενη Μικρασιατική καταστροφή και περισσότεροι από 6.000 ιερείς. Κάποιοι από αυτούς και ο ήρωας ο λεγόμενος Αθανάσιος Διάκος στην γέφυρα της Αλαμάνας, με το γνωστό του ρητό, εγώ γραικός γεννήθηκα και γραικός θέλω να πεθάνω, στο Ζουτίνη της σημερινή Λαμίας, τον Απρίλιο του 1821, όταν ο Ομέρ Βρυώνης του πρότεινε να αλλαξοπιστήσει και να προσκυνήσει τον Αλλάχ και τον προφήτης τους τον Μωάμεθ. Ακόμη ο Αρχιμανδρίτης Παπαφλέσσας, ένας θερμόαιμος πατριώτης, ευπατρίδης και μερικές φορές επιπόλαιος και υστερόβουλος, φωνακλάς, μετάνιωσε πικρά όταν συντάχθηκε στον εμφύλιο με τους πολιτικούς, από το 1823-25 του Κουντουριώτη, Μαυροκορδάτου, Κωλλέτη, Μαυρομιχάλη και συμφώνησε να κλείσουνε τους στρατιωτικούς, τον Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Οδυσσέα Ανδρούτσο, Μητροπέτροβα στην φυλακή, να τους απομακρύνουνε, σε ένα μοναστήρι στην Ύδρα. Όταν όμως πάτησε τον Μωριά ο Ιμπραήμ τότε άρον άρον τους θυμήθηκαν τα λαμόγια της εποχής εκείνης. Τότε έκλαψε πικρά όταν διαπίστωσε την ανοησία του, την απερισκεψία του, επειδή τον τύφλωσε η γοητεία της εξουσίας, της καρέκλας, της διαχρονικής κουτάλας, υπήρξε από τους κύριους αυτουργούς της επαναστάσεως, με τα πύρινα κηρύγματα του ξεσήκωνε τις ψυχές των σκλαβωμένων και επαναστατημένων Ελλήνων, τρομερά φιλόδοξος. Θυσιάστηκε εν γνώση του, στο Μανιάκι τον Μάη του 1825, αποστολή αυτοκτονίας ήτανε, όταν δεν δίστασε να τα βάλει, να προτάξει τα λιγοστά τουφέκια του με τις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις του Ιμπραήμ, μόνο και μόνο για να εξιλεωθεί για την απερισκεψία που διέπραξε. Ακόμη ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαίας στην μάχη της Αλαμάνας, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον προεδρεύοντα, και πως θα μπορούσαμε άλλωστε τον επικεφαλής τον Γρηγόριο τον Ε, αυτών των Άγιο Οικουμενικό μας Πατριάρχη που θυσιάστηκε και απαγχονίστηκε ώστε να περισώσει το γένος των Ελλήνων στον επικείμενο αφανισμό τους, γενοκτονία τους. Ήδη η γενοκτονία των Ελλήνων είχε αρχίσει, ήτανε προ των πυλών, κάπως θα έπρεπε να συγκρατήσει, αναχαιτίσει αυτές τις αναρίθμητες βαρβαρότητες, όπως στις Κυδωνιές της Μικράς Ασίας της Κωνσταντινούπολης, Σμύρνης αυτές τις σφαγές από τους Τούρκους, παρόλο που εξωτερικά την αφόρισε την επανάσταση, το έπραξε μόνο και μόνο ώστε να ρίξει στάχτη στα μάτια των Τούρκων για να προστατέψει το εναπομείναντα ποίμνιο το πολυπληθές της Κωνσταντινουπόλεως, Των κυδωνιών, της Μικρά Ασίας γενικώς. Η γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής θα είχε συντελεστεί εάν δεν την αφόριζε την επανάσταση ευκαιριακά και επίπλαστα, στο πόδι που λέμε, για να τους ρίξει στάχτη στα μάτια, μόνο που δεν το ένιωθε, άλλωστε ήτανε γραμμένος και στην Φιλική Εταιρία με τα αρχικά του τα συμβολικά. Έπρεπε να θυσιαζότανε εσκεμμένα, ο επικεφαλής των Ορθοδόξων Χριστιανών της Ανατολής, ο προκαθήμενος, ώστε όλη η Πολιτισμένη Ευρώπη της εποχής εκείνης να είχε αντιληφθεί πως πρόκειται περί ενός λαού βάρβαρου και απολίτιστου, υποανάπτυκτου, που καταπατάει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και τις θρησκευτικές τους ελευθερίες.

 

Με την θυσία του αυτή, την προκαθορισμένη, θα είχε μονιμοποιηθεί και στην συνείδηση του Επαναστατημένου λαού, για εκδίκηση, αλλά και προς τους αγωνιστές της ελευθερίας, αφού η αυτοπεποίθηση τους θα είχε εκτιναχθεί, εκτοξευθεί προς τα ουράνια, στο ζενίθ, αντιλαμβάνοντας και συνειδητοποιώντας πως οι Τούρκοι πλέον δεν είναι ανίκητοι. Το Στρατηγικό μυαλό, του Κολοκοτρώνη, θεωρούσε σκόπιμο να βρίσκονται τα επαναστατικά σώματα των Ελλήνων διασκορπισμένα προς το κάστρο του Μωριά την Τριπολιτσά, ενώ ο Πετρόμπεης προς την περιοχή του την Μάνης, ώστε να μην χάσει τα ιδιοτελέστατα συμφέροντα του, αλλά προς την Καλαμάτα, να την περιφρουρήσουνε, άλλωστε η Καλαμάτα η πόλη του δηλαδή έπεσε από τις πρώτες δίχως σχεδόν αντίσταση, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ευελπιστούμε και αγωνιούσε για τα δικά του οφίτσια και για αυτό συνεχώς έβαζε εμπόδια στην οποιαδήποτε προσπάθεια του Κολοκοτρώνη. Επειδή είχε αντιληφθεί πως τον αντικαθιστούσε στην εξουσία, συνεχώς ενδιαφερότανε για την κουτάλα, τα συμφέροντα του, την ιδιοτέλεια του με το πιο τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών των πραγμάτων αφού υπήρξε ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος του κόμη Ιωάννη Καποδίστρια στις 27/9/1831 από τον υιό του τον Κωσταντή Μαυρομιχάλη και τον αδερφό του τον Γιώργο Μαυρομιχάλη στην εξώπορτα της Εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο στην τότε πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδα. Για την ιστορία, τον υιό του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη τον Γιωργάκη τον σπούδαζε στην Γερμανία στο Μόναχο ο Καποδίστριας με δικά του έξοδα, χρήματα, παρακαλώ, αφού είχε μετατραπεί στην κυριολεξία και μεταφορικά και ουσιαστικά σε ζητιάνος της Ελλάδος, όταν στην Ελβετία που διέμενε από το 1822 μέχρι το 1827 ίδρυσε μια εταιρία την φιλόμουσο με σκοπό να μαζεύει, εισπράττει χρήματα από τις πλούσιες αυλές της Ευρώπης με ένα και μοναδικό σκοπό να τα στέλνει στην Επαναστατημένη Ελλάδα, να εξοπλίζει πλοία από την Αγκώνα της Ιταλίας με σιτάρι και πολεμοφόδια τα οποία τα χρειαζόντουσαν όσο τίποτα άλλο οι επαναστατημένοι ΈΛΛΗΝΕΣ που πολεμούσανε για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία. Όπως επίσης και άλλα 300 Ελληνόπουλα της διασποράς και το ευχαριστώ ήτανε να τον μαχαιρώσει και τον αδερφό του τον Κωνσταντίνο τον είχε βγάλει από την φυλακή με δική του πρωτοβουλία λόγω πειρατείας κατά των Άγγλων.

 

Στην κρίσιμη φάση του αγώνα, αντί να είμαστε ενωμένοι ως μία γροθιά,  εμείς απεναντίας κατακερματιστήκαμε, όλοι ήθελαν, επιθυμούσανε, να ήτανε στρατηγοί και κανένας στρατιώτης, όλοι θεωρούσανε τον εαυτό τους το κέντρο του κόσμου. Δήθεν, προσχηματικά για το καλό της πατρίδας, ευκαιριακά και συμφεροντολογικά αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήτανε να μην ζημιωθούνε ατομικά και να αντικαταστήσουνε τους Τούρκους στην τυραννία μόλις θα τους έδιωχναν, για αυτό έμεινε και η φράση, να την χέσω τέτοια λευτεριά εάν είναι να κάνω εσένα πασά. Ο καθένας τραβούσε ένα δικό του δρόμο, μπαϊράκι, φέουδο για τα δικά του τα ιδιοτελέστατα συμφέροντα του, σπαραγμός, σε διάστημα μόλις των τριών ετών, 1823-25, και δολοφονία του υιού του Κολοκοτρώνη του Πάνου, το 1824, του Οδυσσέα Ανδρούτσου το 1825 από τον πρωτοπαλίκαρο του, τον Ιωάννη Γκούρα. Τον σκότωσαν, έπνιξαν στην κυριολεξία τον ήρωα του Χάνι της Γραβιάς στις αρχές της Επαναστάσεως εάν αυτός δεν νικούσε και δεν σταματούσε τον Ομέρ Βρυώνη στην Γραβιά, με το πολυπληθείς ασκέρι του θα πατούσε τον Μωριά και θα κατέπνιγε την Επανάσταση από την γέννηση της, τον Απρίλιο του 1821. Να μην σας ανατρέξω τις πολλαπλές φορές που αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουνε οι τότε πολιτικάντηδες και προύχοντες, κοτζαμπάσηδες της εποχής εκείνης, βλέπε Ιωάννης Κωλλέτης, ο εφοπλιστής από την νήσο Ύδρα ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ο φαναριώτης γόνος Βυζαντινής οικογένειας ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο οποίος δεν μεγάλωσε στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα αλλά στην Ιταλία. Επομένως με διαφορετική κουλτούρα και πολιτισμό, σκέψη και τον πέταξαν κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως σαν κοινός προδότης. Όλοι οι ήρωες της επαναστάσεως είχανε δυστυχώς την ίδια οικτρή και τραγική τύχη, τους φυλάκισαν, πέρασαν από δίκες, βλέπε Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης, Νικηταράς-Νικήτας Σταματελόπουλος, ο ανιψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη υπήρξε ο πιο ανιδιοτελής ήρωες της επαναστάσεως του αγώνα, αγνός. Τον πέταξαν στην φυλακή οι Βαυαροί του Όθωνα το 1838 επειδή ήθελε να ενώσει και την Μακεδονία, Θεσσαλία, Ήπειρο, Κρήτη και τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου με την μητέρα Ελλάδα, στον Εθνικό Κορμό και κατόπιν μετά τα πολλαπλά του βασανιστήρια και κακοπάθειες τον πέταξαν έξω από τις φυλακές τυφλό και ανήμπορο σε κάκιστη κατάσταση και τον παραχώρησαν μία θέση να ζητιανεύει μόνο όμως την ημέρα της Παρασκευής για να τον ξεφτιλίσουνε έξω από την Μητρόπολη του Πειραιά. Κάποια ημέρα επειδή ήτανε πολύ αξιοπρεπής και τίμιος άνθρωπος, παλικάρι που λέμε με τα όλα του, καθαρός και ντόμπρος, τέτοιοι που σπανίζουνε στις ημέρες μας όπως η χελώνα καρέτα καρέτα και εάν καταλάθος αντικρύσουμε, πέσει στην αντίληψη μας, πως υπάρχουνε ακόμη τέτοιοι αγνοί άνθρωποι θα προσπαθήσουμε να τους εκμεταλλευτούμε στο έπακρο, ως ένα σύγχρονο κορόιδο θα τον αποκαλέσουμε και δεν θα διστάσουμε να τον αποκαλέσουμε και αφελή ή βλάκα. Εμείς οι υποτίθεται ξερόλες και παντογνώστες των πάντων, με τον νου μας σοφοί και διανοούμενοι, προοδευτικοί, τρομάρα μας, οι σύγχρονοι νεοέλληνες που δεν μπορούμε ούτε ένα ποντίκι να διώξουμε, απομακρύνουμε από το σπίτι μας και δίχως ίχνος ντροπής φωνάζουμε και βοήθεια, ζητούμε ενισχύσεις, εάν εμφανιστεί.

 

Και αυτοί, ξυπόλυτοι, αγράμματοι, άφραγκοι, ακοινώνητοι, μεγαλώνοντας συνεχώς κυνηγημένοι και συκοφαντημμένοι, λασπολογημένοι, ως δήθεν κλέφτες επάνω στα βουνά, οι οποίο χαλάνε την ειρηνική συνύπαρξη, συμβίωση, των Ρωμιών με τα αφεντικά τους, των Μουσουλμάνων Οθωμανών Τούρκων και όταν έβρισκαν άσυλο και προστασία μέσα στην αυλή του Αλή πασά των Ιωαννίνων τους κατηγορούσανε και για προδότες, οι γραικύλοι της εποχής εκείνης που με τους Τούρκους τα είχανε καλά, συνέταιροι ήτανε οι τότε και οι σήμερα. Μα αγαπητοί μου, στην αυλή του Αλή πασά των Ιωαννίνων πήγαιναν ώστε να εξασκηθούνε με τα όπλα επειδή γνώριζαν πως το καζάνι της Ελευθερίας ήτανε θέμα χρόνου να ξεσπάσει, να εκραγεί και θα έπρεπε να τους έβρισκε όλους αυτούς του αγωνιστές της Εθνικής μας ελευθερίας οπλισμένους και έτοιμους για τον Εθνικό μας ξεσηκωμό. Ο Κολοκοτρώνης κατατάχτηκε στον Αγγλικό στρατό των Επτανήσων, ως κυνηγημένος από το 1807 βρήκε άσυλο στην Αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και εργαζότανε ως κρεοπώλης στην ελεύθερη ώρα του, ώστε να μεγαλώσει την φαμίλια του, οικογένεια του με κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, ανέβαινε σε μια ψηλή κορυφή στην Ζάκυνθο και έβλεπε την πατρίδα του την Πελοπόννησο-Μωριά την αγνάντευε και ονειρευότανε πότε θα ανάψει επιτέλους, αντηχήσει το σάλπισμα της ελευθερίας, τα καριοφίλια, τότε μυήθηκε από τους πρώτους στην Φιλική Εταιρία από το 1818 που τον μύησε ο Αναγνωσταράς και από τις αρχές του 1821 επέστρεψε στον Μωριά στον στην Μάνη στο κάστρο των Ελλήνων, την περιοχή που οι Τούρκοι δεν τολμούσανε να πατήσουνε πόδι και να επιβάλουνε την τυραννική τους κυριαρχεία. Όπως τα άγρια ζώα επιβίωναν μέσα στις σπηλιές για κρησφύγετο, αλλά τον Τούρκο δεν καταδέχονταν να τον προσκύναγαν, ένα με τα άγρια θηρία της φύσης επιχείρησαν να εκδιώξουνε ολόκληρη την πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία. Να επανέλθουμε στον ήρωα Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, που με δυσκολία δεχότανε να ζητιανεύει, άλλωστε δεν είχε πόρους από πουθενά, η κόρη του όταν τον αντίκρυσε στα χάλια που του προκάλεσαν οι Βαυαροί, τρελάθηκε και δεν δέχτηκε τον πατερά της τυφλό. Τότε κάποιος Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής, γνωρίζοντας τον, με απορία αντικρίζοντας τον, μα καλά αυτός ελευθέρωσε αυτόν εδώ τον τόπο, ο οποίος υπήρξε σκλαβωμένος στους Τούρκους για τέσσερις αιώνες και αντί να τον τιμούνε, ευχαριστούνε, αιωνίως για τα ανδραγαθήματα του και τους πολλαπλούς και υπεράριθμούς ηρωισμούς του, τον πέταξαν σαν στημένη λεμονόκουπα τυφλό και απένταρο. Μα καλά τέτοια αχαριστία και αγνωμοσύνη;

 

Έτσι αποφάσισε να τον τιμήσει αυτός, αφού το ανάλγητο και ανθελληνικό κράτος των Βαυαρών του Όθωνα τον βασάνιζε και τον ταλαιπωρούσε, την αντρειοσύνη του και την παληκαριά του στον καιρό του αγώνα της επαναστάσεως την θυμότανε, τον πέταξε ένα πουγκί με χρυσά νομίσματα και έφυγε, γρήγορα και βιαστικά. Τότε ο τυφλός Νικηταράς τον φώναξε Κύριε σας έπεσαν τα χρήματα σας, φλουριά από το πουγκί σας, από ότι κατάλαβα από τον ήχο, βλέπετε είμαι τυφλός, τότε εκείνος τον αποκάλυψε ποιος ήτανε και του είπε, Μα τι κάνετε εδώ πέρα στρατηγέ μου; Και ο Νικήτας Σταματελόπουλος ο λεγόμενος Νικηταράς, του αποκρίθηκε, απολαμβάνω με τα μάτια της ψυχής μου την Ελευθερία που μου παρέχει η Απελευθερωμένη Πατρίδα μου. Σήμερα ούτε τον τάφο του δεν τον γνωρίζουμε, τόσο γραικύλοι και χαραμοφάηδες είμαστε, το λιοντάρι της μάχης των Δολιανών, των στενών των Δερβενακίων του καλοκαιριού του 1822, εναντίον της πολλαπλής και υπεράριθμης στρατιάς του πασά του Δράμαλη. Με το ασκέρι του κατηφόριζαν ώστε να καταπνίξουνε την Ελληνική μας Επανάσταση στον Μωριά και την Ρούμελη, σε εκείνη την καθοριστική μάχη η οποία στέριωσε τον αγώνα των Ελλήνων για την Εθνική τους ανεξαρτησία και ελευθερία, τότε έσπασε τέσσερα σπαθιά για να σκοτώνει, σφάζει τους κατακτητές Τούρκους, οι οποίοι από όπου περνούσανε άφηναν στο πέρασμα τους συντρίμμια και φωτιά, αποκαϊδια, όπως έγραφε και Βίκτωρ Ουγγό. Ευελπιστούσανε να την καταστείλουνε την επανάσταση από την γέννηση της και μάλιστα σαν μικρό παιδί έκλαιγε γοερά και ο θείος του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης του είπε, Νικήτα γιατί κλαις; Τούρκος σφάζεις, όταν την μητέρα σου την έθαψαν ζωντανή, το θυμάσαι; Την αδερφή του Κολοκοτρώνη και τον κυνηγούσανε από μικρό παιδάκι για να το εξοντώσουνε, επειδή γνώριζαν πως υπήρξε από το γένος του Κολοκοτρώνη το οποίο ανέκαθεν έβγαζε πολέμιους εναντίον των Τούρκων και τότε τον μάζεψε ο Θείος του ο Κολοκοτρώνης. Μετά την μάχη των Δερβενακίων το κατακαλόκαιρο του 1822, που στερέωσε την επιτυχία της Επαναστάσεως, το σπαθί το σπασμένο με δυσκολία του το έβγαλαν από το χέρι του, του το ξεκόλλησαν, αφού είχε κολλήσει από τα αίματα. Στην πολιορκία της Τριπολιτσάς υπήρξε από τους πρώτους που πάτησαν το κάστρο των Τούρκων, το δήθεν απόρθητο και όμως δεν καταδέχθηκε να λαφυραγωγήσει, όπως έπραττε η πλειοψηφία και ο Δημήτριος Υψηλάντης του πρόσφερε δύο χρυσά σπαθιά ως ανταμοιβή και αυτά μετά από λίγο τα πρόσφερε στον έρανο που γινότανε για την οικονομική ενίσχυση της Πατρίδας του νεοσύστατου κράτους.

 

Η πνευματική μας αμάθεια, σκέψη, κρίση, η μη διορατικότητα μας ως ανιστόρητοι που είμαστε, μας εμποδίζουνε να διακρίνουμε όλα αυτά τα πλούσια ανδραγαθήματα, προσόντα, τους ανυπέρβλητους ηρωισμούς τους. Η πλειοψηφία πάντως σίγουρα, φτάνει μέχρι και αυτού του σημείου του θλιβερού θα έλεγα, ηθελημένα όμως, όταν προδίδουμε και πετροβολούμε την ίδια μας την πατρίδα και το Έθνος μας, εκούσια και όχι ακούσια, όχι άθελα μας. Μιας και είμαστε, συμφεροντολόγοι, βολεμένοι και διπλοθεσίτες ίσως και τριτοθεσίτες, κομματόσκυλα των διεφθαρμένων κομματικών τους επιτελείων, τα οποία όλα αυτά τα κόμματα μόνο κακό και πολλαπλή ζημία προκάλεσαν διαχρονικά να το πάρουμε στην πατρίδα μας την Ελλάδα. Αφού καθοριστική και καθολική, καταλυτική θα ισχυριζόμουνα ιδεολογία την οποία ακολουθούμε κατά γράμμα είναι, ότι πράξουμε, όπως κινηθούμε ιδιαιτέρως πολιτικώς, θα πρέπει να είμαστε κερδισμένοι πολλαπλώς, από όλες τις πλευρές της αμάξης, τροχιάς, σε σάπια σανίδια δεν πατούμε. Μας συμφέρει; Σε τι θα επωφεληθούμε; Τι θα αποκομίσουμε; Ποια τα οφέλη τα χειροπιαστά για την ενέργεια μας, κίνηση μας αυτή; Δεν θα πρέπει να ζημιωθούμε με τίποτα και ασφαλώς τον υπέρμετρο εγωισμό μας να μην τον τσαλακώσουμε και την υπερβολική μας υστεροφημία. Που θα βολευτώ; δήθεν εργαστώ, ώστε να μην δουλεύω σχεδόν καθόλου και να πουλάω πνεύμα στους υπολοίπους; Μόνο να διαθέτουμε πολλαπλά προνόμια, αλλά από υποχρεώσεις τίποτα. Οι πλειοψηφία μας πάντως σίγουρα έτσι έχει μάθει να σκέφτεται και να πορεύεται, ιδιαιτέρως πολιτικώς, άλλωστε αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς σώφρον πολίτης, δεν είναι τυχαίο πως χρεωκοπήσαμε πρωτίστως πνευματικά και μετέπειτα οικονομικά-υλιστικά και για αυτό παραδώσαμε τα κλειδιά της χώρας μας στους τοκογλύφους της Τρόικας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εν έτη 2016, την καταγράφω την ημερομηνία, ώστε να την καταγράψει και ο ιστορικός του μέλλοντος. Θα ήτανε παράλειψη μας να αμελήσουμε την λεγόμενη Φιλική Εταιρία, τους πρωτεργάτης και πρωταίτιους, τους Εμμανουήλ Ξάνθο, τον Αθανάσιο Τσακάλωφ, και τον Νικόλαο Σκουφά, τρεις έμποροι από την Οδησσό της Ρωσίας που την ίδρυσαν το 1814 και έτσι με αυτό τους το εφεύρημα, σκέψη, κατόρθωσαν και αναπτέρωσαν τις ελπίδες για ελευθερία στον υπόδουλο Ελληνισμό.

 

Επειδή, κατά ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό οφείλουμε αυτήν την υποτιθέμενη Εθνική μας ελευθερία και ανεξαρτησία, κολοβή θα την χαρακτήριζα και όσο περνούνε τα χρόνια όλο και περισσότερο αμβλύνεται, εξαιτίας της πολιτικής μας ιδιοτέλειας και συμφέροντος, βολέματος διακρίνει τα ευρύτερα φάσματα της Ελληνικής μας κοινωνίας. Σε αυτούς τους ήρωες προγόνους μας, οφείλουμε τα πάντα, την ύπαρξη μας, το εγώ μας, την Θρησκεία μας, την οποία μας την περιφρούρησαν σαν κόρη οφθαλμού και εμείς σήμερα το παίζουμε αιρετική της πάση, αντί να την προστατέψουμε, για αυτό θα πρέπει να τους τιμούμε, σεβόμαστε και να μην λέμε, έλα μωρέ παραμυθάκια για μικρά παιδάκια του σχολείου. Θεωρείται το λιγότερο που οφείλουμε να πράξουμε, και να μην τους πετροβολούμε εσκεμμένως ως σύγχρονοι γενίτσαροι που έχουμε μετατραπεί, το οποίο κατά ένα μεγάλο ποσοστό η Ελληνική μας κοινωνία το υιοθετεί. Να μην τους αποκαθηλώνουμε τα κάδρα τους, που πρέπει πάντοτε και εσαεί να βρίσκονται ψηλά, ώστε να μας υπενθυμίζουνε, να μας δείχνουνε τον δρόμο της θυσίας και του χρέους, αρετής και καθήκοντος, πως σε αυτήν την γη τίποτα δεν μας χαρίστηκε για τα ωραία μας τα μάτια, αλλά αποκτήθηκε με ποταμούς αίματος, θυσιών, αθώων Ελλήνων ηρώων αγωνιστών του 1821. Πως εάν δεν υπήρξανε αυτοί να στήσουνε, ορθώσουνε τα στήθη τους προς τους μουσουλμάνους Οθωμανούς Τούρκους κατακτητές, που μας τυραννούσανε, βασάνιζαν, για 400 χρόνια, ως την πιο απάνθρωπη και τριτοκοσμική, σκληρή σκλαβιά, εμείς σήμερα όλοι μας θα είμασταν εξισλαμισμένοι μουσουλμάνοι και θα φορούσαμε καλπάκι εις την κεφαλί μας, εθελόδουλοι τότε, εθελόδουλοι και σήμερα, ο Κολοκοτρώνης τους έλεγε με την τρανταχτή του φωνή, ραγιάδες εσείς, ραγιάδες τα παιδιά σας, ραγιάδες των παιδιών τα παιδιά σας.  Με τις πολλαπλές μας έριδες, το πακτωλό των φιλονικιών μας, δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τους Επαναστάτες προγόνους μας, πριν δύο αιώνες, με τα θετικά μας τα παραδείγματα των ηρώων που σας προανέφερα, τα οποία όμως λίγοι τα φανέρωσαν, επέδειξαν, πριν 2 αιώνες και όχι μονάχα αυτό, μετέπειτα δεν δίστασαν και ζήτησαν τα λεγόμενα ανταλλάγματα για τις υπηρεσίες τους προς την πατρίδα, βλέπε Ανδρέας Μιαούλης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης κτλ δηλαδή μετατράπηκαν σε αυτό που λέμε σε καθαρούς μισθοφόρους. Ναι πολέμησαν, δεν τους το αμφισβητούμε αυτό το γεγονός, όμως υπό έναν όρο, με το αζημίωτο, από καθαρή ιδιοτέλεια, με την εν γένει στάση τους και συμπεριφορά τους, αποδείχθηκε πως ότι έπρατταν το έκαναν από καθαρό συμφέρον, συμφεροντολογικά κινήθηκαν και ασφαλώς τις υπερβολικές μας και τρανταχτές μας αδυναμίες, οι οποίες είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού. Εκείνοι πολεμούσανε και θυσιαζόντουσαν, αγωνίζονταν για Χριστό και Πατρίδα, για ιδανικά και αξίες, αξιοπρέπεια, ήθος, άγνωστες στην σημερινή μας κοινωνία αυτές οι λέξεις, η οποία ότι πράττει το πράττει από συμφέρον και μόνο και κάποιοι φοβόντουσαν, εκλιπαρούσανε, ώστε να μην στερηθούνε τα προνόμια που απολάμβαναν τα πλουσιοπάροχα επί τουρκοκρατίας.

 

ΟΙ ΛΆΤΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ.

Λάτρης της Ελληνικής Ιστορίας, 

ο Βαλκανιδης Δήμος εκ Κουφαλίων