Ιερούργησε ο Μητροπλίτης Απολλωνίας και Φίερι Νικόλαος, πλαισιούμενος από πλειάδα ιερέων.
Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε μνημόσυνο για τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Βησσαρίωνα Τζουβάνι.
Στο κήρυγμά του αρχιμανδρίτης αναφέρθηκε στον βίο του αγίου Ελευθερίου, που περιλάμβανε εξουθενωτικά μαρτύρια, τα οποία αποτελούσαν μια εμπειρία, που την ζούσε, παρά την τραγικότητά της, ως αποτέλεσμα της δύναμης της πίστης.
Ως γνωστό ο άγιος Ελευθέριος σε ηλικία μόλις 20 ετών ανέλαβε επισκοπικό θρόνο στην περιοχή του Ιλλυρικού (σημερινή Αλβανία), με έδρα τον Αυλώνα.
Δεν είχαν θεσπιστεί ακόμη οι ηλικιακοί περιορισμοί από τους συνοδικούς κανόνες. Επιπλέον οι πολλές αρετές του δικαιολογούσαν απόλυτα μια τέτοια επιλογή, η οποία επιβεβαιώθηκε και επισφραγίστηκε με το φρικτό μαρτύριό του.
Να σημειωθεί ότι ο Άγιος Ελευθέριος ορίστηκε Επίσκοπος στον Αυλώνα από τον πάπα Ανίκητο.
Όταν μετά τον θάνατο του Θεοδοσίου Α’ (395) χωρίσθηκε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε ανατολική και δυτική, η σημερινή Αλβανία υπήχθη στις ανατολικές επαρχίες. Μέχρι το Μ. Κωνσταντίνο, η περιοχή εξαρτάτο πολιτικά και εκκλησιαστικά από την Ρώμη.
Μετά, πολιτικά μόνο άνηκε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ εκκλησιαστικά μέχρι το 731 παρέμεινε το παλαιό καθεστώς.
Ο άγιος Ελευθέριος παρά το νεαρό της ηλικίας του έδειξε ότι το πνεύμα της θυσίας, που λείπει στις ημέρες μας και το οποίο έχει υψηλό νόημα, χαρακτήριζε πάντα τις μεγάλες ψυχές.
Το αίμα της θυσίας και του αγίου Ελευθερίου πότισε και γιγάντωσε το ευσκιόφυλλο και πολύκαρπο δένδρο του Χριστιανισμού. Μιμητής Χριστού σε όλα, μιμητής και στη θυσία.
Είχε ως πρότυπό του τη μορφή του Θεανθρώπου και εμπνεόταν από αυτή. Ήταν έτοιμος και καθημερινά αντιμετώπιζε χωρίς πάθος, χωρίς φανατισμό, αλλά με ηρεμία και εσωτερική ειρήνη, τους κινδύνους και τον ίδιο το θάνατο.
Και το έκανε συνειδητά, γι’ αυτό και γεύτηκε το μεγαλείο του μαρτυρίου για το Χριστό και το φωτοστέφανο της αγιότητας.
Επέδειξε ζήλο πίστης χωρίς εγωισμό, χωρίς ετσιθελισμό. Ήταν ζήλος πράγματι χριστιανικός, τίμιος, αγνός, κατ’ επίγνωσιν ζήλος. Δεν είχε άγνοια. Την ήξερε καλά την πίστη του. Γνώριζε και το πνεύμα και το γράμμα της. Και κυρίως ζει τα παραγγέλματα του Ευαγγελίου και έχει συνείδηση τι είναι και τι ζητεί η πίστη.
Γι’ αυτό και ο ζήλος του αυτός δεν ήταν οξύς, φανατικός. Ήταν άγιος και ειρηνικός. Ο ζήλος του Θεού είναι πόθος έντονος και ισχυρός, φλογερός πόθος, που κατακαίει την ψυχή του Χριστιανού για τον Θεό και την Εκκλησία του.
Από αυτόν τον ζήλο έχουμε ανάγκη. Αυτόν τον ζήλο μας ζητάει ο Χριστός. Ως Χριστιανοί αυτόν τον ζήλο, πρέπει να έχουμε και να παρουσιάζουμε. Τότε δεν χάνουμε, όπως με τον φανατισμό. Τότε κερδίζουμε. Ας δοκιμάσουμε και θα δούμε.
Δημοσίευση σχολίου