Συγκλονιστικό, παλαιότατο, συγκινητικό καθιστικό τραγούδι της Σιάτιστας Κοζάνης, ευρύτερα διαδεδομένο στη Μακεδονία, αλλά και στη Θράκη σε πληθώρα παραλλαγών. Το ποιητικό του κείμενο είναι ένας ύμνος στο σφρίγος της νιότης και στο καημό του γέροντα που αναπιάνει της μνήμες του παρελθόντος.
Πολύ γνωστή η εκδοχή του Σουφλίου Έβρου, όπου το τραγούδι συνοδεύει τον τοπικό «Παππίσιο» χορό. Επίσης, όχι τυχαία, το τραγούδι στη Σιάτιστα απαντάται ως καθιστικό, αφού η Μακεδονία ως περιοχή έχει πληθώρα καθιστικών ιδιαίτερα περίτεχνων και γλυκόλαλων μελωδιών.
Συγκινητική η αρχική σκηνή του βίντεο, με το φευγιό των ξενιτεμένων, καθώς οι Σιατιστινοί (και άλλοι κάτοικοι της περιοχής της Κοζάνης) ήταν ξενιτεμένοι σε ολόκληρο τον βαλκανικό και κεντροευρωπαϊκό χώρο, μάρτυρες της ξενιτιάς αυτής, τα επιβλητικά και πλούσια αρχοντικά, τα οποία ως σήμερα στέκουν όρθια στην κωμόπολη.
«Όταν ήμουν παλικάρι δεκαοχτώ χρονών
είχα και τ' άλογό μου πενταΐτικο,
στα μάρμαρα πατούσε κι έβγαζε νερό.
Ήμουν κι εγώ καβάλα, σαν τον ασταυραϊτό
και με το νου μου 'βάζω για να επαντρευτώ
να πάρω ένα κοράσι, δώδεκα χρονών» 
Εκπομπή: "Κάθε τόπος και τραγούδι"
Έρευνα-Παρουσίαση: Γιώργης Μελίκης
ΕΡΤ3 2017
Δημοσίευση σχολίου