του Γιάννη Αραμπατζή
Να πω κι εγώ κάτι περί της δικής μου αντιλήψεως για την κλιματική αλλαγή.
Πέρασα τον μισό αιώνα ζωής, έζησα αρκετούς καύσωνες, αλλά τόσο παρατεταμένη και επίμονη ζέστη, εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει.
Από τον Ιούνιο, μετά τις βροχές τού Μαϊου, το θερμόμετρο, με εξαίρεση μόνο την τελευταία εβδομάδα τού Ιουνίου, δεν έπεσε ούτε μέρα κάτω από τους 35 βαθμούς ανώτερη, με πιο σύνηθες τους 38.
Και δεν μιλάμε για πόλη, τσιμέντα, άσφαλτο, αυτοκίνητα, γυάλινες επιφάνειες και εξωτερικές μονάδες air condition, αλλά για χωριό μέσα στα δέντρα και το πράσινο.
Η μάνα μου 90 χρονών και ο γείτονας 75, μου λένε ότι σαν παιδιά το χειμώνα πηγαίνανε στο σχολείο με τα χιόνια που κρατούσαν για βδομάδες.
Πλέον χιόνι στο χωριό έχει να κάνει χρόνια, και τις λίγες φορές που έκανε δεν κράτησε για πάνω από δυο μέρες.
Ολόκληρο το καλοκαίρι φέτος δεν έβρεξε πάνω από δύο φορές, και άμα μετρήσεις και κάτι ψιχάλες άντε πέντε.
Εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί στο βουνό μου, Αύγουστο μήνα, βελανιδιά, μελικοκιά και άγρια αχλαδιά με ξεραμένα φύλλα.
Όλο το βουνό μοιάζει μπαρούτι έτοιμο να εκραγεί, ενώ για να κρατήσω τούς κήπους και τα δέντρα μου ζωντανά και πράσινα, δεν υπήρξε ούτε μέρα σχεδόν σε ένα ολόκληρο καλοκαίρι που να μην χρειάστηκε να ποτίσω.
Αυτή η θερμοκρασιακή άνοδος που καταφανέστατα συμβαίνει δεν θεωρώ ότι εντάσσεται σε καμία κλιματική αλλαγή, πόσω μάλλον σε κλιματική αλλαγή που να προέρχεται από ανθρώπινες δραστηριότητες.
Αυτό που συμβαίνει ονομάζεται κλίμα, και το κλίμα κανείς δεν είπε ότι αποτελεί μία σταθερή και προβλέψιμη κατάσταση, ιδίως όταν το παρατηρούμε σε βάθος δεκαετιών, πόσω δε μάλλον σε βάθος αιώνων και χιλιετιών.
Στην αρχαία Αθήνα μας, ας σκεφτεί κάποιος, μόλις 2.000 χρόνια πριν, ζούσανε λεοντάρια και δεν έχουμε απεικονίσεις ανθρώπων με προβιές και ζεστά ρούχα, αλλά μόνο με ελαφριά ή και καθόλου ρούχα.
Ο ίδιος ο πλανήτης μας αιωρείται και ταξιδεύει σε ένα αχανές και ακατανόητο σύμπαν, δέσμιος γνωστών κοσμικών δυνάμεων, αλλά και σίγουρα άλλων ακόμα άγνωστων που περιμένουν να ανακαλυφθούν ή και που δεν θα ανακαλυφθούν ποτέ, τουλάχιστον από εμάς τους ανθρώπους.
Μια απειροελάχιστη μετατόπιση στον άξονα περιστροφής του ή ένα κοσμικό γεγονός εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας, θα μπορούσε στον πλανήτη μας να αλλάξει δραματικά τις συνθήκες ζωής κάποιων οργανισμών, που έτσι κι αλλιώς χρωστούν την ύπαρξη και επιβίωσή τους σε μια μαθηματικά σχεδόν απίθανη ισορροπία αμέτρητων τυχαίων παραγόντων.
Για μένα το βέβαιο είναι ένα: Στο δικό μου προσδόκιμο ζωής θα ζήσω πολλά ακόμα τέτοια αφόρητα και ψυχοφθόρα καλοκαίρια, οπότε θεωρώ πως ορθά πλέον οφείλουμε οργανωμένα να προσαρμοζόμαστε και να προετοιμαζόμαστε για τις ήδη συντελεσθείσες αλλαγές, όσο δυστοπικά και παράλογα και αν μας φαίνονται σήμερα κάποια από τα μέτρα που θα πρέπει να λάβουμε για το μέλλον.
Και να μην ξεχνάμε ότι το 95% των έμβιων οργανισμών που έζησαν επάνω στον πλανήτη μας, έχει ήδη εξαφανιστεί λόγω κοσμικών και κλιματικών αλλαγών, και πως όποιος δεν προσαρμόζεται στις αλλαγές πεθαίνει, σαν τα φύλλα από τα δέντρα στο βουνό μου.
Δημοσίευση σχολίου