Μετά από όσα έχουνε γίνει αυτές της ημέρες με τα Τέμπη η απορία και η θλίψη για αυτές τις οικογένειες, τα τόσο νέα παιδιά που χάθηκαν δεν μπορούσαμε να εκφράσουμε το έντονο γέλιο βλέποντας κόντρες στην βουλή για το τίποτα και μια δικαιοσύνη που γέρνει όπου υποβόσκουν συμφέροντα η ακόμα και "εξαφανίσεις".
Μετά από ένα τηλεφώνημα φίλου μοτοσυκλετιστή από τη λέσχη των Μουδανίων, έπεσε η ιδέα της πραγματοποίησης μιας μοτοπορείας μνήμης την οποία δεν άργησαν να αγκαλιάσουν και να στελεχώσουν την κίνηση δεκάδες ομάδες, λέσχες και σύλλογοι ακόμη και από Πάτρα-Αθήνα-Καστοριά-Πέλλα-Λάρισα ότι θα συμμετάσχουν μαζί μας.
Ο όγκος των μηχανών που προσήλθαν στο σημείο εκκίνησης εξέπληξε ευχάριστα τους πάντες, περισσότερες απο 2000 μηχανές ξεκίνησαν απο Θεσσαλονίκη και την γύρω περιφέρεια ενώ στη διαδρομή ενσωματόνονταν στο σχήμα και από τις ενδιάμεσες περιοχές οπότε ίσως και να μην μάθουμε ποτέ το ακριβές νούμερο. Ίσως και να μην χρειάζεται πάλι γιατί είτε πέντε είτε δέκα για εμάς δεν είχε σημασία το νούμερο όσο ο σκοπός!
Όλοι εκεί για να ακουστούν με τον δικό τους τρόπο.
Μόλις έφτασαν και οι τελευταίοι που ξεκίνησαν για την μοτοπορεία. Κατά την άφιξη τους στο σημείο, με συγκίνηση άκουσαν τα χειροκροτήματα των πεζών που περνούσαν.
Είδαν όλα τα πανό και τις τοιχογραφίες που ζητούσαν δικαίωση , την μνήμη των 57 νεκρών χτισμένα από τα αγαπημένα τους πρόσωπα γεμάτα με φρέσκα λουλούδια, καθώς και τα κεριά στο εκκλησάκι να είναι τόσα πολλά που έφτιαχναν τοίχος από τις φλόγες. Όλα νέα παιδιά από 16 μέχρι 36 ετών! Εκεί μας κόπηκαν τα πόδια, είχαμε παγώσει και δεν μπορούσαμε ούτε λέξη βγάλουμε.
Μαζί μας βρέθηκε και ο κύριος Πλακιάς, μας έλεγε εκεί για τις δίδυμες κόρες και την ανιψιά που έχασε στο δυστύχημα και λέω αυτός ο πατέρας τι δύναμη έχει? Από τις συζητήσεις του, οργή είχε ο άνθρωπος για όλα όσα περνάνε αυτές οι οικογένειες όλο αυτό το διάστημα που οι βουλευτές και αυτό το σάπιο σύστημα ψάχνει μέχρι και τα προσωπικά δεδομένα τους για να βρούνε ένα πταίσμα για να τους ασκήσουν πίεση και να υποχωρήσουν τις μηνύσεις τους. Προσπάθησαν να τους εξαγοράσουν μας είπαν οι υπόλοιποι γονείς τον νεκρών παιδιών όταν ήρθαν ποιο μετά. Δικαιοσύνη ζητάμε φώναξαν όχι τα λεφτά τους . Εμείς ήμασταν όλοι παγωμένοι δεν ξέραμε πως να εκφραστούμε σε αυτούς τους ανθρώπους
Και τότε ακούστηκαν οι κόρνες.
Κόρνες διερχομένων τρένων που αποτιμούν φόρο τιμής στους εκλιπόντες. Τόσο δυνατές που για λίγα δευτερόλεπτα απλώθηκε σιγή. Στο δρόμο της επιστροφής δύο αντιφατικά συναισθήματα πλανιόντουσαν.
Στην αρχή οργή γιατί ΕΠΑΝΗΛΗΜΕΝΑ εμείς του δρόμου ζούμε καθημερινά από ΘΑΥΜΑ σε αυτήν την χώρα αλλά πιο πολύ για όλους όσους δεν ανέλαβαν την ευθύνη για την ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΞ ΑΜΕΛΊΑΣ πετόντας τις ευθύνες σαν καυτή πατάτα, μπαζόνοντας εναν τόπο εγκλήματος και εξαφανίζοντας στοιχεία, πρόσωπα και πράγματα.
Ύστερα γαλήνη.
Γαλήνη που πηγάζει από την ελπίδα πως υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται. Άνθρωποι που μπορεί να ξέχασαν την Μάνδρα, το Μάτι, την Μαρφίν καθώς και την γενοκτονία που πραγματοποιείτε καθημερινά στην άσφαλτο από την ίδια ανευθυνότητα & ανικανότητα των ίδιων δολοφόνων αλλά αυτή τη φορά συσπειρώνονται για την αποκατάσταση της αλήθειας & της δικαιοσύνης. Και σε αυτό δεν πρόκειται να κάνουμε χιλιοστό πίσω.
Δημοσίευση σχολίου