Γράφει :
Ο Καθηγητής και
Ακαδημαϊκός EASA, Δρ. Αλέξιος
Π.Παναγόπουλος
Α’ Μέρος.
Γενική ανάπτυξη.
Τα παιδιά του πρώην
βασιλιά Κωνσταντίνου γεννήθηκαν στην Ελλάδα και μιλούν ελληνικά. Είναι μεν
προϊόν και γέννημα της ξένης Βασιλοκρατίας στο τόπο μας, όμως η από ετών
επιθυμία τους να λάβουν πάλι την ελληνική υπηκοότητα, δεν είναι υποτιμητικό
ζήτημα. Έρχονται στη χώρα μας τόσες και τόσες χιλιάδες άνθρωποι από τρίτες,
τετάρτες και πέμπτες χώρες, κι απ’ αυτούς πολλοί παράτυπα, ενώ δεν έχουν ούτε
πόλεμο με μας, ούτε με γείτονα χώρα μας, για να ζητήσουν το άσυλο, αντί να πάνε
στις πλούσιες αραβικές χώρες, γιατί άραγε σε μας, μη γνωρίζοντας ούτε την ελληνική
γλώσσα και τον πολιτισμό μας, ούτε έχοντας βαπτιστεί κατά το ελληνικό ορθόδοξο
ανατολικό δόγμα (άρθρο 3 Ελλ. Συντάγματος).
Τα παιδιά του
μακαριστού πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου, ας σημειωθεί ότι έχουν βαπτιστεί κατά το
ορθόδοξο δόγμα, σύμφωνα με τη πίστη στο ιερό προοίμιο του Ελληνικού
Συντάγματος. Το εάν είναι γνήσιοι πιστοί ή ευσεβείς στην εσωτερική ζωή τους,
είναι βαθύτερα πνευματικά ζητήματα, που παλιότερα τα διατηρούσε σε πνευματική
εγρήγορση ο πνευματικός και ορθόδοξος ιερέας των παλαιών ανακτόρων.
Πιθανόν όπως
διατυπώθηκε το επίθετο Ντε Γκρές, να μην αποδίδει πλήρως τον επιθετικό
προσδιορισμό του και να δημιουργεί σε αρκετούς, στο ελληνικό κοινωνικό σύνολο, αρκετά
ερωτήματα, για το τι άραγε εκπροσωπεί και τι εκφράζει. Εάν θα με ρωτούσαν εμένα,
για το ποιο επίθετο θεωρώ ότι θα ήταν ιστορικά αντιπροσωπευτικότερο της
οικογένειας τους, θα πρότεινα, το «Κωνσταντίνου». Δηλαδή, Παύλος Κ. Κωνσταντίνου,
Νικόλαος Κ. Κωνσταντίνου κτλ. Δηλαδή επίθετο, εις το όνομα του πατέρα τους. Το
εάν θα πολιτευτούν ή θα διεκδικήσουν κάποιο δημόσιο αξίωμα, εφόσον έχουν και
την ελληνική υπηκοότητα, αυτό δεν τους το απαγορεύει το ελληνικό σύνταγμα.
Ας μην κοιτάμε το
δέντρο και χάνουμε το δάσος. Το κριτήριο για όλα τα δημόσια αξιώματα θεωρώ ότι
θα πρέπει να είναι η αληθινή πίστη στα ιδανικά του έθνους μας, όπως τα έχουν
διατυπώσει οι ήρωες της πίστης και του γένους μας, στο ιερό προοίμιο του Ελληνικού
Συντάγματος, που είναι το μοναδικό σε όλο το κόσμο και οφείλουμε όλοι να το
σεβόμαστε στη πράξη ειλικρινά, κι όχι τυπολατρικά ή υποκριτικά.
Τα δημόσια αξιώματα
καλό είναι να αναλαμβάνουν οι αξιότεροι, κι όχι οι διαπλεκόμενοι σε σκιώδη
εξουσιαστικά κέντρα ή σε κομματικούς σχηματισμούς, που υποκρίνονται τη πίστη
στα ιδανικά του γένους μας. Ο λαός μας έχει αγανακτήσει από πολιτικούς που έχουν
την ελληνική υπηκοότητα, κι όμως όλο και περισσότερο, πλην εξαιρέσεων, στη
πράξη απομακρύνονται απ’ τη πίστη των προπατόρων μας και τα ιδανικά τους,
γίνονται θεατρίνοι, κι ο λαός ενώ το βλέπει και τους σχολιάζει, αυτοί φαίνεται
σαν να μην τους ενδιαφέρει.
Τελικά, μήπως η σύγχρονη
οικονομική κρίση αποκάλυψε τη βαθιά και αθεράπευτη ηθική κρίση που διέρχεται η
κοινωνία μας και ιδιαίτερα όσοι αναξίως κατέλαβαν τα δημόσια αξιώματα, δίχως το
απαιτούμενο ηθικό υπόβαθρο, που διασφαλίζει η αληθινή πίστη στα ιδανικά της
πίστης μας. Μη μου πείτε ότι ηθικολογώ, γιατί θα πω ότι όσοι δεν μελετήσαμε τα
μάθημα της ηθικής του δικαίου, τα μαθήματα του κανονικού δικαίου, τα μαθήματα
της ηθικής πολιτικολογίας, και της ηθικής του ήθους και της επιστήμης, θα
πρέπει να τα επαναλάβουμε στη πράξη.
Δεν μπορεί σε μια
πτωχευμένη χώρα οι αξιωματούχοι των ειδικών μισθολογίων να λαμβάνουν τις
διπλάσιες ή τριπλάσιες αποδοχές, απ’ το καθηγητή πανεπιστημίου, που έφαγε τη
ζωή του στα γράμματα, διδάσκοντας όλους αυτούς τους αξιωματούχους. Δείτε τα
μισθολόγια των αξιωματούχων στη Βουλγαρία και κάντε μόνοι σας τη σύγκριση, εκεί
όπου η οικονομία τους εμφανίζεται να λειτουργεί σήμερα αρκετά καλλίτερα.
Αυτό που απουσιάζει σήμερα
είναι η επιστροφή στις ρίζες μας, κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη πίστη στα
ιδανικά μας, κι όχι με σκοτεινούς όρκους σκιωδών κέντρων εξουσίας. Όποιος
ανοίξει το ελληνικό ΦΒ και τα υπόλοιπα Σίτε, με πολύ λύπη θα διαπιστώσει, ότι ο
περισσότερος λαός μας νιώθει προδομένος, εγκαταλειμμένος, περιφρονημένος.
Το λάθος έγινε από
τότε που οι δήθεν φίλες ξένες δυνάμεις μετά το θάνατο του άμισθου κυβέρνητη Ιω.Καποδίστρια
(καύχημα Ελβετίας, Ρωσίας, Σλοβενίας, και Ελλάδας όχι θεσμικά ακόμα, αλλά
γιατί;), τότε έφεραν ένα αμούστακο, για βασιλέα των Ελλήνων. Κατόπιν μας
κατσικώθηκαν, όλοι οι ξένοι, ακόμα και στην αντιβασιλεία (ούτε ένας Έλληνας),
με αποτέλεσμα η Βαυαροκρατία να ζει και να βασιλεύει έως σήμερα, μέσα από διάφορες
κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις και υπονομεύσεις ποικίλες. Και τώρα οι
ίδιοι, θέλουν να φέρουν «σαν σε χωματερή» τις χιλιάδες των μουσουλμάνων
λαθραίων απ’ τη Γερμανία, δίχως να μας επιστρέφουν τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις
και το γερμανικό κατοχικό δάνειο, το χρυσό μας, τα κλεμμένα, κτλ, δεν τα
επιστρέφουν, γιατί φαίνεται σαν να μας θεωρούν ακόμα σήμερα ως ένα βαυαρικό
προτεκτοράτο.
Εμείς είμαστε το
ένδοξο γένος των Ελλήνων, παρότι είχαμε εφιάλτες και νενέκους και δοσίλογους,
είχαμε Ρήγα Φεραίο, Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη, Καραϊσκάκη,
Παπαφλέσσα, Γρηγόριο Ε΄, Σαμουήλ και Κούγκι και Σούλι, και Παλαιολόγους και
Κομνηνούς, και Αριστοτέλη και Πλάτωνα και μας είπαν οι δήθεν φίλοι, ότι δεν
έχουμε βασιλικό αίμα; Ποιοι; Είχαν αυτοί, που δεν είχαν κουτάλια να φάνε; Όταν
εμείς είχαμε Μέγα Φώτιο και Πανεπιστήμιο Μαγναύρας στη Κωνσταντινούπολη! Ανιστόρητοι
και συκοφάντες οι Φράγκοι, ας διαβάσουν σήμερα τουλάχιστον τον Όργουελ κι ας
ξυπνήσουν. Αλλά και το όνομα Ευρώπη, εμείς τους το δώσαμε, κι αχάριστοι είναι,
πλην των εξαιρέσεων. Το θέλουν δεν το θέλουν, η Ελλάδα έγινε φως του κόσμου, κι
εάν για λίγο το φως αυτό θα το σβήσουν (όπως εμφάνισαν το έκτρωμα της τελετής
των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι), θα σβήσουν για πάντα και τη δική τους τη
μοίρα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και πάλι προς τη δόξα θα τραβά!
Β’ Ειδικό μέρος.
Η Πολιτική Ιδεολογία του μη είναι φίλος
ξένων Βασιλέων.
Τριάντα
χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, περί το 1851 κατηγορείται για εθνική
προδοσία ένας απλός μοναχός ο Χριστόφορος (γνωστός ως Άγιος Παπουλάκος) και ο
λόγιος διδάσκαλος Φλαμιάτος Κοσμάς, επειδή είχαν στραφεί κατά της τότε Βαυαροκρατίας,
έχοντας καταστήσει ως ορμητήριο της Φιλοορθοδόξου Εταιρείας των, την ιστορική Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου.
Όποιος
θα ενδιαφερθεί για την
ανάπτυξη της κοινωνικο-πολιτικο-θρησκευτικής ζωής στη νεότερη Ελλάδα, θα
επισημάνει ότι ακόμα και σήμερα μετά από 170 χρόνια βρισκόμαστε και πάλι σε μία
όμοια κρίσιμη ιστορική καμπή, για να ξαναγράψουμε ζωντανά την ιστορία μας, με
άλλες νέες μορφές ως του τότε φαινομενικά ασήμαντου τύπου του Παπουλάκου και
του πατριώτη λόγιου Κοσμά Φλαμιάτου. Πρβλ. βιβλίο, Αλέξιος Παναγόπουλος[1], Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος,
Αθήνα 2010.
Ήδη απ’ τα δύσκολα χρόνια της
τουρκικής σκλαβιάς, η φτώχεια και η αμάθεια κυριαρχούσε δίχως να υπάρχουν τα
πρότυπα των λογίων, των λογάδων και των διδασκάλων, δίχως τους καθοδηγητές, κι
όσοι απ’ αυτούς θα εμφανίζονταν, θα έδιναν την αφορμή για κριτικές και
επικίνδυνες διώξεις. Η προαίρεση των φωτεινών πνευμάτων ήταν πατριωτική και
άδολη, με σκοπό την αφύπνιση και αναγέννηση του σκλάβου Γένους.
Με τη λήξη των ενεργειών για
την εκδίωξη της οθωμανικής κυριαρχίας και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του
Νεοελληνικού Έθνους, η κοινωνικο-πολιτικο-θρησκευτική κρίση δεν έπαυσε, αλλά
συνεχίστηκε, δίχως να γίνεται κάτι συγκεκριμένο για τη κοινωνική και
θρησκευτική διαπαιδαγώγηση του λαού. Ο άμισθος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας
ενώ προσπάθησε να βελτιώσει το μορφωτικό επίπεδο του λαού και του κλήρου, για
να επιφέρει τη νομο-κανονική ευταξία των πολιτικο-θρησκευτικών σχέσεων, θα
δολοφονηθεί, γιατί για τα σκοτεινά ξένα συμφέροντα ήταν το μεγάλο εμπόδιο.
Περίπου το ίδιο θα γίνει και με
τον Παπουλάκο, καθότι αυτή η δραστηριότητά του με τα προφορικά και τα γραπτά,
δημιούργησε έναν ευρύ κύκλο συνεργατών, με την έντονη διαμαρτυρία του κατά της
τότε Βαυαροκρατίας και Πολιτείας, αλλά και της Διοικούσας Εκκλησίας, έτσι
δημιούργησε ένα κύκλο εχθρών, που τον παρακολουθούσαν και τον επιβουλεύονταν
ανά πάσα στιγμή.
Δεν έφτασε που οι Βαυαροί
γκρέμισαν 412 μοναστήρια που δεν είχαν πάνω από τέσσερεις μοναχούς, άρχισαν να
κυνηγούν κι όσους διαμαρτύρονταν. Περί τα μέσα του Απριλίου του 1852, διατάχθηκε
οριστικά η σύλληψή του και μαζί μ’ αυτόν να συλληφθούν όλα τα μέλη της
«Φιλορθοδόξου Εταιρείας», με τη κατηγορία της «καθοσιώσεως» κατά του Βαυαρού
Βασιλέα με τους τρείς Αντιβασιλείς, που ούτε ένας απ’ αυτούς δεν ήταν Έλληνας. Οι εχθροί πίεζαν τη Βαυαρική Κυβέρνηση για τη
σύλληψη του Παπουλάκου, ίσως γιατί τους έλεγχε και τους χαλούσε τα σκοτεινά
σχέδια.
Οι τότε Δικαστικές αρχές, αλλά
και τα Εκτελεστικά όργανα του Κράτους ανέλαβαν να τους αναζητήσουν και να τους
συλλάβουν, ως δήθεν συνωμότες κατά του Κράτους της Βαυροκρατίας. Κινήθηκαν και
στην επαρχία των Πατρών, στην Αιγιάλεια, στα Καλάβρυτα και όπου αλλού είχαν
μυστικές πληροφορίες, με Ανακριτές και Χωροφύλακες, ερευνώντας ενοχλητικά
πολλές Ιερές Μονές και συνέλαβαν αρκετούς αθώους Μοναχούς, μεταξύ αυτών και τον
τότε ιεροδιάκονο Ιγνάτιο Λαμπρόπουλο του Μεγάλου Σπηλαίου.
Οι συλλήψεις συνεχίστηκαν σε
όλη τη Πελοπόννησο, στη Τρίπολη, στις Σπέτσες, στην Αθήνα και σε άλλα μέρη. Τα
βαυαρικά κρατικά όργανα με τη σύμφωνη γνώμη της τότε Διοικούσας Εκκλησιαστικής
Αρχής έκαναν έρευνα και στην Ελληνική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης, καθώς και
στην οικία του Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, η οποία πράξη
χαρακτηρίστηκε: «ως Έσχατη Ηθική Σκληρότητα και Πολιτική Ασυνεσία, Άδικη και
Αναιδεστάτη Προσβολή».
Τότε συνελήφθησαν 150 περίπου
ορθόδοξοι ρασοφόροι, οι οποίοι ρίχτηκαν στις φυλακές του κάστρου της Πάτρας και
κατόπιν μεταφέρθηκαν μακριά από το λαό, σκόπιμα, στο κάστρο του Ρίου. Αρκετοί
είχαν συκοφαντηθεί εντελώς άδικα ως ύποπτοι κατά της Βαυαροκρατίας. Πρώτος απ’
όλους συνελήφθη ο ίδιος ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ο οποίος εφέρετο ως ο πρόεδρος της
Φιλορθοδόξου Εταιρείας. Γρήγορα όμως εμφάνισε σημάδια κόπωσης και αδυναμίας,
απ’ τις κακοποιήσεις που υπέστη, κι όταν συναισθάνθηκε το τέλος του στις φυλακές
του Ρίου, στις 19 Ιουλίου 1852 ο Φλαμιάτος δίχως ιατρική περίθαλψη, μέσα στα
αυστηρά υποθαλάσσια κάτεργα του φοβερού αράπη του κάστρου του Ρίου, παρέδωσε το
όσιο πνεύμα του. Σύντομα, έως και τις 30 Αυγούστου και κάποιοι άλλοι μοναχοί
υπέκυψαν απ’ τα βασανιστικά δεσμά.
Οι Δικαστικές αρχές της πόλης
των Πατρέων μετά το θάνατο αυτών των ρασοφόρων θορυβήθηκαν, ανησύχησαν απ’ το
φόβο για την τυχόν λαϊκή αγανάκτηση και εξέγερση, για τις άδικες συλλήψεις,
καθώς και για τα απάνθρωπα βασανιστήρια, επιπλέον γιατί οι βαυαρικές αρχές
εμφανίσθηκαν να μη έχουν σοβαρά στοιχεία κατηγορίας.
Έτσι για να αποφύγουν την
εξέγερση του λαού εξέδωσαν στις 4 Σεπτεμβρίου 1852 δικαστικό βούλευμα, με το
οποίο χαρακτήριζαν ως απλό πλημμέλημα, εκείνο το δήθεν χαρακτηρισθέν ως έγκλημα
καθοσιώσεως, ως εσχάτης προδοσίας. Δηλαδή ότι στράφηκαν προσωπικά κατά της
απαραβίαστης εξουσίας και απολυταρχίας του Βαυαρού Βασιλιά και των Αντιβασιλέων
και των Αξιωματούχων της τότε Βαυαροκρατούμενης Ελληνικής Πολιτείας. Είναι μία
κατηγορία που έρχεται από την αρχαιότητα που την εγκολπώθηκε το ρωμαϊκό δίκαιο,
η φράγκικη δυτική νομολογία και το δυτικό ρωμαϊκό κράτος. Τα τελευταία χρόνια
είχε ενεργοποιηθεί στη χώρα της Ταϊλάνδης.[2] Η δίκη των κατηγορουμένων δεν
έγινε ποτέ.
Η εποχή εκείνη της
επιβολής της Βαυαροκρατίας στιγμάτισε την νεοελληνική κοινωνία και τα αρνητικά
κατάλοιπά της συνεχίστηκαν, αλλά κι εύκολα μπορούμε να τα δούμε σήμερα, ότι
συνεχίζονται μέχρι και τις ημέρες μας. Η νεοελληνική κοινωνία σήμερα με τις
εθνικές διχόνοιες, για αρκετούς σύγχρονους συγγραφείς ποτέ δεν θα
απεγκλωβιστεί, απ’ τα δεσμά της εποχής εκείνης, παρά τις προσπάθειές της.
Τα φωτεινά πνεύματα
που θα εμφανιστούν κατά καιρούς, καθώς και για τα μικρά εκείνα χρονικά
διαστήματα, παρά τις προσπάθειές τους, δυστυχώς δεν θα καταφέρουν να
απεξαρτοποιήσουν, αποδεσμεύσουν, το νέο ελληνικό κράτος, απ’ τα κοινωνικά και
πολιτικά δεσμά της δυτικοκρατίας της φραγκοκρατίας και του εσφαλμένου πολιτικού
ρητού ότι «ανήκουμε στη δύση». Ενώ ο Παπαδιαμάντης θα πει για όλα φταίνε οι
πολιτικοί της Ελλάδας, και αυτό το Κράτος απέδειξε ότι ποτέ δεν ήταν ικανό προς
αυτοδιοίκηση!
Το νεοελληνικό
κράτος και γενικά η Ελλάδα δεν ανήκει
πουθενά και σε κανέναν, ανήκει στο δικό της «είναι» που είναι αυθυπόστατο και
ελληνοκεντρικό. Οι δήθεν φίλοι μας απέδειξαν ότι είχαν και έχουν μόνο
συμφέροντα εις βάρος μας. Γι’ αυτό και στη σύγχρονη συγκυρία των πολεμικών
συγκρούσεων μεταξύ Ανατολής και Δύσης, καλό και συνετό θα ήταν η Ελλάδα να
παραμείνει ουδέτερη και να μην σέρνεται απ’ τις επιθυμίες των μεγάλων δήθεν
φίλων μας. Η ανθρωπιστική βοήθεια ναι επιβάλλεται σε κάθε κατατρεγμένο και
ταλαιπωρημένο λαό, τόσο της Ουκρανίας, όσο και της Γάζας, αλλά και των
Χριστιανών της Συρίας.
Η διπλωματική και εξωτερική
πολιτική της Ελλάδας οφείλει να είναι Οικουμενική, κι όχι διχαστική μόνο με τη
μία πλευρά της ιστορίας, αλλά ως χώρα του πνεύματος, του φωτός και της
δημιουργίας, οφείλει να παραμείνει ο ρυθμιστής των διεθνών εξελίξεων και όχι ο
κολαούζος των μικροσυμφερόντων των μεγάλων ελεφάντων.
Ως θύματα των
καταλοίπων, των δοσίλογων, των νενέκων, της σύγχρονης Βαυαροκρατίας, έγιναν και
κάποιοι επιστήμονες του τελευταίου αιώνα που επηρεάστηκαν αρνητικά από τα
δυτικά φράγκικα πρότυπα, αφού σπούδασαν σε γερμανικά εκπαιδευτήρια. Κάποιοι με
ρωτούν είστε καθηγητής σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, τους απαντώ Όχι, κι ότι μου
αρκεί το ότι είμαι σε τέσσερις Ακαδημίες των Επιστημών του Εξωτερικού, όπως
στην EASA Salzburg, MCA Moscow, CAC Belgrade, IAE India, με τρείς
διδακτορικούς τίτλους - διαφορετικών επιστημών και με Μεταδιδακτορικούς τίτλους
και Υφηγεσία και κρίθηκα ως είμαι ad hoc εκεί που χρειάστηκε.
Ο ίδιος έφυγα απ’ την Ελλάδα από δεκαπέντε ετών για το Καναδά όπου ήταν
αδέλφια της μητέρας μου και επέστρεψα σύντομα λόγω της ασθένειας του πατέρα
μου, μετά πήγα στη Σερβία, γιατί ούτως ή άλλως ήθελα να σπουδάσω εκτός Ελλάδος.
Ένιωθα και άκουγα από μαθητής το βαρύ κλίμα των φράγκικων καταλοίπων της
Βαυαροκρατίας, να ταλαιπωρεί, ακόμα και τότε τη πατρίδα μας. Κάποιοι να έχετε ακούσει
να λέγουν ότι σε κάποια ελληνικά εκπαιδευτήρια κυριαρχούσε το πνεύμα της Δύσης,
των Φράγκων, των Προτεσταντών, ναι, γιατί αρκετοί αφού σπούδαζαν στην εσπερία,
μετέφεραν αυτό το φράγκικο και ορθολογιστικό πνεύμα στα εκπαιδευτήρια της χώρας
μας (βλ. άρθρο του Θεόδωρος Ζήσης, γράφει: Φραγκέψαμε!).
Οι μηχανισμοί με τα σκιώδη πλοκάμια διαχρονικά, κατάφεραν κι έδεσαν τη
χώρα μας μια για πάντα. Η αγιοποίησή του Παπουλάκου, κι άλλοι, δεν γίνονται
αποδεκτοί στο παπισμό, έτσι κι αυτό είναι ένα βασικό σημείο της διαφοράς μας.
Ούτε εμείς μπορούμε να δεχθούμε τον Στέπινατς των Ουστάσι ως άγιο που στο
Γιασένοβατς θανάτωσε 800 χιλιάδες Ορθοδόξους.
Διέταξαν οι Βαυαροί το γιό του Κολοκοτρώνη το Γενναίο να συλλάβει το
Παπουλάκο και είπε αυτόν δεν μπορώ να τον συλλάβω, γιατί όλη η Πελοπόννησος
είναι μαζί του και πράγματι όταν έγινε όμοια προσπάθεια ξεσηκώθηκαν δύο
χιλιάδες Μανιάτες και απεφεύχθη η σύλληψή του. Ο δολοφονηθείς άμισθος κυβερνήτης μας ο Καποδίστριας
θέλησε να αποκαταστήσει με το δικό του τρόπο την επικοινωνία και το
νομο-κανονικό καθεστώς της Ελλαδικής Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο
της Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά η μεθοδευμένη, εσπευσμένη δολοφονία του ίδιου του
Καποδίστρια ματαίωσε το έργο του και το όραμά του για μία Ελλάδα, απ’ τη Κύπρο,
τη Μητέρα Ελλάδα, τη Μεγάλη Ελλάδα έως τη Σαρδηνία, σε ένα αυτοδιοικούμενο
σύστημα διακυβέρνησης και ένα Σύνταγμα, όπως αυτό που έφτιαξε με τα Καντόνια
της Ελβετίας.
Να σημειώσουμε ότι ο
τότε νομός Αχαιο-ήλιδος, καθώς και η πόλη των Πατρέων, περνούσε μια οικονομική
κρίση, που καταβασάνιζε οικονομικά τα λαϊκά στρώματα[3], συνάμα με το επιπρόσθετο πρόβλημα της μείωσης
της τιμής της σταφίδας, λόγω και της έλλειψης του ειδικού οικονομικού
κανονισμού. Αλλά η αχαϊκή πρωτεύουσα προσδιοριζόταν κι απ’ τον αντι-οθωνισμό
της, απ’ τα «αντιοθωνικά παραψαλμωδήματα» (όπως έγραφε ο π. Γεώργιος
Μεταλληνός) και η τοπική εφημερίδα «Πάτραι», απ’ το 1850[4].
Αργότερα, τον
Οκτώβρη του 1862, ο λαός δεν άντεξε άλλο τα καμώματα των Φράγκων των δήθεν
φίλων μας και με τη λαϊκή και στρατιωτική εξέγερση οδηγήθηκε στην Έξωση του
Βαυαρού Όθωνα. Τα σχολικά βιβλία με εντολή της Βαυαροκρατίας παραμελώντας τα
σπουδαία ελληνικά και βυζαντινά ιστορικά γεγονότα, άρχισαν να δηλητηριάζουν τη
ζωή του Έθνους[5].
Η Φιλοορθόδοξος
Εταιρεία με το Φλαμιάτο χαρακτήρισαν το Σύνταγμα του 1843 ως «Σατανικόν» και
αυτό το ίδιο πνεύμα ήταν που έδωσε τη δύναμη στους εξεγερθέντες κατά την 3η
Σεπτεμβρίου 1843 να αφυπνιστούν και να αντιδράσουν δυναμικά, ενώ εκείνο το
βράδυ ο στρατηγός Μακρυγιάννης, συνέγραψε στη διαθήκη του, μιλώντας για τους
πολιτικούς «Απατεώνες της Πατρίδος». Τους «ψευτοδιαφωτιστές» που φραγκεμένοι
δίδασκαν τον ορθολογισμό της εσπερίας σε ανθελληνικά σχολεία της Επτανήσου και
της Οθωνικής Ελλάδας, τον αναγκάζουν με λεβεντιά, για να τους καταγγείλει
δημοσίως, ως ηθικούς αυτουργούς.
Η πολιτική ιδεολογία
του Μακρυγιάννη μας τονίζει: «μας πήραν την ματοκυλισμένη γη, την αγόρασαν
από’να γρόσι το στρέμμα και οι αγωνιστές, δεν έχουν ούτε γουμάρι και ξυπόλητοι
και γυμνοί διακονεύουν στα σοκάκια, αφού πήραν τις καλύτερες θέσεις, στα Υπουργεία,
βαριούς μιστούς και όπου να πάνε οι Έλληνες, όλο ξυλιές τρώνε!».
Η δήθεν ανεξαρτησία
και η ελευθερία, τα Κοινοβούλια και το Σύνταγμα, έγιναν με τόσες ύποπτες
διαδικασίες και αναθεωρήσεις. Αυτοί οι ψευτο-διαφωτιστές αφού απογαλάκτισαν και
αποπροσανατόλισαν το Γένος, αλλοτρίωσαν τη φυσιογνωμία του, ώστε να δεχτεί
τελικά το ρωμαιοκαθολικό Βασιλέα και τη προτεστάντισσα Βασίλισσα.
Με ασέβεια, αισχρά
και προκλητικά τα καταπατούσαν όλα, εισάγοντας τα παπικά πρότυπα, ενώ από τότε
ήθελαν τον κοινό Συνεορτασμό του Πάσχα - Ανάστασης. Διέδιδαν οι λόγιοί τους
όπως ο Φαλμεραϋερ ο Βαυαρός, ότι, δήθεν εμείς οι Ρωμιοί, για να γίνουμε
ευρωπαίοι και πολιτισμένοι, θα έπρεπε να αρνηθούμε ή παραποιήσουμε την
ελληνορθόδοξη καταγωγή μας και την ελληνοβυζαντινή μας παράδοση. Δηλαδή από
πατριώτες και ήρωες που έπρεπε να είμαστε, όπως ήταν ο Κολοκοτρώνης, ο
Γρηγόριος ο Ε´, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Ρήγας Φεραίος, ο Μακρυγιάννης, το
Κούγκι, το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι, κ.α., να γίνουμε ορθολογιστές Γραικύλοι και
ευρωλιγούρηδες αυλοκόλακες.
Τα φωτεινά, αλλά πτωχά κατά κόσμο πνεύματα, οι ηγέτες
της εποχής εκείνης, οι αγωνιστές όσιοι πατέρες οι Κολλυβάδες, καθώς και οι
πατέρες της Φιλοορθοδόξου Εταιρείας, αντιστάθηκαν σε αυτή τη καταστροφική για
το Γένος λαίλαπα των Νέων Νενέκων, των Νέων Εφιαλτών των Νέων Δοσίλογων.
Το λουθηρο-καλβινικό
και παπικο-φράγκικο μοντέλο διακυβέρνησης, με έμβλημα τη ξενομανία, θα
παραμείνει δίχως παράδοση, δίχως ρίζες. Γι’ αυτό ο Ίων Δραγούμης, γράφει ότι
«οι Έλληνες πριν το 1821 είχαν ένα ιδανικό, να ελευθερωθούν απ’ τους Τούρκους
και να ξαναπάρουν τη Πόλη. Άραγε που ευρεθεί το ελληνικό ιδανικό ανάμεσα σε
τόση ανακατοσούρα;».[6] Πράγματι, ύστερα
έχασε ο ελληνικός λαός τον αυθεντικό προσανατολισμό του, αφού τους
αποπροσανατόλισαν οι ξένοι, οι δήθεν φίλοι, και τους έβαλαν για μια ζωή μέσα
στη διχόνοια. Για τη φοβερή φυλακή κάστρο του Ρίου μιλά και ο ιστορικός Τάσος
Γριτσόπουλος στην Θ.Η.Ε. και ο Κωνσταντίνος Σαρδελής, στο σχετικό πόνημά του.
Ο Κων. Οικονόμου
χαρακτηρίζει τον Φλαμιάτο «Άνθρωπο του Θεού, Θεοφιλή, πολύαθλον και αθλητήν του
Χριστού», κι ότι η πολιτικο-θρησκευτική κρίση στην εποχή του Παπουλάκου και
Φλαμιάτου συνοδευόταν και από τη μεθοδική εμπλοκή σκοτεινών συμφερόντων σε όλη
τη Μεσόγειο, Τουρκία και Μέση Ανατολή[7]. Όπως μας την περιγράφει
συγκεκριμένα στο έργο: «Φωνή Ορθόδοξος και σπουδαία, περιεκτική πολλών γνώσεων
και τα μέγιστα περίεργος εις ανακάλυψιν της κατά των ορθοδόξων επιβουλής, εις
ορθόφρονα συμβουλήν δια την εκ του επικειμένου κινδύνου ασφαλείαν και κοινήν
σωτηρίαν και περί της μελλούσης καταστάσεως των καθ’ ημάς πραγμάτων» (Αθήνα,
1849, β’ έκδ. 1910 και γ’ έκδ. «Σπανός» Αθήνα, 1976). Βλ. στοιχεία τα οποία
αναφέρω στο βιβλίο μου: Παναγόπουλος Αλέξιος, Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος,
Αθήνα 2010. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να πάρουν το βιβλίο μου και στο Captain Book[8], Σόλωνος 57.
Με το διορατικό τους
πνεύμα διείδαν τα σχέδια των δυτικών να ενισχύσουν τη πολιτική ιδέα των διεθνών
τραπεζιτών, να επανασυσταθεί το εβραϊκό κράτος στη Παλαιστίνη και αργότερα να
αναγερθεί ο τρίτος Ναός του Σολομώντα, όπως διαφημιζόταν και σε εφημερίδες της
τότε εποχής (όπως αποκαλύπτει ο Φλαμιάτος, ήδη από τότε από το 1840, για τη
μελλοντική προετοιμασία της ίδρυσης του νέου κράτους του Ισραήλ που έγινε το
1949). Η προώθηση σκοτεινών ραδιουργιών σε όλη την Μεσόγειο, είχε σκοπό, οι
ιστορικοί περιηγητές, να καταγράφουν τα ήθη και έθιμα των λαών, τους τρόπους,
τη δύναμη και τη διαγωγή του λαού, ώστε άνετα να ασκήσουν στο μέλλον τη
δημαγωγία τους.
Απ’ την άλλη,
επαινούσαν τη πατρική συμπάθεια προς τη Ρωσία, ως ομόδοξης χώρας, η οποία τότε
αναδείκνυε σε υψηλές θέσεις εκκλησιαστικές, διδασκαλικές, διπλωματικές και
πολιτικές, όσους λόγιους Έλληνες κατέφευγαν σ’ αυτήν, αναφέροντας ως
παραδείγματα τον Ευγένιο Βούλγαρη, τον Νικηφόρο Θεοτόκη, τους Ζωσιμάδες, τον
Ιωάννη Καποδίστρια[9], κ.ά.
Όσα μοναστήρια δεν
έκλεισαν οι Οθωμανοί στην Ελλάδα, τα έκλεισε η Βαυαρική αδίστακτη Αντιβασιλεία,
μέσω του Συντάγματος και της Δημοκρατίας. Το νεοελληνικό κράτος, σημειώνει,
είχαν σκοπό να το περιορίσουν μόνο στη Πελοπόννησο και σε κάποια νησιά.
Εκκινούντο με τέτοια μυστικότητα και υποκρισία, που πολλοί επίσημοι, αγνοούσαν
παντελώς.[10]
Διευκρινίζει, ότι
κατάφεραν και παραποίησαν ακόμα και τις έννοιες, κι ως Μεσαίωνα εμφάνισαν και
αμαύρωναν όλη την εποχή του Χριστιανισμού, ως δήθεν μία εποχή σκοταδισμού,
δεισιδαιμονίας και τυραννίας, αυτή τη κατεύθυνση εξυπηρέτησε, λέγει, και η
λεγόμενη ορθολογιστική «Εγκυκλοπαιδεία» του Φαρμακίδη.[11] Η Μυστική Αστυνομία,
λέγει, δεν εκκινείτο, για την Ασφάλεια του Κράτους, αλλά για να μην φθάνουν σε
γνώση των Αρμοδίων, τα Αληθινά Περιστατικά της Κεκρυμμένης Συνωμοσίας[12].
Δεν θα σας κουράσω με επιστημονικές και κοινωνικο-πολιτικές
ιστορικές λεπτομέρειες, που μπορείτε να διαβάσετε και στο σχετικό βιβλίο μου,
αλλά οφείλουμε όλοι να γνωρίζουμε την αλήθεια, μέχρι σήμερα, ότι οι
ποικίλοι διώκτες των, ανερυθρίαστα και υβριστικά δεν έχουν πάψει να τους
συκοφαντούν και να παραποιούν την αλήθεια έως σήμερα.
Αλλά, σήμερα όσο
ποτέ άλλοτε, μας χρειάζονται τέτοιες μορφές και προσωπικότητες. Δύο τέτοιοι
πρωτομάρτυρες ίσως να γίνουν οι προφήτες
Ηλίας και Ενώχ, οι οποίοι θα
εμφανισθούν λίγο πριν την εμφάνιση του Θηρίου, του Αντικειμένου, του νέου
ετοιμαζόμενου παγκόσμιου ηγέτη του δυτικού συνασπισμού, για να μας πουν ότι
είναι ο αντί του Χριστού ερχόμενος. Και οι οποίοι στα τριάμισυ χρόνια της
εξουσίας του, θα θανατωθούν απ’ αυτόν, στην πλατεία των Ιεροσολύμων «όπου ο Κύριος αυτών εσταυρώθη».
Σήμερα ζούμε σε
ένα μεγάλο και κρίσιμο μεταίχμιο, μέσα σε μία παγκόσμια κοινωνία φυλακών όπου οι λαοί έχουν εξαπατηθεί
από τα σκιώδη και ισχυρά κέντρα εξουσίας των διεθνιστών, των τραπεζιτών και των
λόμπι. Η ανάμνηση των φωτεινών μας προτρέπει σε ολοκληρωτική αφύπνιση ως Γένος,
ως Έθνος, ως Έλληνες, ως Ορθόδοξοι, ως Πατριώτες και Άνθρωποι, που δεν
επιθυμούν να κυριαρχήσει ο απρόσωπος κόσμος του Όργουελ, της ολοκληρωτικής δουλείας και ηλεκτρονικής σκλαβιάς.
Οι αξιωματούχοι
του τότε καιρού πλην εξαιρέσεων είχαν προσκυνήσει την εξουσία των Βαυαρών
Γερμανών, είχαν προσκυνήσει το τότε σύστημα,
στο δυτικό άρμα που έφερε
και τη σύγχρονη υποτέλειά μας, τόσο με τα για πολλά έτη θαλασσοδάνεια, όσο και τα νέα σήμερα μνημόνια δίχως τέλος. Κάποιοι πολιτικοί
προτίμησαν να γίνουν μέρος του συστήματος της νέας τάξης πραγμάτων και της
παγκοσμιοποίησης, για την αλλοτρίωσή μας. Η αφύπνισή μας σήμερα αξίζει όσο ποτέ
άλλοτε, κι είναι το ζητούμενο του σήμερα για την ελπίδα του αύριο. Το σύνθημα
πρώτα η Ελλάδα, πρώτα οι Έλληνες, δυνατή Ελλάδα, ένας για όλους, κι όλοι για
έναν, αποκτά επικαιρότητα.
Συνελόντι, για να κλείσω με την αρχική ανάπτυξη να πω ότι σύμφωνα με το
εν ισχύει Ελληνικό Σύνταγμα άρθρο 4 παράγραφος 7, σύμφωνα με το οποίο δεν
αναγνωρίζονται τίτλοι ευγενείας, ούτε διακρίσεις, ούτε απονέμονται, κι άρα
έχουν όλοι οι Έλληνες την υποχρέωση να εφαρμόζουν το Σύνταγμα και τους νόμους
και την σχετική δεοντολογία στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Συνεπώς δεν
έχουν δικαίωμα να φέρουν τέτοιους τίτλους κανένας Έλληνας υπήκοος. Η προσφώνηση του δήμαρχου
της Ανατολικής Μάνης ως «πρίγκηπα» στον κύριο Παύλο Ντε Γκρες, δεν απάδει για την
ισχύουσα συνταγματική τάξη και το ρητό περιεχόμενο του Ελληνικού Συντάγματος.
Γι’ αυτό όπως πληροφορήθηκα κινήθηκε πειθαρχικά η Αποκεντρωμένη Διοίκηση
Πελοποννήσου.
Ας ελπίσουμε για άλλη μια φορά να κυριαρχήσει η σύνεση και η σοφία σε λαό
και πολιτικούς και να μη γίνονται υποχείριο των ξένων συμφερόντων, περιστάσεων
και καταστάσεων. Θυμίζοντας ότι όλοι μας θα πρέπει να επισκεπτόμαστε τον
ιστορικό Μυστρά της Σπάρτης και να μελετούμε την ιστορία με το γένος και την
οικογένεια των Παλαιολόγων. Κι ότι η μητέρα του τελευταίου αυτοκράτορα του
Κων/νου Παλαιολόγου (1453), ήταν η Έλενα Δράγας εκ Σερβίας (η οποία έγινε
μοναχή και αγίασε και η κάρα της υπάρχει ως αγία Υπομονή στη μονή Αγίου
Παταπίου στο Λουτράκι). Η συγγένειά μας ήταν πάντα συνεκτική από την εποχή των
αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου με το Ορθόδοξο γένος των Σέρβων. Αυτή τη συγγένεια
και αυτή τη γενεαλογία είναι το χρήσιμο και το ωφέλιμο και πάλι να την
αναζητήσουμε, σύμφωνα με τον λόγιο Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο και τον ιστορικό Κων.
Παπαρρηγόπουλο.
[1] Ο Καθηγ. Δρ. Αλέξιος Π. Παναγόπουλος – Ακαδημαϊκός, της Ευρωπαϊκής
Ακαδημίας των Επιστημών και Τεχνών -
Σαλζμπουργκ, Αυστρίας, EASA, επίσης της Σλαβικής Ακαδημίας Επιστημών -
Μόσχας, MCA, της Σλαβικής Βελιγραδίου CAC, και Βιοηθικής IAE India. Διδάκτωρ τριών διαφορετικών επιστημών με Μεταδιδακτορικά και διατριβή
Υφηγεσίας και πλήθος επιστημονικών μελετών, μέλος εταιρείας συγγραφέων
λογοτεχνών, έκανε την άσκηση δικηγορίας στη Κύπρο. Δρ. Ν/Πολιτικών Επιστημών.
Δρ. Θεολογίας. Δρ. Βιοηθικής. Καθηγητής Πανεπιστημίου. Υποψήφιος για το Νόμπελ
Ειρήνης 2025, με δύο προτάσεις, του Ακαδημαϊκού και Πρύτανη του Ευρωπαϊκού
Πανεπιστημίου και ενός πρώην Αρεοπαγίτη. Number Orcid:
https://orcid.org/my-orcid?orcid=0009-0008-9304-4040
[2] https://el.wikipedia.org/wiki/Έγκλημα_καθοσιώσεως_στην_Ταϊλάνδη
[3]Πρβλ. Βασ. Κ. Λάζαρη (επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις), Η Πατραϊκή Δημαρχία
στο δέκατο ένατο αιώνα (απ’ τα σωζόμενα πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου),
έκδοση Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών, Πάτρα 2006, σ. 19.
[4]Βλ. Βασ. Κ. Λάζαρη, ό. π. π., σ. 22. Πρβλ. Αλέξιος Παναγόπουλος, Κοσμάς
Φλαμιάτος και Παπουλάκος, Αθήνα 2010. Πρβλ. Κωστή Μπαστιά, Παπουλάκος. Βλ.
Νεκτ. Πέττα, Συνέδριο για Παπουλάκο.
[5]Βλ. Κωνσταντίνου Σαρδελή, Χριστόφορος Παπουλάκος & Κοσμάς Φλαμιάτος,
σελ. 6.
[6]Βλ. Ίωνος Δραγούμη, Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες 1903-1909, Αθήναι 1976,
σ. 23-24.
[7]Πρβλ. Κοσμά Φλαμιάτου, Άπαντα, εκδόσεις “Σπανός”, Αθήναι 1976, (βλ.
πρόλογο, γ’ έκδ., υπό Παύλου Μοναχού, ερημητήριο της Ι.Μ.Εσφιγμένου, Άγιον
Όρος).
[9]Βλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, ενθ’ ανωτ. σ. 27.
[10]Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 53.
[11]Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 64-66.
[12]Πρβλ. Κοσμά μοναχού Φλαμιάτου, Άπαντα, σ. 75.
Δημοσίευση σχολίου