Συγκλονιστικό τραγούδι για τον Πάνο Ρούτσι – Στίχοι Ισίδωρου Καρδερίνη

Με βαθιά συγκίνηση παρουσιάζεται το νέο τραγούδι που είναι αφιερωμένο στον Πάνο Ρούτσι, τον πατέρα που έχασε το παιδί του στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και που με την παρουσία του στο Σύνταγμα συγκίνησε το πανελλήνιο, διεκδικώντας δικαιοσύνη και αλήθεια.

Το τραγούδι, που ερμηνεύει ο Suno, σε μουσική και βίντεο του Παύλου Ζησάκου και με στίχους του Ισίδωρου Καρδερίνη, δίνει φωνή στον ανείπωτο πόνο ενός πατέρα, μετατρέποντάς τον σε κραυγή μνήμης και αντίστασης στη λήθη.

Οι στίχοι του Καρδερίνη, δημοσιογράφου, ανταποκριτή ξένου τύπου, μέλους της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου Ελλάδος, μυθιστοριογράφου, ποιητή και στιχουργού, αποτυπώνουν με συγκλονιστική απλότητα το δράμα του Πάνου Ρούτσι: τη θλίψη για το παιδί που χάθηκε, την αμετάκλητη απώλεια, αλλά και την αγωνιώδη προσπάθειά του να ακουστεί το αίτημα για δικαιοσύνη.

Το έργο αυτό δεν είναι απλώς ένα τραγούδι· είναι ένα μνημόσυνο μελωδικό, μια υπενθύμιση ότι πίσω από τις στατιστικές και τα νούμερα υπάρχουν ζωές, οικογένειες και όνειρα που χάθηκαν. Η φωνή του Suno, σε συνδυασμό με τη μουσική του Παύλου Ζησάκου, αναδεικνύει την ένταση και την ψυχική δοκιμασία ενός πατέρα που αρνήθηκε να σιωπήσει.

Το τραγούδι για τον Πάνο Ρούτσι αποτελεί ένα καλλιτεχνικό τεκμήριο της εποχής μας, έναν φόρο τιμής όχι μόνο σε έναν πατέρα, αλλά και σε όλους όσους ζητούν να μην ξεχαστεί η τραγωδία των Τεμπών.

Στο Σύνταγμα ένας πατέρας-Πάνος Ρούτσι

 

Στο Σύνταγμα ένας πατέρας

Το δίκιο του επίμονα ζητά

Μελαγχολικός φυσάει ο αγέρας

Κι η καρδιά του αέναα πονά.

 

Χαμένο το παιδί του τραγικά

Σ’ εκείνο το καταραμένο τρένο

Ποτέ πια δεν θα το δει ξανά

Και τ’ όνειρό του είναι σβησμένο.

 

Στο Σύνταγμα ένας πατέρας

Κάνει απεργία πείνας σθεναρά

Πεσμένος κάτω ένας πατέρας

Κι η όψη του βασανισμένη φανερά.

 

Χαμένος του σπιτιού του ο ανθός

Τώρα πια λείπει για πάντα η χαρά

Τώρα πια λείπει για πάντα το φως

Μονάχα καημός και σκοτεινιά.

 

Στο Σύνταγμα ένας πατέρας

Έχει τον λαό μας συγκινήσει βαθιά

 Οιμωγές στο τέλος της μέρας

Κι η ψυχή του κλαίει γοερά.

 

Ισίδωρος Καρδερίνης