.png)
Η δημόσια παρέμβαση του Χρήστου Ράμμου υπέρ του σλαβόφωνου συγκροτήματος στη Φλώρινα και κατά της θεσμικής στάσης του Δημάρχου δεν ήταν ούτε αθώα ούτε ουδέτερη.
Ήταν μια ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση, με βαρύ θεσμικό αποτύπωμα, σε μια περιοχή και σε μια συγκυρία όπου η ασάφεια μετατρέπεται εύκολα σε αποσταθεροποίηση.
Ο κ. Ράμμος δεν είναι ένας τυχαίος πολίτης που εξέφρασε άποψη. Στις 29 Μαΐου 2019 ορίστηκε πρόεδρος της ΑΔΑΕ με διακομματική συναίνεση 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής και άσκησε τα καθήκοντά του έως τις 5 Ιουνίου 2025, οπότε και υπέβαλε την παραίτησή του μετά τη λήξη της εξαετούς θητείας του. Μεγάλωσε στην Αθήνα και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, διαμορφώνοντας πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση μακριά από τα βιώματα και τις ιστορικές ευαισθησίες της Μακεδονίας. Ο λόγος του, συνεπώς, δεν είναι απλώς προσωπικός· φέρει θεσμικό βάρος και εκπέμπει μήνυμα.
Και το μήνυμα αυτό εκπέμφθηκε σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη συγκυρία. Στη γειτονική χώρα έχει επιστρέψει στην εξουσία το ρωσοκίνητο VMRO, επαναφέροντας αναθεωρητικές και αλυτρωτικές αφηγήσεις που «βουλγαρίζουν» την ιστορία και εργαλειοποιούν τον πολιτισμό ως όχημα πολιτικής πίεσης. Την ίδια στιγμή, στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία καταγράφεται έξαρση αντίστοιχων “πολιτισμικών” περιστατικών, τα οποία μόνο αποκομμένα από το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον δεν μπορούν να ιδωθούν.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή του κ. Ράμμου να στοχοποιήσει έναν αιρετό που έθεσε σαφή όρια και να υπερασπιστεί μια «καλλιτεχνική» έκφραση με αποδεδειγμένο ιδεολογικό υπόβαθρο, λειτουργεί αντικειμενικά ως νομιμοποίηση της θολούρας. Και η θολούρα, στα Βαλκάνια, δεν είναι ποτέ ουδέτερη· είναι πρόσκληση.
Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο σοβαρό λόγω της απουσίας καθαρής κυβερνητικής στάσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία έχει εξελιχθεί σε πολιτική φωλιά του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, αποφεύγει συστηματικά να χαράξει σαφή πατριωτική γραμμή. Αντί για θεσμική πυγμή, επιλέγεται η διαχείριση ισορροπιών και η σιωπή, αφήνοντας αντιλήψεις του πολιτικού παρελθόντος να επανεμφανίζονται με θεσμικό μανδύα και πολιτική ανοχή.
Το ζήτημα έχει ξεφύγει από τα όρια του πολιτισμού και της “ανεκτικότητας”· είναι ευθέως θέμα εθνικής ασφάλειας. Όποιος το υποτιμά ή το σχετικοποιεί, αναλαμβάνει πολιτική ευθύνη για όσα ακολουθήσουν.
Σε τέτοιες στιγμές δεν χωρούν μισόλογα ούτε θεσμικές ακροβασίες. Η ιστορία και η ασφάλεια της χώρας απαιτούν καθαρές θέσεις, καθαρά όρια και ευθύνη. Και όποιος επιλέγει τη θολούρα, ας γνωρίζει ότι γράφεται μόνος του στη λάθος πλευρά της ιστορίας.
Δημοσίευση σχολίου