Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ-ΥΛΙΣΤΙΚΟΣ, ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΕΚ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΕΣΠΕΡΙΑΣ ΒΑΡΛΑΜΙΣΜΟΣ, ΠΡΟΕΛΑΥΝΕΙ ΚΑΤΑ ΚΟΡΟΝ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ,ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ 1296-1359.

Γράφει ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων

ΤΟ ΠΑΡΑΚΆΤΩ ΚΕΊΜΕΝΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΎΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΌ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΌ.

 

Τον 14 αιώνα εις τον χώρο της μείζονος πνευματικής, ανατολικής αμιγώς Ορθόδοξης Πατερικής Εκκλησίας του Χριστού, διαδραματίστηκαν κλιμακωτά, ποικίλα απανωτά επεισόδια διαμαρτυρίας, ή εκτόνωσης της επιμέρους οργής στους. Εν ολίγοις των γόνιμων ανησυχιών τους, δια μέσων μίας καρποφόρας αντιμετωπίσεως, με εντελώς διαφορετική Χριστιανική προσέγγιση, των εκάστοτε δραματικών πολιτικών πεπραγμένων, προβλημάτων, που συντάραζαν, αλλά και αντιμετώπιζε συθέμελα εν πολλοίς, την ήδη διχασμένη και περαιτέρω ως φυσικό επακόλουθο, κατακερματισμένη- καταρέουσσα χιλιόχρονη Αυτοκρατορία. Επιπροσθέτως όπως την μελλοντική επικείμενη κατάληψη, του Κράτους τους, της Ανατολικής Ρωμαίικης-Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εν μέσω, της Ορθόδοξης Πατερικής Εκκλησίας, που διαχρονικώς πρέσβευε αλλά και εκπροσωπούσε, το Θεόπνευστο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, δια τωνβαρβάρων αλλοθρήσκων, υποανάπτυκτων αναρίθμητων μουσουλμάνων, αιματοπότιστων Μωαμεθανών, των Τούρκων εισβολέων κατακτητών, που την απειλούσανε εποφθαλμιώντας, επίβουλα ασφυκτικά πιεστικά. Εν τω μεταξύ το πρόβλημα έγκειται, στο πως θα κατάφερναν, να τους περιορίσουνε αξιοπρεπώς, απομακρύνοντας τους, στα μέτρα του ανθρωπίνου φυσικού δυνατού, εις στις ραγδαίες επεκτατικές τους βλέψεις, προθέσεις, διαθέσεις, ορέξεις, εξελίξεις εν πολλοίς, που πλέον έπαιρναν, κατακτώντας βιαίως ως είθισται, δραματική μορφή χιονοστιβάδας.Εν προκειμένωκυρίως σε ημέτερες εσωτερικές διαμάχες, δια της διαφορετικής πνευματικής αντιμετωπίσεως, των αναρίθμητων εμφυλίων προστριβών τους, αντιμαχίες, φιλονικίες, που όμως λίγο, λίγο, θέλοντας και μη, έκοπταν ροκανίζοντας τα ίδια τα θεμέλια της, λόγω της εμφανέστατης διαχρονικής διχόνοιας μας, αδυναμίας μας εν πολλοίς, να μονιάσουμε ειρηνικώς, μετατρέποντας τα ποδάρια της, όχι σε ακμαία και στιβαρά, σταθερά, όπως κανονικώς θα έπρεπε να ήτανε, αλλά δυστυχώς, σε πήλινα. Εν γένει που διεξήχθησαν την εποχή εκείνη, του πριν της ολοκληρωτικής αλώσεως, είτε δια μέσων, των αμιγώς Ορθόδοξων, σώφρον Πατερικών προσκυνητών εικονολατρών, έναντι των ασεβών και αφρόνως, αιρετικών κακοηθέστατων εικονομάχων, και έτσι, θέλοντας και μη, έβαλαν μόνιμα την ταφόπλακα, στην ήδη ετοιμόρροπη Ρωμαίικη-Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

 

Εν συνεχεία με διάφορες πολυποίκιλες πνευματικές διαφωνίες ως είθισται, ή αναζητήσεις, για το διαχρονικό ζήτημα που τους απασχολούσε, αλλά και τους βασάνιζε εν πολλοίς.Αφενός μεν, και δεν θα μπορούσε να ήτανε άλλο, από το πώς θα κατάφερναν, να τους απωθήσουνε ασφαλή, μέσα στα απόρθητα κάστρα της Βασιλεύουσας Κωνσταντινουπόλεως. Αλλά και αφετέρου δε, ώστε να μην περιπέσει οριστικώς αυτήν την φορά και αμετακλήτως, στα χέρια των αλλοθρήσκων Μουσουλμάνων Τούρκων, με αποτέλεσμα να μολυνθεί περαιτέρω ασεβέστατα η Πόλη των Πόλεων, κοιτίδα του Πολιτισμού. Εν μέρει όπως τα ίδια εχθρικά, είχανε διαπράξει εναργέστατα δυστυχώς, οι λεγόμενοι καθολικοί αιρετικοί της δύσεως, οι υποτιθέμενοι σωτήριοι παπικοί σταυροφόροι, στην Τέταρτη Σταυροφορία τους, στις 12 Απριλίου του 1204, εισβάλοντας στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης και μην αφήνοντας απολύτως τίποτα όρθιο στο διάβα τους, και ευτυχώς τότε, έστω και προσωρινώς, την απελευθερώσαμε, το σωτήριο έτος του 1261. Εν συνεχεία όμως, παραμονή της Αλώσεως του 14 αιώνος, μη μπορώντας να τους αντιμετωπίσουν αξιοπρεπώς, τους αναρίθμητους εχθρικούς και αιματοπότιστους επιθετικούς αλλοθρήσκους, Τούρκους Μουσουλμάνους εισβολείς κατακτητές του Μωάμεθ του Β του πορθητή, αποφάσισαν πως κάπως, θα έπρεπε να ενεργήσουνε τάχιστα, και ασφαλώς σωτήρια, για την μετέπειτα πορεία και εξέλιξη της Ανατολικής Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας.Παράλληλα αυτό υπήρξε, το μείζον τους ένα πρόβλημα, ή και το δέλεαρ, για το εάν θα έπρεπε ή όχι, να προχωρούσανε εξαρχής, στη σύσφιξη σύμπτυξη των σχέσεων, αλλά και περαιτέρω εναγκαλισμού, στην λεγόμενη εν ολίγοις, Ένωση των Εκκλησιών. Εν τούτοις μεταξύ της αμιγώς αιρετικής και άκρως κοσμικών φρονημάτων,αργυροφρόνητηςφραγκολεβαντίνικης Δύσεως, που ανέκαθεν διαχρονικώς, κατόπιν του επιβαλλόμενου παρελθόντος σχίσματος, του 1054, εχθρεύονταν ποικιλοτρόπως επιθετικώς, αλλά και υπονομευτικά εν πολλοίς, εποφθαλμιούσε επεκτατικά δολίως, τα Ανατολικά Ορθόδοξα Χριστιανικά εδάφη. Εν ταύτα και έτσι δεν δίστασαν, ήδη από το 1204, την τραγική 12 Απριλίου, με την υποτιθέμενη προσποιητή μονομερώς επιλεκτικώς, δια ιδίων όφελος ασφαλώς, σωτήρια Τέταρτη Σταυροφορία τους, επέμβασή τους, λόγω των ως γνωστόν, αφερέγγυων αμιγώς υποσχέσεων τους, πολιτικών κοσμικών εξαγγελιών, δια μέσου των τραγελαφικώνσυγχωροχαρτιών τους, τον ασφαλώς εν πληρωμή, του αιρεσιάρχη βλάσφημου ποντίφικα πάπα τους.

 

Κατόπιν με το δήθεν επιχείρημα τους, ώστε να σώσουνε και απελευθερώσουνε τους Αγίους Τόπους, της Θεόπνευστης και Θεοβάδιστης Ιερουσαλήμ, των προσκυνημάτων τους, από τους βάρβαρους και αλλόθρησκους Άραβες Μουσουλμάνους, που την είχανε καταλάβει βιαίως και παρανόμως. Ενώ ασεβούσανε αδιακρίτως, μέσα στα σεβάσμια Πανάγια Ιερά Χριστιανικά προσκυνήματα, όπως τον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Κύριου ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΟΎ, της Γεννήσεως εις την Βηθλεέμ, και ου το καθεξής. Εν τω μεταξύ όμως ο βασικός τους μακροπρόθεσμος σκοπός, αλλά και στόχος, ήτανε ένας και μοναδικός, στο πως θα καταφέρουνε, όσο γίνεται γρηγορότερα και εγγύτερα, να καθυποτάξουνε την ανυπότακτη για δαύτους, αιρετική Ανατολική Ορθόδοξη Ρωμαίικη Αυτοκρατορία-Εκκλησία, των ζηλωτών σχισματικών φανατικών Ελλήνων, που την αποτελούσανε, πλαισιώνοντας την πλειοψηφικά. Ως εκ τούτου την κατέλαβαν επιθετικώς βιαίως, δολοφονώντας αναριθμήτως αδιακρίτως απάνθρωπα, ενώ υπονομευτικά δολίως, λεηλατώντας την, ποικιλοτρόπως λαφυραγωγώντας, υποκλέπτοντας αγρίως και εμφανώς ασεβώς, όλα της τα διαχρονικά Θεοφώτιστα ΑγιοπνευματικάΘεοσκέπαστα προσκυνήματα της Πόλεως-Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης. Άλλωστε αυτό ανέκαθεν πρέσβευε και εκπροσωπούσε, το αμιγώς αιρετικό βλάσφημο εν πολλοίς, δυτικό κοσμικό κράτος έκτρωμα του Βατικανού, προςτηναπέναντι όχθη, της ακραιφνής Πατροπαράδοτης Χριστιανικής πίστεως και ορθής λατρείας, συνειδήσεως, δια μέσων των εναργών Προφητών και Ευαγγελιστών, Αποστόλων, των διαχρονικών Οικουμενικών Συνόδων. Εν ολίγοις των Πατέρων της Εκκλησίας, της Εμπειρικής Ησυχαστικής Θεολογίας, δια μέσου τηςΑγιοπνευματικής Πατερικής αμιγώς Ορθόδοξης Χριστιανικής παραδόσεως, αλλά και ορθής σώφρον λατρείας, προς την Αγία και Αδιαίρετο Ομοούσια Τριάδα, του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης.Εν συνόλω τους απασχολούσε αριθμητικώς εν πολλοίς, η υποτιθέμενη Ένωση των λεγομένων Εκκλησιών, της δύσεως, με την Ανατολή, και αυτό με βάση το πρόσχημα, ρητό, πως η ισχύς εν τη ενώσει, ώστε να αποκρούσουνε τον κοινό εχθρό τους, που λεγότανε οι επιβουλείς εχθρικοίαλλόθρησκοι Μουσουλμάνοι Τούρκοι, εισβολείς κατακτητές, προς στα Ρωμαίικα Ορθόδοξα Εδάφη, της Ανατολικής Αυτοκρατορίας.

 

Εν δυνάμει των εντελώς αδιάφορων ή επιδερμικώς κινουμένων καιροσκοπικώς, σε θέματα διαχρονικά Δογματικά Πατερικά ζητήματα,Χριστιανικής Πίστεως, αιρετικών αφρόνων και ανειλικρινών πιστών, δια των δυτικώνΕνωτικών-φιλοπαπικώνλατίνων. Εν προκειμένω με ασφαλώς διόλου ψήγματα, προσποιητά επιλεκτικώς μονομερώς, τοποθετώντας την αστραφτερή λέξη, της αγάπης ως ασπίδα, για να τους εξαπατήσουνε, προς τον εκάστοτε πλησίον, χωρίς όμως, την ανόθευτη αλήθεια, που απορρέει δια μέσου της πνευματικής Πατερικής δογματικής αντιλήψεως και αναζητήσεως, κοιτώντας ως είθισται, μόνο το ιδιοτελέστατο τομάρι τους, περισώνοντας το, περιστασιακά προσκαίρως.Έναντιτων φιλόθεων και φιλομόναχων, φιλήκοων,ορθοτομούντων τον λόγο της αληθείας, αμιγώς ακραιφνών, Ορθοδόξων Χριστιανών πιστών, ζηλωτών ανθενωτικών αντιστασιακών, που δεν επιθυμούσανε διόλου, νόθευσης της πατροπαράδοτης πίστεως τους, του σέβας, λόγω των ιδιοτελέστατων πολιτικών τους σκοπιμοτήτων, όπως έπρατταν εναργέστατα δυστυχώς, οι αμιγώς αιρετικοί, παπικοί-καθολικοί ενωτικοί τους, λάτρεις της δύσεως, αντίπαλοι. Εν μέρει με προεξάρχοντες πνευματικούς τους Πατέρες, τους νεοφανείς Αγίους Αρχιμανδρίτες Ραφαήλ και Νικόλαο, αλλά και μετέπειτα, την μικρούλα παρθενομάρτυρα Ειρήνη, τότε που εν πολλοίς, τους κυνήγησε κακήν κακώς, ανηλεώς εν αρχή, στην κατεχόμενη Θράκη της Αδριανούπολης, έως το μαρτυρικό του τέλος, στην νήσο της Μυτιλήνης το 1462, το καθεστωτικό κράτος, της βολεμένης δυναστείας των Παλαιολόγων. Εν συνεχεία όπως επίσης, και τον εμπνευστή πρωτεργάτη, της Ορθόδοξης Πατερικής Πνευματικής ορθής θεολογικής προσεγγίσεως, τον Θεοφώτιστο  Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης 1347. Παράλληλα ακόμη άξιος συνεχιστής του, υπήρξε και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, Μητροπολίτης Εφέσου, μη υπογράφοντας, την επαίσχυντη συμφωνία της Φεράρας-Φλωρεντίας το 1439-1441, αλλά και μετέπειτα, ο Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, μαρτυρώντας το 1779, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης Φώτιος, και ου το καθεξής. Εν ταύτα, όλοι αυτοί, μη δεχόμενοι διόλου, να εγκαταλείψουνε την αιώνια αμιγώς Ορθόδοξη Πατροπαράδοτη Πίστη τους, των Αγίων Θεοφώτιστων Πατέρων, ως αντάλλαγμα, έναντι, του πενιχρού κοσμικού πινακίου φακής, ώστε εμφανώς επαισχύντως, να προσχωρήσουνε κοσμικώς προσκυνώντας, την νοθευμένη θεολογία, δια μέσου της αιρετικής δυτικής φραγκιάς που πρέσβευε, αποστρεφόμενη προς αυτήν, όπως ο διάολος το λιβάνι, δια του τρισκατάρατουαντιχρίστου, αμιγώς αιρεσιάρχη ποντίφικα τους, τον λεγόμενοπάπα.

 

Διότι εμφανέστατα οι πνευματικές τους αυθαιρεσίες, των αναρίθμητων ανωμαλιών τους, δεν είχανε τελειωμόστην παρακμή τους. Όπως το λεγόμενο Φιλιόκβε, που σημαίνει ακραιφνώς αιρετικώς, ότι το Άγιο Πνεύμα, ή το Πνεύμα της Αληθείας και του Παρακλήτου, δεν εκπορεύεται εν μέσω, μόνο, από τον αγέννητο Θεό Πατέρα τον άσαρκο λόγο, του Πρώτου Προσώπου, της Αγίας και Αδιαίρετης και Ομοουσίου Τριάδας. Ως εκ τούτου όπως κανονικώς συμβαίνει, αλλά και θεολογικώς ερμηνεύτηκε εναργέστατα, δια των 9 διαχρονικών Δογματικών Οικουμενικών Συνόδων, κανοναρχώντας από τον λεγόμενο Παράκλητο, δια μέσου του Θεοφώτιστου-Θεόπνευστου Ευαγγελίου. Επιπροσθέτως αυτοί προβάλλουνε αντορθοδόξως, κακοβούλως αιρετικώς βλασφήμως, πως εκπορεύεται, όχι μόνο από τον Θεό Πατέρα, αλλά και από τονγεννητό ένσαρκο λόγο του Θεού, δια μέσω του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδας, και τον Υιό. Επομένως με αυτήν την αμιγώς αιρετική, δια της σαφής της βλασφημίας, θεολογική κοσμική προσέγγιση,ασεβέστατη, ατεκμηρίωτη, θεολογικά ανεδαφικής κοσμικής ουτοπίας, της ιδιοτελέστατης πλανεμένης ψευδαισθήσεως. Εν συνεχεία και ακραιφνής αιρετικής, δυτικής θεολογικής επινοήσεως, ορθολογιστικής σχολαστικής νοησιαρχίας και παρατυπίας, διαιρείται θέλοντας και μη, το διαχρονικό Θεόπνευστο Σύμβολο της  Πίστεως μας, το πατροπαράδοτο Πιστεύω. Καταργώντας εμφανέστατα, την Αγία Αδιαίρετη και Ομοούσια Τριαδική Θεότητα, κατακερματίζοντας την, αιρετικώς πολλαπλώς, ασφαλώς έωλα, ως διαιρεμένη μειωμένη δυάδα. Εν προκειμένω που σημαίνει,Πατερικώς Ορθοδόξως Δογματικώς, Τρία Πρόσωπα μεν, τρεις υποστάσεις, ακριβώς Ισότιμα, Ισόποσα, και Ισοδύναμα, Αδιαίρετα και Ομοούσια, Αλληλένδετα μεταξύ τους, αλλά με Μία Ουσία-Δύναμη Θεϊκή δε. Εν ολίγοις τρία σε ένα, και ένα σε τρία, μία Θεότητα, ένας Θεός, το μεγαλύτερο Θαύμα των Θαυμάτων, και μην περιμένετε διόλου, να το ερμηνεύσετε ως είθισται, με την λανθασμένη αμιγώς ορθολογιστική κοσμική ανθρώπινη λογική, θεώρηση, των στενών δικών μας μέτρων και σταθμών ορίων, της λεγόμενης ορθής σοφιστικής σχολαστικής θεωρίας, φιλοσοφικής Αριστοτελικής-Πλατωνικής νόησης των πεπραγμένων.Εν κατακλείδι αλλά δια μέσου, της νοεράς ταπεινής, καρδιακήςΑγιοπνευματικής, Εμπειρικής-βιωματικής ησυχαστικής προσευχής, που απορρέουνε εν αρχή, από την Κάθαρση της καρδίας, λόγω των αναρίθμητων παθών, που φώλιασαν μέσα της, όπως του κατεξοχήν φίλαυτου εγώ μας, της κοσμικής σαρκικής πάλης, δια μέσου της φιληδονίας, της ματαιοδοξίας, φιλαργυρίας, πλεονεξίας και ου το καθεξής.

 

Παράλληλα μετέπειτα ως δεύτερο στάδιο, εισερχόμαστε στον Φωτισμό, και εν συνεχεία, γινόμαστε Θεοί κατά χάριν, μιμούμενοι τους μάρτυρες Αγίους μας, δια μέσου τους Αγίου Πνεύματος ή του Παρακλήτου, που άλλωστε, όπου θέλει πνεί, όπως διαχρονικώς μας κανοναρχούνε εμπειρικώς, οι Πατροπαράδοτοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, δια των άκτιστων ενεργειών του Τριαδικού Θεού. Εν τούτοις που ενεργούνε απορρέοντας, επάνω στους αμιγώς Πνευματικούς Ανθρώπους, της καρδιακήςνοεράς εμπειρικής και βιωματικής Προσευχής. Εν συνεχεία μη συγχέοντας, αλλά και παρερμηνεύοντας διόλου, την άκτιστη Ουσία του Τριαδικού Θεού, με την άκτιστη χάριν του, δια μέσων των άκτιστων ενεργειών του, διακατέχονταςπνευματικώς, από πνεύμα αληθείας, ιστορικής παραδοσιακής συνειδησιακής ταυτότητας και παρακαταθήκης, προς στις σεβάσμιες διαχρονικές Πατερικές Ορθόδοξες Δογματικές αληθείς ανησυχίες, των Οικουμενικών Συνόδων. Για την ιστορία τώρα, του 14 αιώνος, ο αμιγώς αιρετικός δια της βλασφημίας του, δυτικός Αρχιερέας,ονόματι Βαρλαάμ. ο λεγόμενος ο Καλαβρός. Διότι η καταγωγή του, έλκονταν από την κάτω Ιταλία της Σικελίας- Καλαβρίας Έλλην στην καταγωγή. Εν τω μεταξύ κατάφερε, με την χαρισματική του, φιλοσοφική ρητορική δεινότητα, εις την διπλωματική θεολογική διπρόσωπη ρητορεία, να ξεγελάσει, πλην εμμέσως και σαφώς, υπονομευτικά δολίως, ύπουλα εν πολλοίς, τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, τον 14 αιώνα, τον Ιωάννη Καλέκα. Εν τούτοις ενώ μετέπειτα, προκλητικά αυτός, άθελα του, και λόγω κακής επιρροής που του ασκούσε επάνω του, δεν δίστασε, και τον τοποθέτησε ως υπεύθυνο τοποτηρητή, αρμοστή, της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, συνάμα Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας, έναντι των συνομιλιών, που διεξάγονταν, με την αμιγώς παπική-καθολική των αιρετικών βλάσφημων Λατίνων, υποτιθέμενη Εκκλησία. Εκ νέου γνωρίζοντας όμως, εκ των προτέρων, εκ προοιμίου, κρούοντας πολλαπλώς, τον κώδωνα του επικείμενου κινδύνου, του δούρειου ίππου, δια του προβατόσχημου λύκου. Επιπροσθέτως κατόπιν των Θεοφώτιστων, Θεολογικών αμιγώς Ορθοδόξων Πατερικών νουθεσιών, συμβουλών εν πολλοίς, δια μέσου του Εμπειρικού Θεού, της νοεράς καρδιακής, ησυχαστικής Προσευχής, που απορρέει από το Άγιο Πνεύμα, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Ως εκ τούτου πως στην κυριολεξία, έπαιζε πάρα πολύ ύπουλο και εντελώς δόλιο, εμφανώς αντορθόδοξο υπονομευτικό διπλό ρόλο παιχνιδιού, ταμπλό, εξαπατήσεως των Ορθοδόξων Χριστιανών της Ανατολής, για όσους βέβαια γνωρίζουνε να ερμηνεύουνε, τα ανόθευτα γράμματα του Τριαδικού Θεού, παρόλο που υποτίθεται, ότι τους εκπροσωπούσε και πρέσβευε, εις τις συνομιλίες τους, διαλόγους, με τους αιρετικούς παπικούς Λατίνους της δύσεως.

 

Διότι κήρυττε αμιγώς αιρετικώς, ως κατεξοχήν κοσμικός λαοπλάνος, αλλά και εν πολλοίς, βλασφήμως ασεβέστατα, πως ογεννητός ένσαρκος λόγος του Θεού, που εκπληρώθηκε δια μέσω της Αειπάρθενου Θεοτόκου Μητέρας του Παναγίας μας, του Θεανθρώπου Εσταυρωμένου και Αναστημένου Αναλήψαντα Ιησού Χριστού, του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας και ΑδιαιρέτοςΟμοουσίου Τριάδας πρόκειται μόνο για ένα κτίσμα, του Θεού αγέννητου απρόσωπου Θεού- Πατέρα. Εν κατακλείδι, δηλαδή, πολύ κατώτερος του, ορμώμενος μόνο, εν μέρει, από την ανθρώπινη αξιομνημόνευτη φύση του. Εν ταύτα όπως ακριβώς εσφαλμένα εναργώς, προσεγγίζουνε την Θεολογία, οι άκρως αιρετικοί όλων των εποχών, στην δηλητηριώδη μονομερή εσφαλμένη προπαγάνδα τους, οι λεγόμενοι σύγχρονοι εν Ελλάδι, λαλίστατοι κατά τα άλλα, σιωνιστές Εβραίοι, οι χιλιαστές ή μάρτυρες του Ιεχωβά.Εν τω μεταξύ εναργέστατα, τα ίδια που κήρυττε αλγεινώς, εμφανώς αιρετικώς, και ο βλάσφημος πλανεμένος του 4 αιώνος, ο Άρειος ο μονοφυσίτης, εις την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος του 325μχ που διεξήχθη στην Νίκαια της Μικράς Ασίας. Παράλληλα και έτσι προξένησε θέλοντας και μη, στους κόλπους της αρχαίας Πατερικής Πατροπαράδοτης Εκκλησίας μας, της Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, πολυποίκιλες αντιδράσεις διαμαρτυρίας. Εν συνεχεία ευτυχώς τότε, που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων τους, Ορθοδόξως Πατροπαράδοτα Χριστιανικά αξιοπρεπώς, διαχρονικοί Θεοφώτιστοι Οικουμενικοί σωτήριοι Άγιοι Πατέρες, όπως οι Τρείς Ιεράρχες, ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης. Εκ νέου ο στύλος της Ορθοδοξίας μας, ο Μέγας Αθανάσιος, ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο Άγιος Αντώνιος ο ασκητής της ερήμου, και έτσι αποσόβησαν πολλαπλώς, απομακρύνοντας τις δηλητηριώδεις παθογένειες των αγκαθιών, δια των κοσμικών αιρέσεων της βλασφημίας, από το σώμα της ανόθευτης Εκκλησίας του Χριστού, που ανέκαθεν, αλλά και διαχρονικώς, υπήρξε η εκδιωχθείσα ανατολική Ορθόδοξη Ρωμαίικη-Ελληνική. Εν κατακλείδα με όλες αυτές τις αφορμές, διεξήχθησαν οι Πρώτες Οικουμενικές Δογματικές Σύνοδοι, εν συνόλω 9 στον αριθμό, εν αρχήτου 325μχ, και οι τελευταία η ένατη το 1351, επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στην Κωνσταντινούπολη και Νέα Ρώμη. Εν προκειμένω και έτσι με την χάριν του Αγίου Πνεύματος, αποσαφηνίστηκε πλήρως Δογματικώς Θεολογικώς, το Ορθό αληθές Δόγμα, το μη πλανεμένο, από τον λανθασμένο και νοθευμένο εν πολλοίς, λόγω της αιρετικής ανθρώπινης πλάνης, κακοήθης κοσμικής κυρίως ματαιόδοξης προσεγγίσεως. Επομένως οι διαχρονικές Οικουμενικές Σύνοδοι, των Αγίων Θεοφώτιστων Πατερικών δογμάτων, οριοθετούνε πλήρως, τα σύνορα της Ορθοδοξίας μας, και άρα, δεν θα πρέπει διόλου, να τις αποστρεφόμαστε υποτιμώντας τες, ως υποτίθεται στείρες και άγονες, παρωχημένες και αναχρονιστικές ετεροχρονισμένες, των παλαιών χρόνων του Μεσαίωνα, καθώς ο Τριαδικός Θεός, ως αναλλοίωτος, πάντοτε Παραμένει ίδιος και απαράλλακτος εσαεί, εις τους αιώνες των αιώνων.

 

Η Πρώτη μάλιστα εξ αυτών, πραγματοποιήθηκε, επί Ρωμαίου Αυτοκράτορος, του Αγίου και Μεγάλου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου, μετέπειτα του συμβόλου που είδε στον Ουρανό το εν τούτου Νίκα του 314μχ. Εν συνεχεία μαζί με την Μητέρα του, την Αγία Ισαπόστολο Ελένη, αμφότεροι οι δύο, θεωρούνται τα στηρίγματα της Ανατολικής Ορθοδόξου Πίστεως, δια της Εκκλησίας μας. Παράλληλα η οποία άλλωστε, με δικές τις πρωτοβουλίες, προτροπές και παραινέσεις, κατάφερε και ανακάλυψε, στα Θεοβάδιστα Άγια Ιεροσόλυμα, τον Τίμιο και Άγιο Ξύλο, Σταυρό του Κυρίου μας, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, τουΣταυρωθέντα, Αναστάντα, Αναλήψαντα, του 336μχ. Εν τω μεταξύ, τον αιρετικό δυτικό παπικό Αρχιερέα Βαρλαάμ τον Καλαβρό, που κήρυττε εμφανώς εσφαλμένα, βλασφήμως ασεβώς αιρετικώς. Εν γένει ότι το Άγιο Πνεύμα, δεν γνωρίζουμε επακριβώς, από πού εκπορεύεται, αλλά και πως ενεργεί, σαν να πρόκειται η Θεολογία μας, να αγγίξει τα όρια του αγνωστικισμού, ή του αποκρυφισμού, μυστικισμού, και της πολλαπλής ασάφειας, συγχύσεως εν πολλοίς. Εν αντιθέσει παρερμηνεύοντας πολλαπλώς, ότι σαφώς εκπορεύεται, από τον Θεό Πατέρα, το Πνεύμα της αληθείας, όπως αναγράφει μέσα στο Θεόπνευστο Άγιο Ευαγγέλιο και αναπαύεται διαχεόμενο από τον Υιό. Ως εκ τούτουόμως το σώμα της Εκκλησίας μας, άλλωστε, Μία Είναι η Εκκλησία μας και όχι πολλές, όπως επίσης, και ένας ήτανε και ασφαλώς συνεχίζει να είναι, εις τους αιώνας των αιώνων εσαεί, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, με ένα σώμα. Εν τούτοις χάριν της νοεράς ησυχαστικής καρδιακής,καθηγιασμένηςΕμπειρικής Προσευχής, του Θεοφώτιστου Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, το λεγόμενο λιοντάρι της Ορθοδοξίας μας. Εν συνεχεία που ολημερίς προσευχότανε γονυπετής, με την νοερά καρδιακή προσευχή, λέγοντας αναρίθμητες φορές, στο ασκητήριο του ησυχαστικώς, μέσα σε μία απόμακρη σπηλιά του όρους Βερμίου. Εν γένει επί ολόκληρη την εβδομάδα, χωρίς ύπνο και επαρκή φαγητό, νηστεύοντας εγκρατώς εντόνως, εις ολάκερη την αγρυπνία του, το Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, Φώτισε μου το σκότος. Εν τω μεταξύ ενώ μόλις εξερχότανε του ασκητηρίου του, μόνο την Αγία ημέρα της Κυριακής, ώστε να παρακολουθήσει την Καθιερωμένη Θεία Λειτουργία, του πέριξ Μοναστηριού, όλο του το πρόσωπο, έλαμπε φωτίζοντας το, από την Θεία Χάριν του Αγίου Πνεύματος, του άκτιστου Αγίου Φωτός. Ως εκ τούτου εξερχόμενος, λόγω ιερής αγανακτήσεως, του ησυχαστηρίου του, μετέπειτα από 20 ολόκληρα συναπτά έτη, του Αγίου Όρους, από το 1317 έως το 1337. Εκ νέου κατάφερε και τον απόκρουσε, τον πολυδιαφημισμένο καθεστωτικό Αρχιερέα, τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό πολλαπλώς, ένας εναντίον όλων στην κυριολεξία, αμιγώςΠατερικώς Ορθοδόξως, Δογματικώς αξιοπρεπώς ασυμβίβαστα. Εν ολίγοις όλες τις αναρίθμητες, ακραιφνείς αιρετικές του κακοδοξίες, των πλανών, βλασφημιών εν πολλοίς, απομακρύνοντας τον, αλλά και ξεμπροστιάζοντας τον περίτρανα, ως αιρετικό κάκιστο παθογόνο μίασμα, που ζημιώνει πολλαπλώς εσωτερικώς, τους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Εν μέρει ευελπιστώ προσφάτως, να τον μιμηθούμε εν πολλοίς, διότι τα ίδια ακριβώς εναργέστατα λάθη, των παραλείψεων συμβαίνουνε, διαδραματίζονται δυστυχώς επισταμένως και στις μέρες μας.

 

Εν έτη του τραγικού τέλους του μηνός Σεπτεμβρίου, του 2018, επί πρωθυπουργίας, του άθεου Σταλινικού-Μαρξιστικού-Λενινιστικού αμιγώς ακροαριστερού διεθνιστή, αναρχικού των Εξαρχείων, κράτος εν κράτη. ΕπιπροσθέτωςΕθνομηδενιστού-Εθνοαποδομητού, αρνησιπάτρη μπολσεβίκου τοις πάσι, αλλά και ακραιφνώς λαϊκιστού και λαοπλάνου, αφερέγγυου, πολιτικού καιροσκόπου, Αλέξη Τσίπρα. Επειδή υποτίθεται ως είθισται, επιλεκτικώς μονομερώς, αμετροεπώςπροπαγανδιστικά, αλλά και προκλητικά επιφανώς ως γνωστόν, ασεβώς αήθη. Εν τω μεταξύ αλλά και δολίως προεκλογικώς,κατ εμέ προ πολλού,ονόματι του άσημουΒαλκανίδη Δήμου εκ απόμακρων επαρχιακών Κουφαλίων Θεσσαλονίκης, πως μας υποτίθεται μας πρεσβεύει, αλλά και δήθεν μας εκπροσωπεί, στις αναρίθμητες ακραιφνείς ενδοτικές-προδοτικές συνομιλίες, που διεξάγονται, μεταξύ των υποτιθέμενων υμών Ελλήνων, έναντι, των εχθρών της Ορθόδοξης Ελληνικής Πατρίδας μας. Στο δια ταύτα, άλλωστε ο Απόστολος των Εθνών, ο Άγιος Παύλος, το ίδιο εναργώς το στόμα του Τριαδικού Θεού, είδε σε όραμα του, ένας έφιππο Έλληνα Μακεδόνα, να τον προτρέπει παραινώντας τον και εκλιπαρώντας τον, να επισκεφθεί επειγόντωςδιαβάς,την μία και μοναδική, Ελληνική Μακεδονία μας. Ε          ν κατακλείδι ώστε να μας διδάξει εμφυσώντας, μεταλαμπαδεύοντας, αλλά και να μας διαδώσει το καρποφόρο δέντρο του Ευαγγελίου και να μας ανάψει τα φώτα τα πνευματικά της Οικουμένης, εκτοξεύοντας μας, εις τηνάνωθριαμβεύβουσα Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, ως Ουρανοπολίτες.Διότι, στην αρχαία Ελλάδα, είχαμε πλημμυρίσει πολλαπλώς δυστυχώς, εκπίπτοντας εις τον βούρκο της ακολασίας, μέσω της σαφέστατης πτώσεως, δια της παγανιστικής άξεστης ειδωλολατρίας. Εν συνόλω στους αναρίθμητους στείρους και άγονους, Εθνικούς μίζερους φιλοσόφους, αμιγώς κοσμικών φρονημάτων, συντηρητικούς, μισαλλόδοξους σαρκικούς των οπισθοδρομικών, 12 θεών του Ολύμπου. Εν τέλει της σήμερον, οι συνομιλίες που διεξάγονται, με τους εμφανώς μονομερώς παραχαράκτες, επιλεκτικώς δημαγωγικώς, προπαγανδιστές και σφετεριστές, δια των εντελώς ανιστόρητων βόρειων γειτόνων μας, των Σλάβων-Βουλγάρων των Σκοπίων. Υστερόγραφο ας ελπίσουμε γονυπετής, προσευχόμενοι νοερά καρδιακώς, ησυχαστικώς εμπειρικώς πολλαπλώς, πως θα αναγεννηθεί ξανά, το φιλόθεο και φιλομόναχο αληθές πνεύμα, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά 1296-1359 του Αρχιεπίσκοπου Θεσσαλονίκης από το 1337. Ως εκ τούτου και θα καταφέρει να μας λυτρώσει, απαλλάξει, αφυπνίζοντας μας, από δαύτον τον καιροσκόπο λαοπλάνο, αμιγώς λαϊκιστή πολιτικό, δια των πολυποίκιλων δημαγωγιών του,που στρογγυλοκάθισε πολλαπλώς, στην αναπαυτική και εν πολλοίς πλουσιοπάροχη καρέκλα, της γλυκιάς εξουσίας, ενώ δεν λέει να την αφήσει με τίποτα, τουτύπου σύγχρονου δυτικού αιρεσιάρχη Βαρλαάμ-Αλεξίου Τσίπρα. Εν κατακλείδι ώστε να τον απομακρύνει άρον, άρον, όσο ακόμη είναι καιρός, μη ζημιώνοντας περαιτέρω, την ήδη καταρρακωμένη Ορθόδοξη Πατρίδα μας την Ελλάδα, από τιμόνι της χώρας μας. Εν τω μεταξύ και θα μας επαναφέρει, στην ορθή χαρισματική λειτουργική, πνευματική Εμπειρική Θεία χάριν, με έναν Ευπατρίδη κυβερνήτη, του τύπου της πολιτικής, του Ιωάννη του Καποδίστρια 1770-1831, του λεγομένου Αγίου της Πολιτικής, ή του Οραματιστεί και εμπνευστεί, της Μεγάλης Ελλάδας, των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών, του Ελευθερίου Βενιζέλου 1866-1936, αμιγώς Ορθοδόξων Πολιτικών ηγετών.

 

Θεριά οι άνθρωποι το Φ ως δεν το σηκώνουν, χίλιες φορές να γεννηθείς τόσες θα σε Σταυρώνουν. Κώστας Βάρναλης.

Ο ανάξιος δούλος του Θεού Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων, εκ μέρους της Ρωμαίικης Συνείδησης Αφύπνισης του Δήμου Χαλκηδόνας ως Δήμος Αγίων και Δήμος Ηρώων, tamystikatoubaltou.blogspot.com.