Σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων στις 10.12.1947 η Ιταλία εκχώρησε στην Ελλάδα «εν πλήρει κυριαρχία» τις νήσους της Δωδεκανήσου απαριθμούμενες: Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψούς, Σύμη, Κω και Καστελόριζο ως και τις παρακείμενες νησίδες!
Η ένοπλη αμφισβήτηση της Ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1996 από την Τουρκία, με αφορμή την προσάραξη πλοίου στις βραχονησίδες των Ιμίων.
Κατά την διάρκεια της ολιγοήμερης αυτής κρίσης, οι δύο χώρες μετέφεραν στρατιωτικές ναυτικές δυνάμεις γύρω από τα Ελληνικά Ίμια και τις ανέπτυξαν φτάνοντας κοντά στην ένοπλη σύρραξη.
Περί τις τελευταίες ώρες της κρίσης, τρεις Έλληνες αξιωματικοί, του Πολεμικού Ναυτικού έχασαν την ζωή τους όταν το ελικόπτερο όπου επέβαιναν κατέπεσε στην θάλασσα. Η επίσημη εκδοχή του ελληνικού κράτους ήταν ότι το ελικόπτερο κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου. Η τουρκική πλευρά δεν ανέφερε απώλειες.Καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης φάνηκε η μεγάλη δυσπιστία του Σημίτη προς την ηγεσία της Ε.Υ.Π. (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών) και των Ενόπλων Δυνάμεων που προτίμησε μία εθνική μειοδοσία από την "Εθνική Αξιοπρέπεια".
Όπως έγραψε Το Βήμα: «Οι αξιωματικοί αυτοί είχαν μάθει να λειτουργούν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος λάτρευε τις συσκέψεις με στρατιωτικούς, τις υπηρεσίες από κλειστές πηγές και τη διαχείριση κρίσεων όπως εκείνη του Μαρτίου του 1987. Ο κ. Σημίτης τους θεωρούσε «ανδρεϊκούς», ξένους στη δική του κουλτούρα και ύποπτους για το στήσιμο παγίδων τις κρίσιμες εκείνες ώρες.»
Η κρίση αυτή καταμαρτύρησε ότι, δεν υπήρξαν εκείνες οι πολιτικές εντολές για επιτελικά σχέδια ελέγχου της κλιμάκωσης μιας πιθανής κρίσης και ακύρωσης τυχόν τετελεσμένων, εάν η Τουρκία επέμενε σε μια ένθερμη λύση.
Θ.Χ.
إرسال تعليق