Στην καθ'ημας Δεξιά ή οποία αρέσκεται να τοποθετείτε στον πατριωτικό - εθνικό χώρο ( αναφερόμενος στην βάση εννοείται ) υπάρχει δυστηχώς κατά την άποψή μου έλλειψη θεωρητικού υποβάθρου.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως η Δεξιά ουδέποτε υπήρξε μια ιδεολογική παράταξη, παρά μια οικονομική τάση της πολιτικής η οποία συνδεόταν με ιδιωτικοποιήσεις , αντιλαϊκά μέτρα και στείρο φιλοαμερικανισμό ο οποίος μετά το 1974 ήταν συνηφασμένος με την τραγωδία της Κύπρου, γι' αυτό και η κινητικότητα του πατριωτικού χώρου εκείνη την εποχή υπήρξε προς τα αριστερά (βλέπε πατριωτικό ΠΑΣΟΚ).
Μετά την πτώση της Δικτατορίας όταν η Ελλάδα έμπαινε ιστορικά στην περίοδο της δημοκρατικής παλινόρθωσης η Δεξιά φάνηκε φοβική σαν να την βάραινε ένα ιστορικό φορτίο το οποίο περιλάμβανε όχι μόνο την Χούντα απαραίτητα αλλά την συνολική δυτικόδουλη στάση της στο κυπριακό ,όπως οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, μα και η ευθυγράμμιση της με τις ορέξεις του ΝΑΤΟ όποιες και αν ήταν αυτές.
Γι' αυτον τον λόγο πολλοί εθνικιστές διαχωρίζουν τον εαυτό τους από την Δεξιά λέγοντας πως δεν ταυτίζονται με μία παράταξη η οποία είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την Ουάσιγκτον παρακάμπτωντας πολλές φορές το εθνικό συμφέρον.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν έχουμε να πούμε το εξής: εάν η Δεξιά είναι ο εκφραστής του εκάστοτε οικονομισμού ο οποίος αρνείται το πνευματικό επίπεδο και υπόβαθρο τότε ναι οι εθνικιστές δεν είμαστε Δεξιοί και ούτε επιδιώκουμε να διεκδικήσουμε την σκυτάλη της Δεξιάς η οποία έχει συνδέση το όνομα της με εθνικές μειοδοσιες , υποχωρήσεις απέναντι στην αριστερά αλλά και απορρόφησης στοιχείων του συστήματος τα οποία επέζησαν και επιζούν μέσω αυτής της Δεξιάς που περιγράψαμε. Εάν η Δεξιά είναι μια παραταξη που επηρεάζεται χωρίς να επηρεάσει τότε μιλάμε για ένα ελαττωματικό εξάρτημα εντός ενός μηχανισμού ο οποίος οδεύει προς την πλήρη καταστροφή του.
Ο εθνικισμός διαθέτει μια μεταφυσική και ταυτόχρονα έναν θετικισμό ο οποίος υπαγορεύει πως οι πνευματικές αξίες υπερβαίνουν των υλικών ( μεταφυσική ) και πως ότι δεν ταιριάζει με την φύση η οποία εναρμονιζεται με την πραγματικότητα δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ιδεολογική συνάφεια του ( θετικισμός ). Εάν λοιπόν δεχθούμε πως η Δεξιά είναι όλα τα παραπάνω τότε ορθώς το εθνικιστικό κίνημα δεν θέλει να ταυτιστεί με την επικρατούσα Δεξιά η οποία συμπλέουσα με την εκφυλισμενη Αριστερά εκπροσωπούν την σύγχρονη παρακμή που έχει τόσο οικονομικές όσο και αξιακές ριζες. Τότε λοιπόν επιβάλλεται μια υπέρβαση πολιτική ,φιλοσοφική και ιδεολογική χωρίς να υπάρχουν παρελθοντικές αρτηροσκληρύνσεις οι οποίες αντίδιαλεκτικά θα κρατήσουν στάσιμη την εθνικιστική σκέψη, όπου στην ιστορία της έχει δείξει πως αποτελεί ένα υπερβατικό κίνημα τόσο σε πολιτικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Ο Ρένος Αποστολίδης σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη του στον χειμαρωδη λόγο του συμπεριέλαβε την εξής φράση : « η Αριστερά ότι διαβάζει το οικειοποιήται, η Δεξιά δεν διαβάζει ,άρα η Δεξιά αφομοιώνει ότι της πει η Αριστερά». Τεράστια αλήθεια ή οποία δεν γίνεται αντιληπτή από τον μέσο Δεξιό για τον λόγο που είπε ο Ρένος καθώς η Δεξιά σαν παράταξη προτάσει μια οικονομική ελευθερία η οποία έγκειτε εντός μιας γήινης πραγματικότητας αμφισβητώντας την οποιαδήποτε ηρωικού τύπου υπέρβαση για την οποία είχε μιλήσει ο Ι.Συκουτρής έκανε πράξη ο Ίων Δραγούμης και προέβαλε ο Γιούκιο Μισίμα.
Από την άλλη αν ο εθνικισμός θέλει να διαχωρισθεί πλήρως από την Αριστερά τότε σαφώς και θα χαρακτηριστεί ως Δεξιά καθώς κάτι τέτοιο θα οριοθετήσει την διαφορά σε παραταξιακό και πολιτικό επίπεδο, ομως η εθνικιστική Δεξιά δεν θα αποδέχεται την γραμμή της σχολής του Σικάγο ούτε την Σβαμπική πολιτική της παγκοσμιοποίησης η οποία προσπαθεί να συνθλίψει την οποιαδήποτε κουλτούρα με έκθλιμμα τα ίδια τα έθνη που την γεννούν. Μια επαναστατική Δεξιά οφείλει να ξεκινά από τον Αριστοτέλη ,τον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη και να καταλήγει στον Ίωνα Δραγούμη , τον Κωστή Παλαμά και τον Ιούλιο Έβολα. Να αποδέχεται το οραμα του Ρήγα Φεραίου και ταυτόχρονα την αμφισβήτηση του Κοραή. Να επευφημεί την πολιτική του Καποδίστρια και να μην έχει φόβους να χαρακτηριστεί ως '' αντιδημοκρατική '' επειδή θα στηλιτεύει ιδεολογικά τον φιλελευθερισμό. Αυτού του είδους η Δεξιά συμπεριλαμβάνει και τους εθνικιστές οι οποίοι θα την αντιπαρατάξουν τόσο απέναντί στον πολιτιστικό μαρξισμό της αριστεράς όσο και στον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα μιας Δεξιάς μηδενιστικής ως προς την εθνική ανεξαρτησία για χάρη των τραπεζιτών.
Εν ολίγοις αν θεωρήσουμε οργανικό κομμάτι του εθνικισμού την Δεξιά μόνο με τα παραπάνω κριτήρια αλλιώς χαρισμά σας μια οποιαδήποτε Δεξιά η οποία ανεδαφικά θα επικαλείται την πατρίδα ενώ την ίδια στιγμή την καταστρέφει.
ΤΑΣΟΣ ΣΟΦΟΥΛΗΣ
ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ - ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Μετά την πτώση της Δικτατορίας όταν η Ελλάδα έμπαινε ιστορικά στην περίοδο της δημοκρατικής παλινόρθωσης η Δεξιά φάνηκε φοβική σαν να την βάραινε ένα ιστορικό φορτίο το οποίο περιλάμβανε όχι μόνο την Χούντα απαραίτητα αλλά την συνολική δυτικόδουλη στάση της στο κυπριακό ,όπως οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, μα και η ευθυγράμμιση της με τις ορέξεις του ΝΑΤΟ όποιες και αν ήταν αυτές.
Γι' αυτον τον λόγο πολλοί εθνικιστές διαχωρίζουν τον εαυτό τους από την Δεξιά λέγοντας πως δεν ταυτίζονται με μία παράταξη η οποία είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την Ουάσιγκτον παρακάμπτωντας πολλές φορές το εθνικό συμφέρον.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν έχουμε να πούμε το εξής: εάν η Δεξιά είναι ο εκφραστής του εκάστοτε οικονομισμού ο οποίος αρνείται το πνευματικό επίπεδο και υπόβαθρο τότε ναι οι εθνικιστές δεν είμαστε Δεξιοί και ούτε επιδιώκουμε να διεκδικήσουμε την σκυτάλη της Δεξιάς η οποία έχει συνδέση το όνομα της με εθνικές μειοδοσιες , υποχωρήσεις απέναντι στην αριστερά αλλά και απορρόφησης στοιχείων του συστήματος τα οποία επέζησαν και επιζούν μέσω αυτής της Δεξιάς που περιγράψαμε. Εάν η Δεξιά είναι μια παραταξη που επηρεάζεται χωρίς να επηρεάσει τότε μιλάμε για ένα ελαττωματικό εξάρτημα εντός ενός μηχανισμού ο οποίος οδεύει προς την πλήρη καταστροφή του.
Ο εθνικισμός διαθέτει μια μεταφυσική και ταυτόχρονα έναν θετικισμό ο οποίος υπαγορεύει πως οι πνευματικές αξίες υπερβαίνουν των υλικών ( μεταφυσική ) και πως ότι δεν ταιριάζει με την φύση η οποία εναρμονιζεται με την πραγματικότητα δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ιδεολογική συνάφεια του ( θετικισμός ). Εάν λοιπόν δεχθούμε πως η Δεξιά είναι όλα τα παραπάνω τότε ορθώς το εθνικιστικό κίνημα δεν θέλει να ταυτιστεί με την επικρατούσα Δεξιά η οποία συμπλέουσα με την εκφυλισμενη Αριστερά εκπροσωπούν την σύγχρονη παρακμή που έχει τόσο οικονομικές όσο και αξιακές ριζες. Τότε λοιπόν επιβάλλεται μια υπέρβαση πολιτική ,φιλοσοφική και ιδεολογική χωρίς να υπάρχουν παρελθοντικές αρτηροσκληρύνσεις οι οποίες αντίδιαλεκτικά θα κρατήσουν στάσιμη την εθνικιστική σκέψη, όπου στην ιστορία της έχει δείξει πως αποτελεί ένα υπερβατικό κίνημα τόσο σε πολιτικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Ο Ρένος Αποστολίδης σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη του στον χειμαρωδη λόγο του συμπεριέλαβε την εξής φράση : « η Αριστερά ότι διαβάζει το οικειοποιήται, η Δεξιά δεν διαβάζει ,άρα η Δεξιά αφομοιώνει ότι της πει η Αριστερά». Τεράστια αλήθεια ή οποία δεν γίνεται αντιληπτή από τον μέσο Δεξιό για τον λόγο που είπε ο Ρένος καθώς η Δεξιά σαν παράταξη προτάσει μια οικονομική ελευθερία η οποία έγκειτε εντός μιας γήινης πραγματικότητας αμφισβητώντας την οποιαδήποτε ηρωικού τύπου υπέρβαση για την οποία είχε μιλήσει ο Ι.Συκουτρής έκανε πράξη ο Ίων Δραγούμης και προέβαλε ο Γιούκιο Μισίμα.
Από την άλλη αν ο εθνικισμός θέλει να διαχωρισθεί πλήρως από την Αριστερά τότε σαφώς και θα χαρακτηριστεί ως Δεξιά καθώς κάτι τέτοιο θα οριοθετήσει την διαφορά σε παραταξιακό και πολιτικό επίπεδο, ομως η εθνικιστική Δεξιά δεν θα αποδέχεται την γραμμή της σχολής του Σικάγο ούτε την Σβαμπική πολιτική της παγκοσμιοποίησης η οποία προσπαθεί να συνθλίψει την οποιαδήποτε κουλτούρα με έκθλιμμα τα ίδια τα έθνη που την γεννούν. Μια επαναστατική Δεξιά οφείλει να ξεκινά από τον Αριστοτέλη ,τον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη και να καταλήγει στον Ίωνα Δραγούμη , τον Κωστή Παλαμά και τον Ιούλιο Έβολα. Να αποδέχεται το οραμα του Ρήγα Φεραίου και ταυτόχρονα την αμφισβήτηση του Κοραή. Να επευφημεί την πολιτική του Καποδίστρια και να μην έχει φόβους να χαρακτηριστεί ως '' αντιδημοκρατική '' επειδή θα στηλιτεύει ιδεολογικά τον φιλελευθερισμό. Αυτού του είδους η Δεξιά συμπεριλαμβάνει και τους εθνικιστές οι οποίοι θα την αντιπαρατάξουν τόσο απέναντί στον πολιτιστικό μαρξισμό της αριστεράς όσο και στον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα μιας Δεξιάς μηδενιστικής ως προς την εθνική ανεξαρτησία για χάρη των τραπεζιτών.
Εν ολίγοις αν θεωρήσουμε οργανικό κομμάτι του εθνικισμού την Δεξιά μόνο με τα παραπάνω κριτήρια αλλιώς χαρισμά σας μια οποιαδήποτε Δεξιά η οποία ανεδαφικά θα επικαλείται την πατρίδα ενώ την ίδια στιγμή την καταστρέφει.
ΤΑΣΟΣ ΣΟΦΟΥΛΗΣ
ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ - ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
Δημοσίευση σχολίου