Από την ψυχροπολεμική αντιπαράθεση και την διχοτομημένη από τον πόλεμο γηραιά ήπειρο με το δίλημμα κομμουνισμός ή φιλελευθερισμός, ελεύθερος κόσμος ή σοβιετική απολυταρχία περάσαμε σε μια νέου τύπου πολιτική ή οποία εντός της περικλείει γενικώς και αορίστος τα ''ανθρώπινα δικαιώματα'' ως πολιτικό προπέτασμα. Τα ίδια αυτά δικαιώματα που αποσταθεροποίησαν κυρίαρχα κράτη όπως η Σερβία και η Λιβύη έρχονται τώρα ως συμπλήρωμα να ποτίσουν τις χώρες της Ευρώπης με ιδεολογήματα γκραμσικού τύπου τα οποία επιδιώκουν να αποσταθεροποιήσουν βασικές ηθικές αρχές στο ήδη υλικά παρηκμασμένο πεδίο το οποίο δρουν.
Το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ ξεκίνησε την δεκαετία του 60' στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής και αρχικά φάνταζε ένα περιθωριακό κίνημα κάποιων ομοφυλόφιλων οι οποίοι προσπαθούσαν να βγουν στην όποια επικαιρότητα της εποχής εκείνης όπου την χαρακτήριζε η έντονη αμφισβήτηση με κινήματα αντιπολεμικά και με τάσεις της νεολαίας που ανταποκρινόντουσαν στα θέλω μιας μερίδας των νέων ( Χίπιδες, Μπίτνικς, Ρόκερς). Στην δυτική Ευρώπη τον Μάη του 68' η κοινότητα των σημερινών ΛΟΑΤΚΙ κατάφερε να περάσει την ατζέντα της και κυρίως την προπαγάνδα της στην εξέγερση του Μάη με αποτέλεσμα η νεωτερική Αριστερά μα και η φιλελεύθερη Δεξιά να αφομοιώσει την εν λόγω προπαγάνδα η οποία επιβίωσε κινηματικά. Η στήριξη της Αριστεράς στον κινηματικό δικαιωματισμό ήταν στα πλαίσια ενός μετα - λενινιστικού ριζοσπαστισμού ο οποίος θα αντικαθιστούσε τα εργατικά δικαιώματα με τα ατομικά καθώς τα πρώτα είχαν πλέον καλυφθεί από μεταρρυθμίσεις του κράτους μέσω της αστικής σοσιαλδημοκρατίας η οποία είχε αφομοιώσει ριζοσπάστες αριστερούς και από την άλλη η στήριξη των φιλελεύθερων κινείτο γύρω από μια άποψη περί προσωπικού συμφέροντος το οποίο υπερβαίνει το συλλογικό. Αυτή λοιπόν την σύγκλιση δύο τέκνων της σχολής της Φρανκφούρτης ήρθε ο αμερικανικός λιμπεραλισμός να την εργαλειοποιήσει εν είδει μιας ανανέωσης του ψυχροπολεμικού δόγματος σε έναν νεο-αποικιακού τύπου παρεμβατισμό σε κοινωνίες αυταρχικές μεν παραδοσιακές δε. Ο μέσος δυτικός βάφτιζε αυτού το είδους την πολιτική ''ανθρωπισμό'' και ''πρόοδο'' αγνοώντας πως πρόκειται περί μπούμερανγκ τόσο σε πολιτισμικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Με την πτώση της ΕΣΣΔ χιλιάδες μετανάστες ήλθαν στην δυτική Ευρώπη από το πάλαι ποτέ ανατολικό μπλοκ με παρότρυνση των ΗΠΑ σε χώρες που άνηκαν στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής με απότερο σκοπό να μην ξαναγυρίσουν αυτές οι πρώην ανατολικές χώρες στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας η οποία έμπαινε σε μια περίοδο εκσυγχρονισμού.
Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα γέννησε μια νέα εποχή γύρω από τις εργασιακές σχέσεις διεθνοποιόντας την οικονομία καταφερνοντας ταυτόχρονα το ανακάτεμα του πληθυσμού μέχρι να οδηγηθούμε στην μαζική λαθρομετανάστευση η οποία αποτέλεσε οργανικό κομμάτι του δικαιωματισμού. Τα κινήματα των ΛΟΑΤΚΙ , των Βιγκαν αλλά και των λεγόμενων ανοιχτών συνόρων χρηματοδοτούνται από κέντρα εξουσίας τα οποία προέρχονται από τις ΗΠΑ και στελεχώνονται από άτομα τα οποία ήταν ενεργά στα αντίστοιχα κινήματα. Ουσιαστικά η κινηματική μεταμοντέρνα Αριστερά μαζί με την οικονομιστική Δεξιά έχοντας εισχωρήσει στην τεχνοκρατία πραγματοποίησαν ένα συγκερασμό μεταξύ πεζοδρομίου και συστημικής πολιτικής γύρω από τον μηδενισμό ο οποίος τους χαρακτηρίζει τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Από την άλλη η Ρωσία μια αχανής χώρα όταν κατάφερε να ανασυγκροτηθεί δημιούργησε ένα μικτό μετα - πολιτικό καθεστώς όπου είχε τόσο τα στοιχεία του πάλαι ποτέ σοβιετικού κομμουνισμού όσο και τα χαρακτηριστικά ενός εθνοκαπιταλιστικού κράτους που επιδιώκει την ηγεμονία του σε Καύκασο , Μέση ανατολή και Μεσόγειο. Έτσι λοιπόν θέλοντας να δείξει την αντίθεση της σε πολιτικό επίπεδο απέναντι στις ΗΠΑ η κυρία πολιτική της μέχρι σήμερα είναι αντινεωτερική και σε γενικές γραμμές παραδοσιακή με την ειδοποιώ διαφορά πως η κυβέρνηση Πούτιν προωθεί την πολυπολισμικότητα προκειμένου να συντηρηθεί μια ισχυρή οικονομική ελίτ με ότι αυτό συνεπάγεται.
Γι' αυτόν λοιπόν τον λόγο οτιδήποτε αμφισβητούσε την κύρια πολιτική της Δύσης γύρω από τα δικαιώματα χαρακτηριζόταν ρωσικός δάκτυλος ο οποίος χρηματοδοτεί φιλοφασιστικά και αντιδραστικά κινήματα, τα οποία αντιτίθενται στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων και του δικαιωματισμού. Κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί βέβαια καθώς εθνικιστικά κινήματα τα οποία είναι μη ελεγχόμενα από το καθεστώς Πούτιν διώκονται και πολλοί ακτιβιστές τους βρίσκονται στην φυλακή. Από την άλλη η Δύση που φημίζεται για τον πλουραλισμό της προσπαθεί τέτοια κινήματα να τα ποινικοποιήσει σαν οργανώσεις εξτρεμιστικές οι οποίες απειλούν την Δημοκρατία. Συνεπώς ο Δικαιωματισμός αποτέλεσε την μετά, εποχή του ψυχρού πολέμου ο οποίος από έναν στείρο και ανεδαφικό αντικομμουνισμό πέρασε σε μια τροχιά ''προστασίας'' των μειονοτήτων ενώ ουσιαστικά ήταν, είναι και παραμένει μια πολιτική επιλογή του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος επιχειρεί να πλήξει το γενικό συμφέρον θέλοντας να δημιουργήσει μια αντικουλτούρα επικεντρωμένη στα ατομικά συμφέροντα. Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε φάση διεθνοποίησης, γι' αυτό λοιπόν τον λόγο επιδιώκει την αποσταθεροποίηση των κοινωνιών ξεκινώντας από τις ηθικές κατά Ντεκάρντ αντιστάσεις οι οποίες είναι η παράδοση , η κοινότητα που την περικλείει και η συνείδηση που έχει ως κύρια στοιχεία τις δύο προηγούμενες έννοιες. Η επίθεση λοιπόν στην εθνική ταυτότητα δεν είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο αντιθέτως έχει βαθιές ιδεολογικές και οικονομικές ρίζες οι οποίες επιβίωσαν πολιτικά και αποτελούν έναν νέο τύπο Μακιαβελισμού που είναι η φαρέτρα τις παγκοσμιοποίησης με βέλη όλα τα ατομοκεντρικά κινήματα της κάθε μειονότητας και υπομειονότητας.
Η καταδίκη του Ισλάμ στο Κατάρ από τα δυτικά μέσα ( Μουντιάλ 2022) κινείται γύρω από τον άξονα του πολιτικού ''ανθρωπισμού ''. Ταυτόχρονα όμως η χρηματοδότηση του σε μορφή κληρουχιών εντός Ευρώπης ( π.χ. ανέγερση τζαμί ) έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο ριζοσπαστικό διότι το θρέφει αυτού του είδους η πολιτική που περιγράψαμε παραπάνω. Πολιτική τόσο με μαρξίζουσες όσο και με φιλελεύθερες ρίζες που αμφισβητούν τις ταυτότητες όπου Γης αλλά τις ενισχύουν εκτός του ζωτικού τους χώρου προκειμένου να υπάρξει ταυτοτική αφαίρεση έτσι ώστε να εγκαθιδρυθεί ο οικονομισμός της παγκοσμιοποίησης. Από τον ψυχρό πόλεμο στον δικαιωματισμό και στην αλαζονεία της κάθε επιστρατευμένης μειονότητας.
- ΤΑΣΟΣ ΣΟΦΟΥΛΗΣ -
Το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ ξεκίνησε την δεκαετία του 60' στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής και αρχικά φάνταζε ένα περιθωριακό κίνημα κάποιων ομοφυλόφιλων οι οποίοι προσπαθούσαν να βγουν στην όποια επικαιρότητα της εποχής εκείνης όπου την χαρακτήριζε η έντονη αμφισβήτηση με κινήματα αντιπολεμικά και με τάσεις της νεολαίας που ανταποκρινόντουσαν στα θέλω μιας μερίδας των νέων ( Χίπιδες, Μπίτνικς, Ρόκερς). Στην δυτική Ευρώπη τον Μάη του 68' η κοινότητα των σημερινών ΛΟΑΤΚΙ κατάφερε να περάσει την ατζέντα της και κυρίως την προπαγάνδα της στην εξέγερση του Μάη με αποτέλεσμα η νεωτερική Αριστερά μα και η φιλελεύθερη Δεξιά να αφομοιώσει την εν λόγω προπαγάνδα η οποία επιβίωσε κινηματικά. Η στήριξη της Αριστεράς στον κινηματικό δικαιωματισμό ήταν στα πλαίσια ενός μετα - λενινιστικού ριζοσπαστισμού ο οποίος θα αντικαθιστούσε τα εργατικά δικαιώματα με τα ατομικά καθώς τα πρώτα είχαν πλέον καλυφθεί από μεταρρυθμίσεις του κράτους μέσω της αστικής σοσιαλδημοκρατίας η οποία είχε αφομοιώσει ριζοσπάστες αριστερούς και από την άλλη η στήριξη των φιλελεύθερων κινείτο γύρω από μια άποψη περί προσωπικού συμφέροντος το οποίο υπερβαίνει το συλλογικό. Αυτή λοιπόν την σύγκλιση δύο τέκνων της σχολής της Φρανκφούρτης ήρθε ο αμερικανικός λιμπεραλισμός να την εργαλειοποιήσει εν είδει μιας ανανέωσης του ψυχροπολεμικού δόγματος σε έναν νεο-αποικιακού τύπου παρεμβατισμό σε κοινωνίες αυταρχικές μεν παραδοσιακές δε. Ο μέσος δυτικός βάφτιζε αυτού το είδους την πολιτική ''ανθρωπισμό'' και ''πρόοδο'' αγνοώντας πως πρόκειται περί μπούμερανγκ τόσο σε πολιτισμικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Με την πτώση της ΕΣΣΔ χιλιάδες μετανάστες ήλθαν στην δυτική Ευρώπη από το πάλαι ποτέ ανατολικό μπλοκ με παρότρυνση των ΗΠΑ σε χώρες που άνηκαν στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής με απότερο σκοπό να μην ξαναγυρίσουν αυτές οι πρώην ανατολικές χώρες στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας η οποία έμπαινε σε μια περίοδο εκσυγχρονισμού.
Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα γέννησε μια νέα εποχή γύρω από τις εργασιακές σχέσεις διεθνοποιόντας την οικονομία καταφερνοντας ταυτόχρονα το ανακάτεμα του πληθυσμού μέχρι να οδηγηθούμε στην μαζική λαθρομετανάστευση η οποία αποτέλεσε οργανικό κομμάτι του δικαιωματισμού. Τα κινήματα των ΛΟΑΤΚΙ , των Βιγκαν αλλά και των λεγόμενων ανοιχτών συνόρων χρηματοδοτούνται από κέντρα εξουσίας τα οποία προέρχονται από τις ΗΠΑ και στελεχώνονται από άτομα τα οποία ήταν ενεργά στα αντίστοιχα κινήματα. Ουσιαστικά η κινηματική μεταμοντέρνα Αριστερά μαζί με την οικονομιστική Δεξιά έχοντας εισχωρήσει στην τεχνοκρατία πραγματοποίησαν ένα συγκερασμό μεταξύ πεζοδρομίου και συστημικής πολιτικής γύρω από τον μηδενισμό ο οποίος τους χαρακτηρίζει τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Από την άλλη η Ρωσία μια αχανής χώρα όταν κατάφερε να ανασυγκροτηθεί δημιούργησε ένα μικτό μετα - πολιτικό καθεστώς όπου είχε τόσο τα στοιχεία του πάλαι ποτέ σοβιετικού κομμουνισμού όσο και τα χαρακτηριστικά ενός εθνοκαπιταλιστικού κράτους που επιδιώκει την ηγεμονία του σε Καύκασο , Μέση ανατολή και Μεσόγειο. Έτσι λοιπόν θέλοντας να δείξει την αντίθεση της σε πολιτικό επίπεδο απέναντι στις ΗΠΑ η κυρία πολιτική της μέχρι σήμερα είναι αντινεωτερική και σε γενικές γραμμές παραδοσιακή με την ειδοποιώ διαφορά πως η κυβέρνηση Πούτιν προωθεί την πολυπολισμικότητα προκειμένου να συντηρηθεί μια ισχυρή οικονομική ελίτ με ότι αυτό συνεπάγεται.
Γι' αυτόν λοιπόν τον λόγο οτιδήποτε αμφισβητούσε την κύρια πολιτική της Δύσης γύρω από τα δικαιώματα χαρακτηριζόταν ρωσικός δάκτυλος ο οποίος χρηματοδοτεί φιλοφασιστικά και αντιδραστικά κινήματα, τα οποία αντιτίθενται στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων και του δικαιωματισμού. Κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί βέβαια καθώς εθνικιστικά κινήματα τα οποία είναι μη ελεγχόμενα από το καθεστώς Πούτιν διώκονται και πολλοί ακτιβιστές τους βρίσκονται στην φυλακή. Από την άλλη η Δύση που φημίζεται για τον πλουραλισμό της προσπαθεί τέτοια κινήματα να τα ποινικοποιήσει σαν οργανώσεις εξτρεμιστικές οι οποίες απειλούν την Δημοκρατία. Συνεπώς ο Δικαιωματισμός αποτέλεσε την μετά, εποχή του ψυχρού πολέμου ο οποίος από έναν στείρο και ανεδαφικό αντικομμουνισμό πέρασε σε μια τροχιά ''προστασίας'' των μειονοτήτων ενώ ουσιαστικά ήταν, είναι και παραμένει μια πολιτική επιλογή του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος επιχειρεί να πλήξει το γενικό συμφέρον θέλοντας να δημιουργήσει μια αντικουλτούρα επικεντρωμένη στα ατομικά συμφέροντα. Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε φάση διεθνοποίησης, γι' αυτό λοιπόν τον λόγο επιδιώκει την αποσταθεροποίηση των κοινωνιών ξεκινώντας από τις ηθικές κατά Ντεκάρντ αντιστάσεις οι οποίες είναι η παράδοση , η κοινότητα που την περικλείει και η συνείδηση που έχει ως κύρια στοιχεία τις δύο προηγούμενες έννοιες. Η επίθεση λοιπόν στην εθνική ταυτότητα δεν είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο αντιθέτως έχει βαθιές ιδεολογικές και οικονομικές ρίζες οι οποίες επιβίωσαν πολιτικά και αποτελούν έναν νέο τύπο Μακιαβελισμού που είναι η φαρέτρα τις παγκοσμιοποίησης με βέλη όλα τα ατομοκεντρικά κινήματα της κάθε μειονότητας και υπομειονότητας.
Η καταδίκη του Ισλάμ στο Κατάρ από τα δυτικά μέσα ( Μουντιάλ 2022) κινείται γύρω από τον άξονα του πολιτικού ''ανθρωπισμού ''. Ταυτόχρονα όμως η χρηματοδότηση του σε μορφή κληρουχιών εντός Ευρώπης ( π.χ. ανέγερση τζαμί ) έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο ριζοσπαστικό διότι το θρέφει αυτού του είδους η πολιτική που περιγράψαμε παραπάνω. Πολιτική τόσο με μαρξίζουσες όσο και με φιλελεύθερες ρίζες που αμφισβητούν τις ταυτότητες όπου Γης αλλά τις ενισχύουν εκτός του ζωτικού τους χώρου προκειμένου να υπάρξει ταυτοτική αφαίρεση έτσι ώστε να εγκαθιδρυθεί ο οικονομισμός της παγκοσμιοποίησης. Από τον ψυχρό πόλεμο στον δικαιωματισμό και στην αλαζονεία της κάθε επιστρατευμένης μειονότητας.
- ΤΑΣΟΣ ΣΟΦΟΥΛΗΣ -
ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
إرسال تعليق