Κατά την Καινή Διαθήκη, η Σφαγή των νηπίων είναι το περιστατικό στο οποίο ο Ηρώδης ο Μέγας, βασιλιάς της Ιουδαίας, διατάζει την εκτέλεση όλων των αρσενικών παιδιών ηλικίας δύο ετών και κάτω που ζουν στην Βηθλεέμ και περίχωρα. Αυτό το γεγονός εξιστορείται στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο Β’ 1-18 αλλά και στο πρωτευαγγέλιο του Ιάκωβου.
Ιστορία και θεολογία
Ορισμένοι βιογράφοι του Ηρώδη απορρίπτουν το γεγονός. Η ιστορία της σφαγής των νηπίων αναφέρεται στην ευρύτερη ιστορία της γέννησης του Ματθαίου, στην οποία η κήρυξη του ερχομού του Μεσσία (γέννηση) ακολουθείται από την απόρριψή του από τους Εβραίους (τον Ηρώδη και τους Φαρισαίους του και τον λαό της Ιερουσαλήμ) και την αποδοχή από τους εθνικούς (π.χ. οι τρεις Μάγοι εκ της Περσίας).
Οι περισσότεροι παραδέχονται και θεωρούν ότι η ιστορία της σφαγής πρέπει να είχε κάποια ιστορική βάση. Μερικοί μελετητές, όπως ο Everett Ferguson, έγραψε ότι η ιστορία έχει νόημα στο πλαίσιο της βασιλείας του Ηρώδη και ότι στα τελευταία χρόνια της κυριαρχίας του ο αριθμός των βρεφών στη Βηθλεέμ που θα είχαν σκοτωθεί - όχι περισσότερο από δώδεκα περίπου - ήταν κάτι ασήμαντο για να καταγραφεί.
Δημοσίευση σχολίου