"Η επιστήμη αποδεικνύει την ύπαρξη ανώτερης δύναμης"
Ο Δρ Stephen Iacoboni είναι μέρος της γενιάς των baby boomer. Γεννημένος το 1952, ενηλικιώθηκε τη δεκαετία του 1960, όταν η χώρα ζούσε στη φούσκα του ιδανικού αμερικανικού ονείρου.
«Μεγάλωσα ως Ρωμαιοκαθολικός και ήμουν πολύ πιστός», είπε ο Iacoboni, «αλλά υπάρχουν κάποιες εγγενείς αντιφάσεις με τον Χριστιανισμό, και όταν είσαι νέος και ιδεαλιστής, δεν καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι είναι ατελείς, και έτσι κατηγορήστε τους για πράγματα που είναι απλώς μέρος του να είσαι ένας αδύναμος άνθρωπος με ελαττώματα».
Η απογοήτευση του Iacoboni ήρθε στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν τα κοινωνικά προβλήματα που φουντώνουν στις εσωτερικές πόλεις της Αμερικής ανέβηκαν στην επιφάνεια με διαμαρτυρίες για τα πολιτικά δικαιώματα και αντιπολεμικά κινήματα κατά του πολέμου του Βιετνάμ.
«Με μεγάλωσαν να είμαι πατριώτης και πίστευα ότι όλοι ήταν ίσοι. Έγινα νεαρός ενήλικας και [συνειδητοποίησα ότι] οι έγχρωμοι δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και [έχουμε] σφάξει αθώους ανθρώπους στη Νοτιοανατολική Ασία [στον πόλεμο του Βιετνάμ]», είπε ο Iacoboni στους The Epoch Times κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από το Βιετνάμ όταν τα θύματα ήταν πάρα πολλά για να τα φέρει η χώρα.
Στον απόηχο του χαμένου πολέμου, οι χριστιανοί, που είχαν ως επί το πλείστον συντηρητικές απόψεις, κατηγορήθηκαν για τις αντικομμουνιστικές πολιτικές που οδήγησαν στην οκταετή επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο του Βιετνάμ. Αυτό περιελάμβανε τα αυξανόμενα θύματα, τους τραυματισμένους βετεράνους και τις ιστορίες βίαιων δολοφονιών από τον αμερικανικό στρατό εναντίον των Βιετναμέζων αμάχων.
Ενώ οι Χριστιανοί αντιμετώπιζαν επίθεση στο δημόσιο φόρουμ για την προώθηση της πολεμικής ατζέντας, η σύγχρονη επιστήμη έβγαζε συναρπαστικές νέες ανακαλύψεις, πλαισιωμένες σε αφηγήσεις που αρνούνταν την ύπαρξη ενός ανώτερου όντος.
«Η επιστήμη των δεκαετιών 60 και 70 είχε βγει και είπε: «Λοιπόν, λύσαμε το αίνιγμα της ζωής: ο γρίφος της ζωής διαιρείται στη βιοχημεία, ότι ό,τι κάνεις, κάθε σκέψη που έχεις, κάθε συναίσθημα που έχεις. , βασίζεται στο DNA και είστε απλώς μια χημική μηχανή.»
Από τα τέλη της δεκαετίας του '50 έως τη δεκαετία του '70, οι ανακαλύψεις στη μοριακή βιολογία του DNA εξερράγησαν.
Το 1953, ο James Watson και ο Francis Crick ανακάλυψαν ότι η δομή του DNA ήταν μια διπλή ελικοειδής δομή. Ο Jérôme Lejeune απέδειξε το 1959 ότι οι ασθένειες είναι γενετικές με μια μελέτη που δείχνει ότι το σύνδρομο Down αποδίδεται στη γέννηση με ένα επιπλέον χρωμόσωμα 21 σε κάθε κύτταρο.
Μέχρι το 1965, αναλύθηκε η αλληλουχία του πρώτου RNA μεταφοράς (tRNA) και ανακαλύφθηκε ότι οι αλληλουχίες RNA σε ομάδες των τριών αντιστοιχούσαν σε συγκεκριμένα αμινοξέα που συνδέονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν πρωτεΐνες.
«Ήμουν χημικός εκείνη την εποχή και… ήμουν νέος και καλά μορφωμένος και ηλίθιος, που σημαίνει ότι δεν ήμουν σοφός. Δεν μπόρεσα να δω την πλάνη σε αυτό το επιχείρημα και το επιχείρημα έφτασε μέχρι να πει ότι δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε στον Θεό του Αβραάμ».
Ο Iacoboni έλαβε ένα βιβλίο στην ιατρική σχολή που διαμόρφωσε τα νεανικά του χρόνια και επηρέασε πολλούς φοιτητές ιατρικής εκείνης της εποχής. Το βιβλίο ήταν το «Chance and Necessity», γραμμένο από τον βιοχημικό Jacques Monod, βραβευμένο με Νόμπελ και άθεο.
Ο Monod μοιράστηκε το βραβείο με τον François Jacob και τον André Lwoff το 1968. Οι τρεις τους απέδειξαν ότι οι πληροφορίες που μεταφέρονται στο DNA μεταφράζονται σε πρωτεΐνες μέσω ενός αγγελιοφόρου, τον οποίο τώρα γνωρίζουμε ως αγγελιοφόρο RNA (mRNA).
Έδειξαν επίσης, χρησιμοποιώντας οπερόνιο lac (που απαιτείται για τη μεταφορά και το μεταβολισμό της λακτόζης) από το Escherichia coli, ότι το αν οι δράσεις των ενζύμων (πρωτεΐνες που επιταχύνουν τις χημικές αντιδράσεις) ενεργοποιούνταν ή καταστέλλονταν αυτορυθμιζόταν από το DNA.
Ο Monod χρησιμοποίησε αυτό το εύρημα για να εδραιώσει το επιχείρημά του ότι οι βιομοριακές δράσεις ελέγχονται αποκλειστικά από το DNA μας και, επομένως, δεν υπήρχε ανώτερη οντότητα.
Παρά την απομυθοποίηση του επιχειρήματός του πάνω από 30 χρόνια αργότερα από έναν άλλο άθεο επιστήμονα με την ανακάλυψη της επιγενετικής, το επιχείρημα του Monod κατά της ύπαρξης του Θεού παρέμεινε και η κληρονομιά της απόγνωσης που άφησε για τον άνθρωπο παρέμεινε.
«Η αρχαία διαθήκη είναι κομματιασμένη», έγραψε ο Monod, «ο άνθρωπος ξέρει επιτέλους ότι είναι μόνος στην ακαταμάχητη απεραντοσύνη του σύμπαντος, από την οποία αναδύθηκε μόνο τυχαία. Η μοίρα του δεν γράφεται πουθενά, ούτε το καθήκον του. Το βασίλειο πάνω ή το σκοτάδι από κάτω. είναι δικό του να επιλέξει».
Ως εντυπωσιακός νεαρός ενήλικας εκείνη την εποχή, ο Iacoboni έλαβε τα επιχειρήματα του Monod ως γεγονός. Απογοητευμένος για τον κόσμο, η αντιθρησκευτική αφήγηση τόσο από την πολιτική όσο και από την επιστήμη του έκανε νόημα.
«Επειδή οι Χριστιανοί είναι υποκριτές», είπε ο Iacoboni, «η θρησκεία τους βασίζεται σε ένα παραμύθι για κάτι που συνέβη πριν από πολύ καιρό, και τώρα έχουμε απόδειξη στην επιστήμη ότι δεν υπάρχει Θεός».
Για τον Iacoboni εκείνη την εποχή, ήταν εύκολο και πιθανώς πιο άνετο να αφήσει τον Θεό παρά να πιστέψει σε κάτι που οι σεβαστοί ανώτεροι στις επιστήμες αρνούνταν ολόψυχα.
«Όταν είσαι 20 χρονών, δεν είναι τόσο δύσκολο να αφήσεις τον Θεό γιατί η πίστη στον Θεό απαιτεί ορισμένους περιορισμούς».
«[Η δεκαετία του '70 ήταν] η εποχή της ελεύθερης αγάπης. Υπήρχε έλεγχος των γεννήσεων… Όλοι αναζητούσαν αλλαγή».
Ωστόσο, ο Iacoboni θα ανακάλυπτε σύντομα ότι η απομάκρυνσή του από την πίστη στις αρχές των 20 του θα κατέληγε να απαιτήσει έναν μακρύ και συναισθηματικό δρόμο πίσω από εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Επιστροφή στην πίστη με τη θεραπεία ασθενών με καρκίνο
«Την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κάπου γύρω στο 2000 έως το 2010, ήρθα πολύ αργά [και επέστρεψα στην πίστη]».
Το βιβλίο του Iacoboni «The Undying Soul», που δημοσιεύτηκε το 2010, μίλησε για το συναισθηματικό ταξίδι του πίσω στην πίστη καθώς αντιμετώπιζε καρκινοπαθείς, τεκμηριώνοντας τους πρώτους ασθενείς του ενώ ήταν ακόμη συνεργάτης, μέχρι τότε που έγινε ογκολόγος.
Ο Iacoboni άσκησε την υποτροφία του στο MD Anderson, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα, ένα παγκοσμίου φήμης πανεπιστημιακό εκπαιδευτικό νοσοκομείο και μία από τις κορυφαίες εγκαταστάσεις έρευνας για τον καρκίνο στον κόσμο.
«Ανήκω στο Anderson — φιλοσοφικά, εννοώ. Ως νέος, άθεος διανοούμενος, νέος από την ιατρική σχολή και γεμάτος ύβρις, επέλεξα την ογκολογία γιατί ήθελα να αποδείξω ότι η επιστήμη και η λογική μπορούσαν να θριαμβεύσουν πάνω από οτιδήποτε—ακόμα και τον καρκίνο», έγραψε ο Iacoboni στο βιβλίο του.
Ωστόσο, σύντομα θα συνειδητοποιούσε, ξεκινώντας από τον πρώτο ασθενή που θεράπευσε στο Άντερσον, ότι τις περισσότερες φορές, η σύγχρονη επιστήμη δεν μπορούσε να εμποδίσει τον καρκίνο να απομακρύνει τις ζωές των ασθενών του.
Ακόμη χειρότερα, ο Iacoboni σύντομα συνειδητοποίησε ότι ενώ η θεραπεία ασθενών ήταν δύσκολη, έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσει μια άλλη πρόκληση που δεν ήταν προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει. Οι ασθενείς του ήθελαν περισσότερα από έναν γιατρό, ήθελαν έναν συναισθηματικό θεραπευτή και οδηγό. ήθελαν να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το θάνατό τους.
«Όντας άθεος, φυσικά, δεν είχα απαντήσεις».
«[Ως] άθεος γιατρός που ασχολείται με ασθενείς που είναι σε μεγάλο βαθμό αγνωστικιστές, οι ετοιμοθάνατοι είναι πολύ σκληροί για όλους», είπε ο Iacoboni, «οι ασθενείς μου που δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να έχουν πίστη βασανίστηκαν πολύ, πολύ στο νεκροκρέβατό τους».
Αυτή η πραγματικότητα ταλαιπώρησε τον Iacoboni. Ήξερε ότι κάτι του έλειπε και στη μέση της καριέρας του άρχισε να ψάχνει για απαντήσεις για να βοηθήσει τους ασθενείς του στο συναισθηματικό ταξίδι.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν γι 'αυτόν όταν άρχισε να ασκείται σε μια μικρή αγροτική πόλη, ένα μέρος όπου σχεδόν όλοι οι ασθενείς του ανήκαν σε μια πίστη.
Ο πρώτος ασθενής που τον οδήγησε στο ταξίδι του πίσω στην πίστη ήταν ένας άνδρας από την Ουκρανία ονόματι Πάβελ. Ο Πάβελ ήταν ένας απλός αγρότης. Φρόντιζε τα ζώα και τις καλλιέργειες κοντά στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία. Όταν συνέβη η καταστροφή του Τσερνομπίλ το 1986, η ακτινοβολία μετέτρεψε τις ντομάτες του κίτρινες, τα πράσινα φασόλια κόκκινα και το σιτάρι του συρρικνώθηκε.
Ωστόσο, η γυναίκα του Πάβελ και οι άλλες γυναίκες άλεσαν τα δημητριακά σε αλεύρι για ψωμί και έφαγαν τα λαχανικά με παράξενα χρώματα. Ο Πάβελ και η οικογένειά του δεν είχαν άλλη επιλογή. Ή έφαγαν ότι φύτεψαν ή λιμοκτονούσαν.
Δεν ήταν λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι ο Πάβελ ανέπτυξε λευχαιμία προκαλούμενη από ακτινοβολία από το μολυσμένο φαγητό που έτρωγε.
Το τοπικό νοσοκομείο του Πάβελ στην Ουκρανία δεν ήταν εξοπλισμένο για τη θεραπεία του καρκίνου του, αλλά είχε Ρώσους συγγενείς στην Ουάσιγκτον. Αφού οι συγγενείς του είπαν την ιστορία του Πάβελ στην εκκλησία τους, η εκκλησία την έδωσε στην πολιτεία και στον βουλευτή τους, ο οποίος ήταν ο Τομ Φόλεϊ — τότε Πρόεδρος της Βουλής. Ο Φόλεϋ εξασφάλισε συμπονετική χορήγηση και διαβατήριο για τον Πάβελ και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ουάσιγκτον για θεραπεία.
Ο Ιακομπόνι ήταν ο γιατρός του Πάβελ και παρόλο που η οικογένειά του δεν μπορούσε να παράσχει χρήματα για τη θεραπεία του, γνωρίζοντας όλες τις θυσίες που έγιναν για να φέρει τον άνδρα στο γραφείο του, ο Ιακομπόνι ήταν αποφασισμένος να κάνει ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τον Πάβελ.
Ωστόσο, ο Πάβελ βρισκόταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο και σύντομα θα βρισκόταν σε δανεικό χρόνο. Η πρώτη του εξέταση αίματος έδειξε ότι ήταν σοβαρά αναιμικός με τον όγκο των ερυθρών αιμοσφαιρίων του στο 10 τοις εκατό με το φυσιολογικό εύρος 38-45 τοις εκατό.
Ωστόσο, όταν συνάντησε τον άνδρα, ο Ιακομπόνι έμεινε έκπληκτος από το πόσο χαρούμενος ήταν ο άντρας χωρίς εμφανή σημάδια ασθένειας.
Στη συνάντησή τους στο δωμάτιο του νοσοκομείου, ο Πάβελ πήδηξε από το κρεβάτι και έσφιξε το χέρι του Ιακομπόνι τόσο δυνατά που ένιωθε τους κάλους στην παλάμη του.
Όπως θυμάται ο Iacoboni στο βιβλίο του:
«Και μετά, αργά και τελετουργικά, έσκυψε το κεφάλι.
«Βρέθηκα αιφνιδιασμένος από έναν τέτοιο επίσημο σεβασμό. Τον διαβεβαίωσα με λόγια —και μετά, ανακαλύπτοντας ότι δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου αγγλικά, με τη γλώσσα του σώματος— ότι δεν χρειάζονταν τόξα.
«Ο Πάβελ χαμογέλασε ελαφρά, προσφέροντάς μου μια έκφραση που μιλούσε όσο πιο ξεκάθαρα και ξεκάθαρα γινόταν: δεν πρόκειται για το επίσημο ή απαραίτητο, αλλά για την εκτίμηση…
«Και, με μια λέξη, χάρη».
Ο Iacoboni έβαλε τον Pavel σε μεταγγίσεις αίματος για την αναιμία και μετά ξεκίνησε χημειοθεραπεία. Ο Πάβελ πέτυχε ύφεση, αλλά μόνο για 9 μήνες καθώς τα φάρμακα έχασαν σιγά σιγά την αποτελεσματικότητά τους.
Σύντομα η λευχαιμία κυριάρχησε και εξαπλώθηκε σε όλο του το σώμα. Η σπλήνα του Πάβελ μεγάλωσε από το κανονικό μέγεθος μιας πατάτας σε ένα καρπούζι.
Ο Πάβελ πέθαινε.
Ωστόσο, καθ' όλη τη διάρκεια των 9 μηνών που ο Iacoboni αντιμετώπιζε τον Πάβελ, διαπίστωσε έκπληκτος ότι όχι μόνο ο Πάβελ δεν ανησυχούσε για το θάνατο, αλλά περίμενε τον θάνατο με ανυπομονησία και απορία.
Ο Πάβελ ήταν χριστιανός, όπως οι πολλοί άνθρωποι στην πόλη. Ο Iacoboni έχει περιθάλψει πολλούς Χριστιανούς που, με το θάνατό τους, δεν βρήκαν παρηγοριά στην πίστη τους. Η πίστη του Πάβελ, ωστόσο, τον εξυπηρέτησε πολύ καλά.
«Αδυνατώντας να μου μιλήσει με λόγια, επικοινωνούσε μέσα από το φως στα μάτια του, το εύκολο χαμόγελό του και την ικανοποιημένη του στάση. Αλληλεπιδρούσε με όλους με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο με εμένα».
Στο δικό του πνευματικό ταξίδι και ενώ αναζητούσε απαντήσεις, ο Iacoboni τράβηξε τη χάρη και τη δύναμη του Pavel. Ο Iacoboni ήξερε ότι η αισιοδοξία του και τα χαμόγελά του δεν ήταν πρόσοψη. Ο καρκίνος αφαιρεί κάθε είδους καπλαμά και έχει δει κάθε είδους ασθενείς.
Παρόλο που η ζημιά από τη λευχαιμία έγινε εμφανής, ο Πάβελ παρέμεινε ευγενικός και δεν παραπονέθηκε για τον πόνο που ένιωθε. Ενώ πολλοί ασθενείς μπορεί να επιδείξουν γενναίο μέτωπο και να ενεργήσουν πιο δυνατοί και υγιείς στην κλινική για να τους υποστηρίξει ο Iacoboni στην άρνηση του θανάτου τους. , ο Πάβελ όχι.
«Η αισιοδοξία του δεν αισθάνθηκε ποτέ επιβεβλημένη με κανέναν τρόπο. Όταν το σώμα του που πέθαινε έπεσε και η ενέργειά του άρχισε να πέφτει, δεν το πάλεψε. Απλώς το άφησε να συμβεί», έγραψε στο βιβλίο του.
Τελικά, ήρθαν οι τελευταίες μέρες για τον Πάβελ και ο Ιακομπόνι έπρεπε να τον νοσηλευτεί. Ακόμη και στο κρεββάτι του θανάτου του, ο Iacoboni έμεινε έκπληκτος όταν διαπίστωσε ότι ο Πάβελ χαμογελούσε, παρηγορώντας τους φίλους και τους συγγενείς του.
Ήταν δύσκολο για τον Iacoboni να επικοινωνήσει με τον Pavel, δεδομένου του γλωσσικού φραγμού τους, έτσι έμεινε με τον Pavel τις τελευταίες τρεις ή τέσσερις ώρες δίπλα στο κρεβάτι προσπαθώντας να καταλάβει αυτόν τον μικρό απλό άνθρωπο τόσο γεμάτο χάρη και δύναμη.
«Κατά τη διάρκεια αυτής της αγρυπνίας παρατήρησα για πρώτη φορά στην καριέρα μου τη σπάνια και συντριπτική ομορφιά ενός πνευματικά ικανοποιημένου θανάτου», έγραψε.
Σε αντίθεση με όλους τους ασθενείς που είχε θεραπεύσει ο Iacoboni τα τελευταία 15 χρόνια, ο Πάβελ επέλεξε να πεθάνει φυσικά χωρίς ηρεμιστικά.
Αυτό επέτρεψε στον Iacoboni να παραμείνει συναισθηματικά συνδεδεμένος με τον Pavel μέχρι το τέλος. Ο Πάβελ κράτησε τα μάτια του ανοιχτά και ο Ιακομπόνι τον παρακολουθούσε με προσοχή.
Στη συνέχεια, στα τελευταία λεπτά, το βλέμμα του Πάβελ άλλαξε, φαινόταν «απόκοσμο» - ένα βλέμμα γαλήνης και ανιδιοτέλειας που δεν είχε ξαναδεί ο Ιακομπόνι.
Στην αρχή, ο Iacoboni νόμιζε ότι ο Pavel έπεφτε σε κώμα, αλλά ο σφυγμός του ήταν δυνατός και ανέπνεε χωρίς δουλειά.
Τότε η «απόκοσμη» έκφραση του Πάβελ άλλαξε ελαφρώς, και ίσα-ίσα για να ξαφνιάσει τον Ιακομπόνι με την πεποίθηση ότι τον παρακολουθούσε μια άλλη αισθανόμενη οντότητα.
«Κάποιος άλλος εκτός από τον Πάβελ ο άντρας — το εγώ του ή το πρόσωπο του. Αλλά ποιος… ή τι… θα μπορούσε να είναι;» ρώτησε ο Iacoboni στο βιβλίο του.
Η αλήθεια φαινόταν να πηδάει πάνω του, ωστόσο του ήταν δύσκολο να τη δεχτεί.
Ο Ιακομπίνι κοίταξε επίμονα και κράτησε την ανάσα του. Δεν ήξερε πόσο καιρό του πήρε μέχρι να χαλαρώσει και τελικά παραδέχτηκε. Εγραψε:
«Ναι φίλε μου, το βλέπω…»…»
«…Βλέπω την ψυχή σου».
«Σε εκείνη τη στιγμή της επιφανείας, της αναγνώρισης και της πραγματοποίησης… Ο Πάβελ άφησε να φύγει. Τα μάτια του έκλεισαν, η αναπνοή του σταμάτησε και το δωμάτιο έπεσε ακίνητο».
Εκείνο το βράδυ, ο Iacoboni έμαθε με πεποίθηση μια απάντηση στην ερώτηση που τον βασάνιζε μετά από κάθε θάνατο ασθενών του.
«Ποτέ ξανά δεν θα αναρωτιόμουν αν υπήρχε κάτι περισσότερο».
Ο Pavel ήταν το πρώτο, σημαντικό κομμάτι στο ταξίδι του Iacoboni πίσω στην πίστη.
Telos: Πώς η Επιστήμη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός σχεδιαστή
Το 2010 ο Iacoboni άρχισε να εργάζεται το βιβλίο του «TELOS: The Scientific Basis for a Life of Purpose». Το βιβλίο εκδόθηκε τελικά το 2022.
Περίμενε ότι αν είχε αφιερώσει όλο του το χρόνο γράφοντας το βιβλίο, ο «Τέλος» θα του χρειαζόταν 6 μήνες, αλλά ως ογκολόγος του πήρε 10 χρόνια.
Ενώ ο Iacoboni επέστρεψε στην πίστη συναισθηματικά -όπως τεκμηριώνεται στο "The Undying Soul"- ερευνούσε επίσης διανοητικά, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί αυτά που του διδάσκονταν ήταν σε πλήρη αντίθεση με αυτά που βίωνε.
Σύντομα διαπίστωσε ότι η επιστήμη στην οποία πίστευε ακράδαντα ήταν ελαττωματική και έλειπε βασικά στοιχεία για τις θεωρίες της, παρόλο που οι θεωρίες διαφημίζονταν ως γεγονότα.
Σε όλο το βιβλίο, παρακολουθεί τις θεωρίες της ζωής από διάφορους μεγάλους φιλοσόφους και επιστήμονες, όπως ο Αριστοτέλης, ο Ισαάκ Νεύτωνας, ο Κάρολος Δαρβίνος και πολλοί άλλοι μέχρι να καταλάβουν οι αναγνώστες τη σημερινή εποχή.
Οι πρωτοπόροι της σύγχρονης επιστήμης, συμπεριλαμβανομένων των Monod και Bertrand Russell, υποστήριξαν όλοι ότι η ζωή ήταν τυχαία και ότι οι άνθρωποι ήταν μόνοι στον κόσμο χωρίς ανώτερη οντότητα.
«Ο άνθρωπος είναι προϊόν αιτιών που δεν είχαν καμία πρόβλεψη για το τέλος που επέτυχαν. Η καταγωγή του, οι ελπίδες του, οι έρωτές του και οι πεποιθήσεις του, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της τυχαίας συστέγασης των ατόμων», έγραψε ο Ράσελ.
Αν και αυτά τα επιχειρήματα έκαναν τους πιστούς του δόγματός τους να αισθάνονται απελευθερωμένοι, τους οδήγησαν επίσης στην «αδυσώπητη απόγνωση» που αντιμετώπισε ο Russell, όπως ακριβώς βίωσαν πολλοί από τους πρώτους ασθενείς του Iacoboni.
Διότι, αν τα σώματά τους και οι ζωές τους ήταν τυχαία γεγονότα, εξαλείφεται η αίσθηση του σκοπού τους, το νόημα της ζωής.
«Ο διαβόητος άθεος Μπέρτραντ Ράσελ είπε με παρόμοιο τόνο σε νεαρή ηλικία, «Σκέφτηκα την αυτοκτονία, κάτι που θα έκανα, αλλά για το γεγονός ότι τα μαθηματικά ήταν τόσο πολύ ενδιαφέροντα», έγραψε ο Ιακομπόνι.
Σε αντίθεση με ό,τι του διδάχτηκε, ο Iacoboni παρατήρησε τη φύση και παρατήρησε ότι η ζωή ήταν γεμάτη από σκοπό και πρόθεση.
Ήταν γεμάτο τέλους, που σημαίνει τέλος ή απώτερο σκοπό.
«Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της [σκοπικής ζωής] στον κόσμο είναι οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι. Περπατούν 60 μίλια στον πάγο για να πάρουν τροφή και γεμίζουν το στομάχι τους και περπατούν 60 μίλια πίσω και αναρροφούν το φαγητό για την γκόμενα», είπε ο Iacoboni.
«Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί αυτός ο πιγκουίνος δεν λέει ότι δεν περπατάω 60 μίλια για να ταΐσω κάποια ηλίθια γκόμενα. Απλώς θα χορτάσω τον εαυτό μου και μετά θα χαλαρώσω, δεν το κάνουν αυτό».
Όχι μόνο οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι υπομένουν αυτή τη σωματική εργασία για να εκθρέψουν τα μικρά τους, το βιβλίο του Iacoboni έδειξε επίσης ότι έχουν μια έμφυτη κατανόηση της θερμοδυναμικής στην επώαση:
«Οι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι, που στριμώχνονται μαζί σε μια χιονοθύελλα της Ανταρκτικής, ο καθένας περιστρέφεται με τη σειρά του από το κέντρο στο άλλο χείλος του κύκλου και πάλι πίσω, μοιράζονται το κρύο και θωρακίζοντας ο ένας τον άλλο στο πιο εχθρικό περιβάλλον στη γη. Κανείς δεν εκπαίδευσε τον πιγκουίνο να εκτελέσει αυτόν τον πολύπλοκο ελιγμό ούτε τους εξήγησε ότι συνεργαζόμενοι με αυτόν τον τρόπο, θα ήταν καλύτερα σε θέση να επιβιώσουν παρά αν το πήγαιναν μόνοι τους. Η οικιακή γνώση να ενεργούν με τέτοιο σκοπό ήταν ήδη μέσα τους, εγγενής στη συμπεριφορά τους».
Η εγγενής τους ώθηση να αναθρέψουν τα μικρά τους ξεπερνά σημαντικά τη φυσική τους επιθυμία να επιβιώσουν. Αυτή η κατανόηση της δικής τους σωματικής διάπλασης και του τρόπου λειτουργίας τους ήταν εντελώς έμφυτη σε αυτούς.
Ο Iacoboni έδωσε πολλά παραδείγματα αυτών των έμφυτων ορμών στο βιβλίο του. Παρατήρησε πώς οι νεογέννητες καμηλοπαρδάλεις μέσα σε 10 λεπτά από τη γέννηση στέκονται στα πόδια τους και θηλάζουν από τη μητέρα τους, εκτελώντας μια έμφυτη εργασία στον εαυτό τους.
Από πού προήλθε αυτή η έμφυτη κατανόηση;
Ο Iacoboni υποστήριξε ότι ήταν «σχεδιασμένο» στον οργανισμό.
Όταν σχεδιάζουμε κάτι, το εμποτίζουμε με έναν συγκεκριμένο σκοπό και πρόθεση, και βλέποντας ότι η ζωή είναι γεμάτη με μια φυσική ορμή που ξεπερνά μόνο την επιβίωση, ο Iacoboni υποστήριξε ότι πρέπει να υπάρχει ένας ανώτερος σχεδιαστής, ανεξάρτητα από το αν μπορούμε να δούμε αυτό το άτομο ή όχι .
«Αν περπατήσετε στην παραλία… και βρείτε ένα κάστρο με άμμο και κανείς δεν είναι τριγύρω. Θα έπρεπε να αναρωτηθείτε, τι κάνει αυτό εδώ; Η άμμος, ο άνεμος και το νερό έφτιαξαν αυτό το πράγμα; Αυτοοργανωμένη με τυφλές δυνάμεις; Ή μήπως κάποιος με σχεδιαστική διάνοια το έβαλε μαζί;» ρώτησε ο Iacoboni.
«Αυτές είναι οι μόνες δύο πιθανότητες σωστά; Και δεν νομίζω ότι υπάρχει σχεδόν κανένας που να μην έχει αναπηρία, που θα έλεγε «η άμμος και ο άνεμος έχτισαν ένα κάστρο από την άμμο». Έλεγαν «όχι, κάποιος μπαμπάς και τα παιδιά του έχτισαν ένα κάστρο με άμμο, έπαιξαν και πήγαν σπίτι τους».
Αυτή είναι η ίδια νοοτροπία που καθιέρωσε ο Iacoboni στον τρόπο που βλέπει τη ζωή. Αν και μπορεί να μην βλέπουμε τον μπαμπά και τα παιδιά να χτίζουν το κάστρο με άμμο, βλέπουμε τη διάνοια και το σχέδιο στην προσωρινή αμμώδη κατασκευή, και στα ζωντανά όντα, ο Iacoboni μπορεί επίσης να δει το σχέδιο και την ευφυΐα.
Οι καρχαρίες έχουν μια δομή που ονομάζεται Ampullae of Lorizini που κανένα άλλο ζώο δεν έχει. Είναι ένα μοναδικό δίκτυο πόρων γεμάτους βλέννα στο μπροστινό μέρος και στις πλευρές του που επιτρέπουν στον καρχαρία να πιάσει θήραμα. Οι περισσότεροι καρχαρίες έχουν πολύ κακή αίσθηση όρασης και δεν μπορούν να κολυμπήσουν τόσο γρήγορα, οπότε αυτό που θέλει είναι να μπορεί να πιάσει ένα θήραμα σε κίνδυνο. Αυτό κάνουν οι αμπούλες του. μπορεί να ανιχνεύσει αναταράξεις από απόσταση.
Κάποιος μπορεί, όπως ο Κάρολος Δαρβίνος, να υποστηρίξει ότι προέκυψε από την εξέλιξη, πράγμα που σημαίνει ότι οι καρχαρίες κάποτε δεν είχαν αμπούλες αλλά στη συνέχεια τις απέκτησαν μέσω μετάλλαξης (τυχαία αλλαγή στο DNA).
Αυτό μπορεί να ακούγεται υπέροχο στη θεωρία, αλλά η πραγματικότητα λέει συχνά μια διαφορετική ιστορία.
«Το πρόβλημα είναι ότι αν έχεις τυχαίες μεταλλάξεις δεν πας πουθενά εποικοδομητικά. Όλα είναι καταστροφικά», είπε ο Iacoboni, «Στους ιατρικούς τομείς, ξέρουμε τι κάνουν οι μεταλλάξεις, σε σκοτώνουν».
Στον άνθρωπο, οι μεταλλάξεις αποτελούν τη βάση γενετικά κληρονομικών ασθενειών και καρκίνου. Εκτός από τη δημιουργία ανθεκτικών στα φάρμακα βακτηρίων και ιών, οι περισσότερες μεταλλάξεις για ζώα και φυτά οδηγούν σε ασθένειες.
Επιπλέον, οι καρχαρίες έχουν 16.000 δισεκατομμύρια ζεύγη DNA, επομένως είναι επίσης θέμα τύχης όχι μόνο να είναι χρήσιμες οι μεταλλάξεις, αλλά και ότι πρέπει να υπάρχουν συνδυασμοί μεταλλάξεων στην κατάλληλη περιοχή, δεδομένου ότι οι άλλες μεταλλάξεις αλλού δεν σκοτώνουν τους πρώτα ο καρχαρίας.
Ακόμη και στο υποθετικό σενάριο ότι οι αμπούλες προήλθαν από μεταλλάξεις, εγείρει το ζήτημα της επιβίωσης για τον καρχαρία χωρίς αμπούλες, με κακή όραση και μέση ικανότητα κολύμβησης. Πώς θα είχε επιβιώσει σε πολλές γενιές για να αποκτήσει τις αμπούλες;
Εάν ο καρχαρίας είχε καλή όραση και μπορούσε να πιάσει θήραμα χωρίς τις αμπούλες, τότε οι καρχαρίες που ζουν τώρα θα πρέπει να είναι και έντονοι στην όραση και με αμπούλες, το να χάνουν σταδιακά την όρασή τους οι καρχαρίες έρχεται σε αντίθεση με τη θεωρία της επιβίωσης του ισχυρότερου. τα πιο ωφέλιμα χαρακτηριστικά επιβιώνουν και μεταβιβάζουν τα χαρακτηριστικά τους.
Επομένως, ο Iacoboni υποστήριξε ότι ο άλλος εύλογος λόγος είναι ότι όλα σχεδιάστηκαν, με όλες τις λειτουργίες και τον σκοπό φυσικά συγχωνευμένα στο τελικό μοντέλο ζωής.
«Οι οργανισμοί έχουν να κάνουν με την οργάνωση», έγραψε ο Iacoboni. Ακόμη και η ίδια η ετυμολογία της λέξης οργανισμός έχει τις ρίζες της στην τάξη και το σχέδιο.
Ένα «κάλεσμα στα όπλα»
Το TELOS είναι ένα «κάλεσμα στα όπλα», είπε ο Iacoboni. Δεν είναι απλώς μια άσκηση, ούτε μια ανάγνωση, αλλά μάλλον η αναγνώριση ότι υπάρχει ένας ανώτερος δημιουργός. Τα άπιστα άτομα είναι καταδικασμένα στην ίδια δυστυχία και το χάος που βιώνουν οι Monod, Russell και άλλοι άθεοι επιστήμονες που αναφέρονται στο βιβλίο του.
«Δεν με ενδιαφέρει να ονομάσω τον Θεό, δεν είμαι θεολόγος», είπε ο Iacoboni.
«Θέλω μόνο να πιστεύεις σε έναν κορυφαίο σχεδιαστή και να καταλάβεις ότι υπάρχει ένας μεγαλύτερος σκοπός που διαπερνά τη ζωή και με τον οποίο πρέπει να έρθεις σε επαφή, αν θέλεις να έχεις μια ζωή που αξίζει να ζήσεις».
إرسال تعليق