pellain

Εις μνήμην Θεόφιλου Γεωργιάδη


Του Τάσου Σοφούλη

  Στης 20 Μαρτίου 1994 οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (κατά πάσα πιθανότητα) εκτελούν εν ψυχρώ έξω από το σπίτι του τον ελληνόψυχο αγωνιστή Θεόφιλο Γεωργιάδη. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπήρξε Έλληνας εθνικιστής και αγωνιστής υπέρ των εθνικών δικαίων της Κύπρου. Ο αγώνας του ενάντια στην τουρκική ''λαιμαργία'' υπήρξε καθοριστικός, καθώς με ατράνταχτα και ακλόνητα επιχειρήματα γκρέμισε τον μύθο περί ''ανίκητης Τουρκίας των 60.000.000'' μια θεωρία η οποία προερχόταν από την εκσυγχρονιστική και κακομοίρικη  πλευρά της πατρίδος μας ή οποία προσποιείται τον ''Ευρωπαίο'' αγνοώντας πως η Ευρώπη εκτιμά τα εθνικά και ακέραια κράτη που δεν εγκαταλείπουν τους εθνικούς τους σκοπούς όπως έγραφε και ο Παναγιώτης Κονδύλης. Ο ίδιος υπήρξε παιδί της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο και τέκνο αγωνιστή της ΕΟΚΑ, ο πατέρας του Θεόφιλου Χαράλαμπος (Πάμπος) Γεωργιάδης υπήρξε μαχητής της Ένωσης και αργότερα συμμετείχε στην καταστολή της τουρκανταρσίας το 1964. Οπότε ο Θεόφιλος από μικρό παιδί είχε στην ψυχή του ένα βραδύκαυστο φυτίλι που κάποια στιγμή θα εκρήγνειτο και θα τον καλούσε στην μάχη.
   Το 1975 υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός των καταδρομών της Εθνικής Φρουράς, εκπαιδεύτηκε στο ΚΕΑΠ και  στην ΣΕΑΠ στην Κρήτη όπως προβλέπεται για όλους τους εφέδρους και τελείωσε την θητεία του στην 32 μοίρα Καταδρομών στην Κύπρο. Από το 1977 έως το 1981 φοίτησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα των πολιτικών επιστημών, επίσης γνώριζε άπταιστα την τουρκική γλώσσα και ιστορία έχοντας κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην τουρκολογία στην Γερμανία και στην Γαλλία. Ακούραστος εργάτης της Εθνικής ιδεολογίας και της διεκδίκησης
των εθνικών σκοπών. Τα δικαιώματα του ποντιακού ελληνισμού, η δικαίωση των Αρμενίων και φυσικά το Κυπριακό ζήτημα μαζί με τον αγώνα για την απελευθέρωση των Κούρδων, είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αρθρογραφία του και στις διαλέξεις του οι οποίες απασχόλησαν πολύ την τουρκική πλευρά. Παράλληλα εξέδιδε στην Ελλάδα το περιοδικό η Φωνή του Κουρδιστάν, που αποτύπωνε καρέ καρέ τον αγώνα των Κούρδων στα φαράγγια του Ζαπ, με άρθρα Κούρδων πατριωτών και Ελλήνων αλληλέγγυων που γνώριζαν σε πρωτογενές επίπεδο το κουρδικό μέτωπο. Ήταν επίσης ο ιδρυτής του Παγκύπριου Συνδέσμου Ελλήνων Καταδρομέων και πρωτοστάτησε σε αυτόν μέχρι το τέλος του.
   Αγωνίστηκε με σθένος για την ανέρευση των αγνοουμένων πολεμιστών της Κύπρου οργανώνοντας εκδηλώσεις, ημερίδες ,ομιλίες και δημόσιες παρεμβάσεις καλώντας ουσιαστικά την ελλαδική και κυπριακή ηγεσία να απαιτήσει από την Τουρκία το αυτονόητο δηλαδή την απόσυρση του Αττίλα και την ανάληψη ευθύνης των νεκρών. Σε αυτό τον αγώνα χρησιμοποίησε τους Κουρδους η οποίοι είχαν υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό κατοχής στην Κύπρο. Επίσης επέκρινε την συμφωνία Μακαρίου - Ντενκτάς όπου ως βιώσιμη λύση για το Κυπριακό πρότεινε την δημιουργία μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας λίγα χρόνια μετά την στρατιωτική εισβολή. Κάτι τέτοιο σαφώς και σήμαινε την αναγνώριση και το ξέπλυμα του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Τα λόγια του Θεόφιλου Γεωργιάδη ήταν τα εξής : πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων (83 Ελλαδίτες) στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής. Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’ αυτούς.
   Προφητικός θα πουν κάποιοι: όχι, αντιθετως ο Θεόφιλος ήξερε πολύ καλά πως όταν έχεις να κάνεις με εγκληματίες πρέπει να είσαι έτοιμος και για το χειρότερο. Όσοι γνώριζαν τον Θεόφιλο Γεωργιάδη μπορούν να σου διηγούνται με τις ώρες ιστορίες γύρω από την μεγάλη του προσωπικότητα και την αγωνιστική του οξυδέρκεια η οποία άγγιζε τα όρια της πολιτικής ιδιοφυΐας.
Την Κυριακή στης 20 Μαρτίου παρέδωσε στην εφημερίδα Χαραυγή της Λευκωσίας ένα άρθρο στο οποίο γινόταν αναφορά για την γιορτή των Κούρδων ''Νεβρόζ'' η οποία είναι ταυτισμένη με τον ξεσηκωμό του κουρδικού έθνους ενάντια στην Τουρκία. Μετά από λίγες ώρες ο Θεόφιλος πέφτει νεκρός έξω από το σπίτι του,αφού πρώτα παρέλαβε τον Γιάτο Ρός σημαίνον στέλεχος του Εθνικου Απελευθερωτικού Μετώπου Κουρδιστάν, από ανθρώπους του κυπριακού υποκόσμου όπου για λίγα γρόσια και ηρωίνη που τους προμήθευσε η ΜΙΤ σκότωσαν τον σπουδαίο αυτό Ελληνα. Στον τόπο του εγκλήματος η αστυνομία δεν βρήκε τίποτα παρά μόνο το περιοδικό ''η φωνή του Κουρδιστάν'' το οποίο και κρατούσε στα χέρια του ο Θεόφιλος. Να σημειωθεί πως την ίδια μέρα είχε επισκεφθεί την Κύπρο ο Γεράσιμος Αρσένης, οπότε το χτύπημα στον Θεόφιλο από τους Τούρκους μόνο τυχαίο δεν ήταν. Λίγες μέρες μετά οι δολοφόνοι του που δυστηχώς οι ταυτότητες τους έγραφαν '' Έλληνας'' δολοφονούνται. Την ευθύνη την ανέλαβε η τουρκική παραστρατιωτική οργάνωση ''Τουρκική Ταξιαρχία Εκδικήσεως'' η οποία λίγα χρόνια μετά πρωταγωνίστησε στα επεισόδια στην Πράσινη γραμμή. Στης 4 Ιουλίου 1994 στην Αθήνα δολοφονείται  ο Τούρκος διπλωμάτης Ομέρ Σιπαχίογλου ο οποίος φέρεται να ήταν ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας στην Ελλάδα. Τον δολοφόνησαν έξω από το σπίτι του στο παλαιό Φάληρο και την ευθύνη την ανέλαβε η 17 Νοέμβρη όπου στην προκύρηξη έγραφε ''ΚΟΜΜΑΝΤΟ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ''. Η προκύρηξη τόνιζε πως η δολοφονία στον Τούρκο διπλωμάτη έγινε ούτως ώστε να εκδικηθούν τον θάνατο του Θεόφιλου Γεωργιάδη από το τουρκικό παρακράτος το οποίο δρα με την κάλυψη των Αμερικανών.
   Όπως αποδείχθηκε αργότερα σύμφωνα με κάποια έγγραφα που διέρρευσαν από την ΜΙΤ ο Αριστόδημος Γιουρούκης, ο Ανδρέας Πουμπουρής και ο Πανίκος Ψαρράς,  δηλαδή οι δολοφόνοι του Θεόφιλου,  είχαν δωροδοκηθεί απο τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες ύστερα από στρατολόγηση τους από τον Τούρκο λαθρεμπόριο Χασάν Ζορντί όπου σε συνεργασία με την τουρκική μαφία και την ΜΙΤ εκτέλεσαν τον Θεόφιλο Γεωργιάδη.
Η δολοφονία του Θεόφιλου σαφώς και δεν ήταν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών του υποκόσμου, ήταν άλλο ένα ακόμα χτύπημα του τουρκισμού στον μαχόμενο ελληνισμό της Κύπρου ο οποίος αγωνίζεται για αυτοδιάθεση και ελευθερία από τα δεσμά της Τουρκίας η οποία εισέβαλε στην Κύπρο το θέρος του 74'. Οι ίδιοι που σκότωσαν το 1996 τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού στην Πράσινη γραμμή είναι οι ίδιοι που σκότωσαν τον αγωνιστή της Εθνικής ανεξαρτησίας Θεόφιλο Γεωργιάδη. Ο Θεόφιλος δεν μεμψιμοιρούσε ο Θεόφιλος έπραττε, ο Θεόφιλος δεν αναφερόταν παθητικά στο πρόβλημα πάλευε να το λύσει και η λύση απέναντι στον δυνάστη της Μεσογείου δεν έρχεται με επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο. Το πρόβλημα δεν είναι μεταξύ πολιτικών όπως λένε οι διεθνιστές προκειμένου να αποπροσανατολίσουν, αλλά κυρίως τουρκικό. Διότι η Τουρκία μέχρι και σήμερα προσπαθεί να φτιάξει έναν ζωτικό χώρο σε βάρος της Ελλάδος και άλλων ιστορικών λαών της Μεσογείου ούτως ώστε να επιβιώσει σαν νεο- Οθωμανική αυτοκρατορία. Ας μην ξεχνάμε πως το 1960 στην τριμερή του Λονδίνου η Τουρκία ζήτησε την δημιουργία μιας Δυτικής Αμυντικής Ζώνης στην οποία θα αναγνωριζόταν η επέκταση της από τον Καύκασο μέχρι την Κύπρο, αν σε ορισμένους θυμίζει την Γαλάζια Πατρίδα του Ερντογάν ναι σωστά καταλάβατε.

  Εις μνήμην Θεόφιλου Γεωργιάδη όσοι ζωντανοί, πρέπει να ορκιστούν πως το αίμα του δεν θα πάει χαμένο και πως κανένας πολιτικός ρεαλισμός δεν ξεπερνά το εθνικό συμφέρον.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΠΑΡΩΝ - ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ



Τάσος Σοφούλης 
προπτυχιακός φοιτητής Ελληνικού Πολιτισμού.

Post a Comment

Νεότερη Παλαιότερη