Ονομάζεται ο πόλεμος που ξέσπασε στα Βαλκάνια μεταξύ των συνασπισμένων χωρών της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο πόλεμος διήρκεσε από τον Οκτώβριο του 1912 έως τον Μάιο του 1913.
Ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος έληξε με την υπογραφή της Συνθήκης Λονδίνου (1913) που συνομολογήθηκε μεταξύ των νικητών συμμάχων, (Ελλάδας-Βουλγαρίας, Μαυροβουνίου και Σερβίας) αφενός και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου.
Αποτελέσματα του Α΄ Βαλκανικού πολέμου ήταν η εκδίωξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από όλη σχεδόν τη Βαλκανική χερσόνησο, αφού η συμμαχία των βαλκανικών κρατών της απέσπασε το Κοσσυφοπέδιο, τη Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης.
Τα αίτια του πολέμου
Μέσα σε ένα περιβάλλον προϊούσας διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, - ένα περιβάλλον που το ενίσχυαν ο εθνικισμός και ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, (η διείσδυση της Γερμανικής αυτοκρατορίας προς την Οθωμανική, έστρεψε το ενδιαφέρον και των άλλων δυνάμεων σε αυτό το σημείο της Ευρώπης) - τα βαλκανικά κράτη, θεώρησαν πως είχε έρθει η ώρα, να διώξουν τους Οθωμανούς από τη Βαλκανική χερσόνησο εντελώς, και να καρπωθούν τα ίδια τα εδάφη που θα παραχωρούνταν.
Ήδη από το 1861 η Σερβική διπλωματία είχε κινηθεί προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας συμμαχίας κατ' αρχήν μεταξύ των ομόθρησκων Ελλήνων και ύστερα και με τα υπόλοιπα κράτη, σαν τον μοναδικό τρόπο εκδίωξης των Οθωμανών.
Η επανάσταση των Νεότουρκων το 1908 αντί να καλυτερεύσει, χειροτέρευσε τα πράγματα για τους μη Τούρκους υπηκόους της Αυτοκρατορίας αφού άρχισε συστηματική προσπάθεια εκτουρκισμού των χριστιανικών πληθυσμών της Βαλκανικής, πράγμα που γιγάντωσε τη δυσφορία των πληθυσμών αυτών.
Προμήνυμα της σύγκρουσης που θα επακολουθούσε ήταν η εξέγερση των Αλβανών υπηκόων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (παραδοσιακά αφοσιωμένοι στο Οθωμανικό καθεστώς) [6] το 1910, με σκοπό την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.
Στις 29 Φεβρουαρίου/3 Μαρτίου του 1912 στη Σόφια, υπογράφηκε η πρώτη συνθήκη φιλίας και συμμαχίας μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας, η οποία προέβλεπε την αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή για την εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας των δύο χωρών, την δυνατότητα ένοπλου αγώνα εναντίον των Οθωμανών αλλά και τη διανομή των εδαφών που θα απελευθερώνονταν. Τις επόμενες μέρες υπεγράφησαν οι επιμέρους στρατιωτικές συνθήκες.
Στις 16/29 Μαΐου του 1912 υπογράφηκε και πάλι στη Σόφια η συνθήκη μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας η οποία όμως λόγω των δεδηλωμένων Βουγλαρικών διεκδικήσεων στα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης, δεν γινόταν μνεία για την απόδοση των εδαφών που θα απελευθερώνονταν. Η συνθήκη είχε τριετή διάρκεια, και προέβλεπε τη στρατιωτική συνδρομή της μιας χώρας υπέρ της άλλης σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία. Τέλη Σεπτεμβρίου του 1912 υπογράφηκε και το στρατιωτικό σκέλος της συνθήκης.
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, υπογράφηκε και η τρίτη συνθήκη μεταξύ Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου, συνθήκη που αφορούσε τον διακανονισμό στρατιωτικών θεμάτων.
Η συμμαχία παίρνει μορφή τον Αύγουστο του 1912 με τη μυστική Συμφωνία των Χριστιανικών κρατών της χερσονήσου του Αίμου.
Οι τέσσερις αυτές χριστιανικές χώρες άσκησαν διπλωματική πίεση στην Οθωμανική αυτοκρατορία για ευρείες μεταρρυθμίσεις και για την απόδοση της αυτονομίας σε όλες τις χριστιανικές περιοχές. Το τελεσίγραφο τους, το έστειλαν με τη μορφή της Διακοίνωσης των Τεσσάρων Χριστιανικών Κρατών τον Οκτώβριο του 1912. Η Υψηλή Πύλη, φυσικά το απέρριψε, και έτσι ξεκίνησε ο Α' Βαλκανικός πόλεμος.
إرسال تعليق