Αγροτικό κίνημα: το κατηγορητήριο μιας πολιτικής ενοχής πενήντα ετών

Δεν υπάρχει «αγροτικό πρόβλημα».

Υπάρχει πολιτική ευθύνη.

    Του Θεόδωρου Χαρανίδη

Οι αγρότες δεν βγήκαν στους δρόμους για να ακουστούν.
Βγήκαν γιατί δεν τους άφησαν άλλο περιθώριο.
Γιατί πενήντα χρόνια τώρα, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, το κράτος τούς θυμάται μόνο όταν τους χρειάζεται και τους εγκαταλείπει μόλις τελειώσει η χρησιμότητά τους.

Όλες οι κυβερνήσεις μίλησαν για στήριξη της αγροτιάς.
Καμία δεν την έκανε πράξη.
Άλλαξαν κόμματα, άλλαξαν πρόσωπα, η πολιτική παρέμεινε ίδια.

Τη δεκαετία του ’80 καλλιεργήθηκε η ψευδαίσθηση της εύκολης λύσης.
Επιδοτήσεις χωρίς σχέδιο.
Χρήματα χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα.
Όχι για να χτιστεί αγροτική οικονομία, αλλά για να χτιστούν εκλογικά ποσοστά.
Το αποτέλεσμα ήταν εξάρτηση, όχι ανάπτυξη.

Τη δεκαετία του ’90 παραδόθηκε η αγροτική πολιτική άνευ όρων.
Υπογράφηκαν ευρωπαϊκές δεσμεύσεις χωρίς εθνική στρατηγική.
Χωρίς προστασία του μικρομεσαίου παραγωγού.
Χωρίς πρόβλεψη για αυτάρκεια.
Οι ποσοστώσεις και οι περιορισμοί δεν χτύπησαν τους ισχυρούς.
Χτύπησαν τους μικρούς.

Από το 2000 και μετά, το ξεκλήρισμα έγινε κανονικότητα.
Το κόστος παραγωγής αυξανόταν ασταμάτητα.
Πετρέλαιο, ρεύμα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα.
Όλα ακριβά.
Όλα δυσβάσταχτα.

Και η τιμή στο χωράφι;
Εξευτελιστική.

Γιατί ανάμεσα στον αγρότη και τον καταναλωτή στήθηκε μηχανισμός αρπαγής.
Μεσάζοντες.
Καρτέλ.
Αλυσίδες.
Και ένα κράτος που γνώριζε και επέλεξε να μην συγκρουστεί.

Καμία κυβέρνηση δεν έσπασε αυτό το σύστημα.
Καμία δεν τόλμησε.
Γιατί η σύγκρουση έχει κόστος και οι κυβερνήσεις έμαθαν να αποφεύγουν το κόστος.

Όταν ήρθε η οικονομική κρίση, ο αγρότης κλήθηκε να πληρώσει ξανά.
Με φόρους.
Με εισφορές.
Με προκαταβολές φόρου για εισόδημα που δεν είχε ακόμη παραχθεί.
Με ασφαλιστικές επιβαρύνσεις που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα της υπαίθρου.

Και όταν δεν άντεξε;
Στοχοποιήθηκε.
Συκοφαντήθηκε.
Παρουσιάστηκε ως προνομιούχος.

Όχι.
Προνομιούχοι είναι όσοι νομοθετούν χωρίς να παράγουν.

Η ελληνική ύπαιθρος άδειασε.
Οι νέοι έφυγαν.
Τα χωράφια εγκαταλείφθηκαν.
Η χώρα άρχισε να εισάγει προϊόντα που κάποτε παρήγαγε.

Και κάθε φορά που οι αγρότες αντιδρούν, ακούμε τα ίδια.
«Διάλογος».
«Κατανόηση».
«Θα εξεταστεί».

Λέξεις χωρίς περιεχόμενο.
Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Καμία κυβέρνηση, ούτε η σημερινή, δεν έσπασε τον φαύλο κύκλο.
Καμία δεν μείωσε ουσιαστικά το κόστος παραγωγής.
Καμία δεν προστάτευσε πραγματικά τον μικρό και μεσαίο αγρότη.
Καμία δεν σχεδίασε σοβαρή εθνική αγροτική πολιτική.

Το αγροτικό κίνημα δεν είναι κομματικό.
Δεν είναι συγκυριακό.
Είναι κραυγή επιβίωσης.

Ο αγρότης δεν ζητά ελεημοσύνη.
Ζητά κανόνες.
Ζητά δικαιοσύνη.
Ζητά να μπορεί να ζήσει από τη δουλειά του στον τόπο του.

Αν αυτό δεν αλλάξει, τότε δεν μιλάμε απλώς για κοινωνικό πρόβλημα.
Μιλάμε για εθνικό αδιέξοδο.

Γιατί χώρα χωρίς παραγωγή δεν είναι κυρίαρχη χώρα.
Και αυτή την ευθύνη τη φέρουν όλοι όσοι κυβέρνησαν από το 1974 μέχρι σήμερα.

pellain.com