Το περιστατικό με τη διακοπή του σλαβόφωνου συγκροτήματος Banda Entopica στη Φλώρινα δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε αποτέλεσμα υπερβολής.
Ήταν μια συνειδητή πράξη ευθύνης, που βασίστηκε στη γνώση και την ιστορική μνήμη της τοπικής κοινωνίας. Ο Δήμαρχος Φλώρινας παρενέβη άμεσα και αποφασιστικά, σταματώντας την ερμηνεία τραγουδιού με σαφές αλυτρωτικό υπόβαθρο, στέλνοντας καθαρό μήνυμα ότι οι δημόσιες εκδηλώσεις δεν μπορούν να μετατρέπονται σε πεδίο ιδεολογικής προπαγάνδας.
Όσοι γνωρίζουν την πραγματικότητα της Δυτικής Μακεδονίας ξέρουν ότι ορισμένες συγκεκριμένες μπάντες, μετρημένες στα δάχτυλα, ακολουθούν μια πάγια τακτική: ξεκινούν με δημοτικά τραγούδια ηπειρωτικής, ανατολικοθρακιώτικης ή άλλης ελληνικής προέλευσης, ώστε να εμφανίζονται ως «αθώες» και παραδοσιακές, και όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν –συχνά μετά την αποχώρηση των επισήμων– περνούν σε τραγούδια στη σλαβική διάλεκτο με σαφές αλυτρωτικό και ιδεολογικό φορτίο, ντυμένα με συρτό ρυθμό για να χορεύονται ακόμη και από ανυποψίαστους.
Το τραγούδι που επιχειρήθηκε να παιχτεί ανήκει στην κατηγορία των στρατευμένων επαναστατικών ασμάτων που συνδέονται με την εξέγερση του Ίλιντεν (1903). Για την ελληνική ιστορική επιστήμη πρόκειται για τραγούδια προπαγάνδας και κινητοποίησης, που εξυπηρετούσαν το εθνικό πρόγραμμα της Εσωτερικής Μακεδονικής–Αδριανουπολίτικης Επαναστατικής Οργάνωσης (VMRO / IMARO / ΕΜΕΟ), με σαφή βουλγαρικό προσανατολισμό και εχθρική δράση απέναντι στους ελληνικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας.
Το ίδιο το περιεχόμενο είναι αποκαλυπτικό: αναφορά στην Αδριανούπολη ως σύμβολο της εξέγερσης, στοιχείο άμεσα συνδεδεμένο με τη βουλγαρική επεκτατική ιδεολογία του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, που περιλάμβανε τη Μακεδονία και τη Θράκη ως «αλύτρωτους» χώρους, εις βάρος του ελληνισμού.
Παρά τις σύγχρονες προσπάθειες ανακατασκευής της ιστορίας, το ιστορικό γεγονός παραμένει: η ηγεσία, η γλώσσα και η ιδεολογία του Ίλιντεν ήταν κατά βάση βουλγαρικές. Και κάτι ακόμη ενδεικτικό: ποτέ αυτές οι μπάντες δεν τραγούδησαν το «Μακεδονία ξακουστή» ή άλλο ελληνικό πατριωτικό τραγούδι. Η επιλογή ρεπερτορίου είναι μονομερής και καθόλου τυχαία.
Υπό αυτό το πρίσμα, η παρέμβαση του Δημάρχου Φλώρινας και η στάση των πολιτών δεν αποτελούν λογοκρισία, αλλά παράδειγμα θεσμικής ευθύνης και πατριωτικής εγρήγορσης. Τέθηκαν όρια εκεί όπου επιχειρήθηκε να περάσει, έστω συγκαλυμμένα, μια αφήγηση ξένη προς την ελληνική ιστορία και παράδοση.
Γιατί άλλο η μουσική και άλλο η προπαγάνδα.
Και η ιστορία, πράγματι, δεν χορεύεται.
newsroom
إرسال تعليق