Ο Γιάννης Κορακίδης είναι ένας νέος που η Ελλάδα (και ο κόσμος όλος) τον έμαθε στις 5 Αυγούστου όταν έκανε εκείνη τη βολή στα 79,11 μέτρα με τη σφύρα του και κατέκτησε την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της κατηγορίας Κ20 ανδρών στην Κολομβία.
Η ιστορία όμως του Γιάννη με τη σφυροβολία άρχισε από πολύ νωρίτερα, από τότε που ήταν μαθητής δημοτικού.
Συγκεκριμένα, όλα άρχισαν τυχαία, όταν παραβρέθηκε σε προπόνηση του μεγαλύτερου αδελφού του. Εκεί το αλάνθαστο κριτήριο του προπονητή του διέκρινε τη δυναμική του Γιάννη και τη συμβατότητα του σωματότυπού του με το άθλημα – έτσι ανέλαβε να τον εισάγει στον κόσμο της σφύρας.
Όλα αυτά τα χρόνια ο Έλληνας αθλητής προπονούνταν κάτω από δύσκολες συνθήκες, σε γήπεδα-χωράφια, κάνοντας πολλά χιλιόμετρα, και δουλεύοντας για να ανταπεξέλθει στα έξοδα της προετοιμασίας του. Ωστόσο ωρίμαζε μέσα από τις δυσκολίες, μέχρι που ήρθε η ώρα να δείξει την αξία του, κρεμώντας το χρυσό μετάλλιο στο στήθος του.
Ο Γιάννης Κορακίδης μίλησε στο pontosnews.gr και την Αλεξία Ιωαννίδου.
Είσαι ένας νεαρός αθλητής, μόλις 19 ετών, και κατάφερες να κατακτήσεις το χρυσό μετάλλιο ρίχνοντας τη σφύρα στα 79,11 μέτρα, πετυχαίνοντας παράλληλα ατομικό ρεκόρ. Πώς νιώθεις μετά από αυτή την επιτυχία;
Νιώθω πολύ ωραία. Οι κόποι μου ανταμείφθηκαν, έχω δουλέψει πολύ γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Τώρα που γύρισα στην Ελλάδα και συνάντησα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και εισπράττω όλη αυτήν την αγάπη μοιράζομαι μαζί τους αυτή τη χαρά μου.
Στο βίντεο της απονομής κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου σε καμαρώσαμε συγκινημένο να λες τους στίχους. Όταν έφτασες στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης σε περίμενε πλήθος κόσμου, ενώ περιπολικά της αστυνομίας σε συνόδευσαν σε τιμητική πομπή μέχρι το σπίτι σου στο Πεδινό Κιλκίς. Τελικά είναι αυτή η πιο μεγάλη ανταμοιβή για έναν αθλητή;
Αυτό που έγινε ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτή η χρονιά. Από την αρχή της χρονιάς είχαμε στοχεύσει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, πρώτα να πετύχουμε τις βολές για να πάμε και μετά να πάρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα για εμάς.
Το αποτέλεσμα αυτό βγήκε και είναι πραγματικά ασύλληπτο το συναίσθημα να βρίσκεσαι πάνω στο βάθρο, να ακούς τον εθνικό σου ύμνο και να βλέπεις τη σημαία της χώρας σου να κυματίζει πάνω απ’ όλες τις άλλες επειδή εσύ το κατάφερες όλο αυτό.
Μετά η υποδοχή στην πατρίδα· με υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Δεν ήξερα τίποτα γι’ όλο αυτό και ήταν για εμένα ένα ευχάριστο σοκ όταν το είδα. Ήταν απίθανο.
Δηλαδή; Πες μας τι ακριβώς έγινε.
Μετά τη θερμή υποδοχή από συγγενείς και φίλους στο «Μακεδονία» τα περιπολικά συνόδευσαν το αμάξι μας στο ταξίδι μας για το σπίτι μου στο Πεδινό Κιλκίς. Καθώς πλησιάζαμε βλέπαμε πυροτεχνήματα να σκάνε στον ουρανό. Μόλις κατέβηκα από το αμάξι άναψαν πυρσούς και με υποδέχτηκαν εγκάρδια.
Δεν έλειψε ούτε η αναπαράσταση με το τείχος που γκρέμιζαν οι αρχαίοι αθλητές όταν επέστρεφαν νικητές από τους Ολυμπιακούς Αγώνες πίσω στην πόλη τους. Ένα τέτοιο τείχος που έφτιαξαν οι συντοπίτες μου, γι’ αυτό το λόγο το «γκρέμισα» κι εγώ φορώντας τον κότινο που μου είχαν βάλει στο κεφάλι στο αεροδρόμιο. Ήταν στιγμές αξέχαστες!
Είσαι ένα παιδί που μεγάλωσες μακριά από την πρωτεύουσα, στον μεθοριακό νομό Κιλκίς. Πόσο πιο δύσκολο ήταν για εσένα να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο πρωταθλητισμού; Είχες βοήθεια από την Πολιτεία, και πώς διάλεξες το άθλημα της σφυροβολίας;
Δεν είχαμε καμιά απολύτως βοήθεια από την Πολιτεία. Ό,τι κάναμε το κάναμε μόνοι μας, εγώ, ο προπονητής μου και οι γονείς μου που αγωνίστηκαν και αυτοί για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο.
Οι αθλητές της επαρχίας δεν έχουμε τα πλεονεκτήματα των αθλητών των μεγάλων αστικών κέντρων.
Για να προπονηθούμε σε εγκαταστάσεις πολύ υποδεέστερες των μεγάλων πόλεων που φιλοξένησαν την Ολυμπιάδα του 2004 πρέπει να βρούμε μέσο να μετακινηθούμε μιας και ο τόπος που ζούμε δεν έχει τέτοιες εγκαταστάσεις. Αυτό εκτός από κούραση, σημαίνει και έξοδα.
Όμως εμείς επιμείναμε στους στόχους μας και βγήκε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Σίγουρα πάντως χρειάζονται αναβαθμίσεις στις αθλητικές εγκαταστάσεις αν θέλουμε να υπάρχει και συνέχεια, να βγούνε κι άλλα παιδιά.
Το άθλημα της σφυροβολίας δεν το διάλεξα, με διάλεξε εκείνο. Ο μεγάλος μου αδελφός είχε ξεκινήσει πρώτος. Σε μια του προπόνηση που τον συνόδευε η μαμά μας πήραν κι εμένα μαζί. Μόλις με είδε ο προπονητής μου ζήτησε να δοκιμάσω να ρίξω τη σφύρα. Πήρα και εγώ και έριξα. Και από τότε… δεν την αποχωρίστηκα.
Και καλά έκανες για όλους μας! Για εμάς που δεν έχουμε οικειότητα με τη σφυροβολία, εκτός από δύναμη τι άλλο χρειάζεται αυτό το άθλημα;
Πρωτίστως θέλει πολύ καλή τεχνική. Μετά θέλει οπωσδήποτε και δύναμη.
Πώς είναι μια συνηθισμένη μέρα σου; Πόσες ώρες προπονείσαι και τι πρόγραμμα ακολουθείς;
Σηκώνομαι πρωί. Από τις 7:00 μέχρι τις 9:00 κάνω την πρώτη προπόνηση της ημέρας. Μετά συνήθιζα να εργάζομαι στο καφέ του χωριό μου. Σχολούσα στις 4:00. Πήγαινα στο σπίτι για να φάω και να ξεκουραστώ για κανένα μισάωρο και μετά ξεκινούσα για την απογευματινή προπόνηση. Το απόγευμα προπονούμαι τρεις ώρες.
Έχεις κάποιον αθλητή ως πρότυπο; Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά-αθλητές που θα έχουν εσένα ως πρότυπο;
Αποφεύγω να έχω πρότυπα. Θέλω να είμαι εγώ το πρότυπό μου, να δουλέψω τον εαυτό μου και να γίνω η καλύτερη εκδοχή του. Για τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό θα τους συμβούλευα να διαλέξουν το άθλημα που τους αρέσει και αγαπάνε περισσότερο και να δουλέψουν πάνω σε αυτό.
Όπως είπες σε τηλεοπτική σου συνέντευξη, τα τελευταία λόγια που άκουσες πριν τον αγώνα που έδωσες και σε έχρισε πρωταθλητή κόσμου ήταν τα λόγια του προπονητή σου Γιάννη Χρίστογλου «Τίποτα δεν μας χαρίζεται, τα πάντα κατακτούνται με αγώνα». Πόσο σε επηρέασε η ποντιακή καταγωγή σου από την πλευρά της μητέρα σου και η θρακιώτικη από την πλευρά του πατέρα σου για να «χτίσεις» την προσωπικότητά σου και να ανέβεις στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου;
Ναι, πράγματι πριν μπω μέσα στη βαλβίδα αυτά τα λόγια του προπονητή μου ηχούσαν στα αυτιά μου και είπα ότι ήρθε η ώρα να το κάνουμε. Συγκεκριμένα είπα: «Ή τώρα ή ποτέ».
Η καταγωγή και των δύο μου γονιών με βοήθησε αρκετά. Όταν ήμουν μικρότερος πήγαινα και σε ποντιακό και σε θρακιώτικο σύλλογο για να μάθω να χορεύω και να συνδεθώ με τις ρίζες μου.
Και οι δυο ρίζες μου είναι πολύ δυνατές για να αντέξουν όσα άντεξαν. Επίσης θέλω να προσθέσω πως με βάφτισε και Πόντια νονά, αυτή μου έβαλε το λάδι!
Νομίζω πως τη σωματική δύναμη την πήρα από τους Θρακιώτες και το ψυχικό σθένος από τους Πόντιους.
Και τα δύο χαρακτηριστικά είναι απαραίτητα για να φτάσεις στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου και να εκπροσωπήσεις επάξια τη χώρα σου.
Αλεξία Ιωαννίδου
Δημοσίευση σχολίου