Γκροτεσκος πατριωτισμός - υπευραυξημενος εγωισμός.

Tου Tasos Sofoulis

Την εποχή της λεγόμενης ευμάρειας και του ωχαδερφισμού,  που έγινε το εθνικό μας δόγμα, σφυριλατιθηκε ένας εγωισμός γύρω από την υλική υπόσταση και τον καταναλωτισμό που έκανε τον Έλληνα να θεωρεί πως είμαστε η Αμερική των Βαλκανίων, σε μια περίοδο που στο κυρίαρχο life style, ο μιμιτισμός σε κάθε τι εισαγομενο από την Δύση εθεωρείτο IN.     Από το Big brother, το Euro και το Down Town,  μέχρι τα καταναλωτικά δάνεια, φτάσαμε στην οικονομική κρίση, που όλο αυτό το αφήγημα περί ευμάρειας και "Αμερικής των Βαλκανίων" πλήγωσε το κύρος του νεοέλληνα που είχε βομβαρδιστεί από αυτού του είδους την λογική, με όλες τις κυβερνήσεις να παίζουν τον ρόλο του χωροφύλακα των τραπεζών στο λαντερ της ΕΕ που λέγεται Ελλάδα.     Έτσι, όλο αυτό το πληγωμένο ποτάμι των καταναλωτών και κοινωνικά αδιάφορων Ελλήνων μετατράπηκε εν μία νυκτί  σε ένα εθνικό - πατριωτικό ανορθολογικό κύμα το οποίο λόγω της οικονομικής του παρακμής στην Ελλάδα των μνημονίων, έδωσε φωνή σε δυνάμεις τις οποίες μέχρι πρότινος είχαν δαιμονοποιησει και τις οριοθετουσαν στην πλευρά της λεγόμενης "μη κανονικότητας" η και των δυνάμεων της σκοτεινής πλευράς της ιστορίας.     Αυτό λοιπόν το ρεύμα της απογοήτευσης δημιούργησε έναν νεοπρολεταριακο - εθνοπληβειακό πατριωτισμό ο οποίος στερείται πνευματικής οξυδέρκειας και αισθητικής γύρω από την ιδέα, λειτουργώντας περισσότερο ως εκδίκηση απέναντι στο σύστημα που τον φτωχοποίησε παρά ως μια εθνική συνειδητοποίηση απέναντι στην ενδοτική πολιτική της Ελλάδος που διαχρονικά παίζει στα ζάρια την εθνική κυριαρχία.     Από το Big brother και την Πάνια λοιπόν φτάσαμε σε ένα ριζοσπαστικό εθνικοχριστιανικο ακτιβισμό ο οποίος έχει πρωτόγονα χαρακτηριστικά γύρω από την πατρίδα και λιγότερα έως καθόλου πνευματικά ερείσματα αυτής. Βέβαια για να μην είμαστε και άδικοι όλος αυτός ο  ανορθολογικός και συμπαγής όγκος που χαρακτηρίζει τον γκροτέσκο πατριωτισμό είναι μη χειραγωγήσιμος,εν δυνάμει  αγωνιστικός και αμφισβητεί ευθέως έννοιες οι οποίες μέχρι τώρα ήταν θεοποιημένες όπως ο κοινοβουλευτισμός και η τεχνοκρατική αυθεντία η οποία σήμερα με barcodes και πράξεις υποχρεωτικότητας στερεί βασικές ελευθερίες.      Τα εθνοπληβειακά αντανακλαστικά όσο γραφικά και να δείχνουν κάποιες φορές ,έστω και ενστικτωδώς, βρίσκονται στην όχθη της αντιδραστικότητας και της ταυτοτικής πάλης η οποία δοκιμάζεται από τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης που έχει ορίσει τον εχθρό της και μάλιστα με τρόπο που θυμίζει το κυνήγι μαγισσών του μεσαίωνα.     Όλος αυτός ο γκροτέσκος πατριωτισμός είναι κάτι το οποίο ακόμα διαμορφώνεται μέσα στην διαπάλη που καλούνται τα έθνη να σταθούν όρθια σε έναν κόσμο ερειπίων. Ειδικά στην χώρα μας είναι ένα φαινόμενο το οποίο δεν περνά απαρατήρητο καθ'όσον οι προκλήσεις ήταν πολλές ,και θα είναι πολλές, με τα γεγονότα να αποτελούν έναν αόρατο εκπαιδευτή αυτού του ανορθολογισμού που επαναπροσδιορίζει την παράδοση μέσω ενός ριζοσπαστικού εθνικισμού ο οποίος είναι η αξιακή απάντηση σε μία νέα εποχή που αποεθνικοποιεί τους λαούς. Οι επιλογές αυτού του ανορθολογικού τσουνάμι φάνηκαν και στις κάλπες όπου τα ποσοστά των εθνικιστικών-συντηριτικών κομμάτων έδειχναν την έντονη αντίδραση και δυσαρέσκεια αυτού του πλήθους το οποίο παλιότερα στελέχωνε τα συστημικά κόμματα,το σύστημα λοιπόν έβλεπε πως η αντίδραση είναι μη ελεγχόμενη και προπάντων εθνικιστική, ,με αποτέλεσμα το ευμετάβλητο αυτό εκλογικό σώμα ενδεχομένως να μετατρεπόταν σε ένα ριζοσπαστικό "στρατό" του δρόμου ο οποίος από την μικροαστική του ραστωνη θα έβγαινε στον δρόμο με σύμβολα τα οποία είναι κοινής αποδοχής και ταυτοτικής φύσης (π.χ. η ελληνική σημαία) δείχνοντας έτσι την αντίθεση του ως έθνος απέναντι στο κράτος το οποίο του στερεί την αξιοπρέπεια. Ο φόβος λοιπόν του συστήματος είναι καθαρά μία αντανακλαστική κίνηση απέναντι στον πραγματικό εχθρό του (δηλαδή τον εθνικισμό) παρά στον μέσω εθνικοπατριώτη ο οποίος μέσω του Νότη Σφακιανάκη αισθάνεται περήφανος και θεοποιεί κάθε "αγριοφωναρα" του συστήματος η οποία απλά καλείται να εγκλωβίσει αυτή την οργή και να την μετατοπίσει ως προς την λάθος κατεύθυνση.      Ένας ακόμη μεγάλος φόβος του κατεστημένου απέναντι σε αυτό το νέο είδος του γκροτέσκου πατριωτισμού είναι το γεγονός πως αυτός στρέφεται εναντίον όλων των πολιτικών συλλήβδην, αποτελώντας την απάντηση γύρω από όλα τα προβλήματα είτε εθνικά είτε κοινωνικά και ούτω καθεξής.    Οπότε όσο γραφικά , πληβειακά και αντιαισθητικά μπορεί να φαίνονται αυτού του είδους τα κινήματα που εντάσσονται στον γκροτέσκο πατριωτισμό αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι υπολογίσιμα από το σύστημα το οποίο καθημερινά μέσω των δελτίων ειδήσεων των τηλε-ακτινολόγων αλλά και "δικαστών" του νατιβισμού αφιερώνουν πολλές ενότητες από τα δελτία τους προκειμένου να αποδομήσουν και να δαιμονοποιήσουν τον εθνοπληβείο ο οποίος τους γύρισε την πλάτη και μάλιστα σε μορφή ριζοσπαστικού εθνικισμού έστω και πρωτόγονου ο οποίος όμως δεν παύει να ξεβολευει το σύστημα και να δείχνει στον λαό ποιος είναι ο ακτιβιστής με το μαχαίρι στα δόντια.