Δεν είναι πια ιστορία για μια οικογένεια.
Δεν είναι πια βίντεο για έναν αγρότη που κλαίει.
Είναι, για όσους το βλέπουν, κατηγορητήριο εναντίον μιας κρατικής πολιτικής που — όπως αισθάνονται οι ίδιοι — πετά στον κάδο ολόκληρους ανθρώπους, παραδόσεις και τόπους.
Το βίντεο από τη Φάρμα Θεοφίλου δεν δείχνει απλά το τελευταίο τάισμα ζώων.
Δείχνει τη στιγμή που ένας άνθρωπος σπάει.
Αυτός που δεν έκλαψε ποτέ δημόσια, καταρρέει μπροστά στην κάμερα.
Τα χέρια που τάισαν, θεράπευσαν, γέννησαν ζωντανά, τώρα τα αποχαιρετούν με τρέμουλο.
Και δίπλα του, μια οικογένεια που αισθάνεται ότι την ξερίζωσαν.
Οι κάτοικοι του Ρουμλουκιού δεν κρύβονται πια πίσω από ευγένειες.
Λένε ξεκάθαρα:
«Αυτή η πολιτική μάς εξαφανίζει. Μας τελειώνουν σαν ράτσα, σαν ύπαρξη».
Στον θυμό τους, βλέπουν αυτή τη σκηνή ως σύμβολο μιας πολιτισμικής εκτελέσεως.
Και καταγγέλλουν πως δεν είναι μεμονωμένο:
όπως λένε οι ίδιοι, «το ίδιο συμβαίνει με άλλες αυτόχθονες φυλές και παραγωγούς σε όλη τη χώρα».
Έτσι, όταν θυμούνται την ομιλία του Πρωθυπουργού στη Βουλή, όπου μιλούσε για
«κακές διατροφικές συνήθειες, υπερβολική κατανάλωση κρέατος και μέτρα για χάρη του περιβάλλοντος»,
το θεωρούν — στα δικά τους μάτια — επίσημο προοίμιο αυτού που τώρα ζουν στο πετσί τους.
Και ρωτούν με οργή:
Περιβάλλον χωρίς ζωντανά; Ποιο περιβάλλον είναι αυτό;
Και ποιος το σώζει όταν εξαφανίζει όσους το έφτιαξαν;
Για την τοπική κοινωνία, η σκηνή στη Φάρμα Θεοφίλου δεν είναι διοικητική πράξη – είναι ηθικό έγκλημα.
Η κραυγή τους είναι σκληρή:
«Δεν μας βοηθάτε — μας σβήνετε».
«Δεν μας επιδοτείτε — μας χώνετε στο έδαφος».
«Δεν προστατεύετε το περιβάλλον — το ερημώνετε».
Η οργή τους δεν είναι θεωρητική.
Είναι εικόνα:
ο άνθρωπος που μεγάλωσε ζωντανά, κλαίει μπροστά στον φακό,
και η χώρα, όπως τη βιώνουν εκείνοι, γυρίζει τα μάτια αλλού.
Το βίντεο γίνεται — για πολλούς — κατηγορητήριο εναντίον μιας πολιτικής που αγνοεί τις ανθρώπινες συνέπειες.
Γίνεται έκθεση ντροπής: ότι πίσω από προγράμματα, αριθμούς και περιβαλλοντικά συνθήματα υπάρχουν οικογένειες που συντρίβονται.
Αν αυτό συνεχιστεί, όπως λένε οι ίδιοι οι ντόπιοι,
η Ελλάδα δεν θα χάσει απλώς ζώα — θα χάσει τον χαρακτήρα της.
Η ιστορία κάποτε θα κρίνει.
Και τότε — φοβούνται — η ερώτηση δεν θα είναι:
«Ποιος έφταιγε;»
αλλά «Γιατί σιωπήσαμε ενώ βλέπαμε έναν τόπο να πεθαίνει;»
إرسال تعليق