.png)
Του Θεόδωρου Χαρανίδη
Το αγροτικό ζήτημα δεν είναι συγκυριακό.
Δεν είναι αποτέλεσμα κακής χρονιάς ή διεθνών αναταράξεων.Είναι το συσσωρευμένο αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών δεκαετιών.
Από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, η ελληνική αγροτιά αντιμετωπίστηκε είτε ως δεξαμενή ψήφων είτε ως στατιστικό μέγεθος.
Σπάνια ως στρατηγικός πυλώνας της χώρας.
Οι κυβερνήσεις άλλαξαν, η λογική όχι.
Αποφυγή σύγκρουσης με τα ισχυρά συμφέροντα.
Ανοχή στα καρτέλ.
Απουσία εθνικού σχεδιασμού.
Και κάθε φορά που το πρόβλημα επέστρεφε στην επιφάνεια, η απάντηση ήταν η ίδια: διαχείριση, όχι λύση.
Σήμερα, η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο.
Το κόστος παραγωγής καθιστά μη βιώσιμη τη μικρομεσαία αγροτική εκμετάλλευση.
Οι τιμές στο χωράφι δεν αντανακλούν ούτε τον κόπο ούτε το ρίσκο.
Και η ύπαιθρος συνεχίζει να αδειάζει.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η απαξιωτική γλώσσα και οι εύκολες ετικέτες δεν είναι απλώς πολιτικά άστοχες.
Είναι επικίνδυνες.
Γιατί αντικαθιστούν τον διάλογο με χλευασμό και την ευθύνη με αλαζονεία.
Το αγροτικό κίνημα δεν ζητά προνόμια.
Ζητά κανόνες.
Ζητά δικαιοσύνη.
Ζητά να μπορεί να υπάρξει.
Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς σύγκρουση.
Σύγκρουση με τα καρτέλ.
Σύγκρουση με τη λογική της αδράνειας.
Σύγκρουση με την πολιτική που θεωρεί την παραγωγή «κόστος» και όχι επένδυση.
Χωρίς αγρότες δεν υπάρχει ύπαιθρος.
Χωρίς ύπαιθρο δεν υπάρχει παραγωγή.
Και χωρίς παραγωγή, καμία χώρα δεν μπορεί να μιλά σοβαρά για κυριαρχία και μέλλον.
Αυτό δεν είναι σύνθημα.
Είναι πολιτική ευθύνη.
Θεόδωρος Χαρανίδης
إرسال تعليق