.png)
Λίγες ημέρες πριν, το pellain είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, αναδεικνύοντας ότι η ενεργειακή επέκταση της ΔΕΠΑ Εμπορίας και της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ σε Αλβανία και Κόσοβο δεν αποτελεί απλώς ένα επιχειρηματικό βήμα, αλλά ενδέχεται να λειτουργήσει ως γεωπολιτικός οιωνός κακών, ιδίως σε σχέση με το διαρκώς επανερχόμενο ζήτημα του λεγόμενου «Τσάμικου».
Σήμερα, η εικόνα συμπληρώνεται.
Και επιβεβαιώνει ότι οι ανησυχίες δεν ήταν υπερβολικές.
Η συνάντηση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη με την Αλβανίδα ομόλογό του, όπως αποτυπώνεται στο σχετικό δημοσίευμα της Καθημερινής, αποκαλύπτει έντονη διπλωματική κινητικότητα και μια σαφή βούληση της Αθήνας να αναλάβει πρωτοβουλίες για την επιτάχυνση της ευρωπαϊκής πορείας των Δυτικών Βαλκανίων.
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ εμφανίζεται περιχαρής, μιλώντας για «γεωπολιτική αναγκαιότητα της διεύρυνσης» και προαναγγέλλοντας πρωτοβουλίες με ορίζοντα ακόμη και την ελληνική προεδρία της Ε.Ε. το 2027. Δηλώσεις που, αν απομονωθούν, μοιάζουν θεσμικές και αναμενόμενες. Αν όμως συνδυαστούν με τα ενεργειακά ανοίγματα προς Τίρανα και Πρίστινα, αποκτούν διαφορετικό βάρος.
Διότι εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα:
-Πώς ακριβώς συνδέεται η οικονομική και ενεργειακή διείσδυση με τη διπλωματική “επιτάχυνση” της ευρωπαϊκής προοπτικής της Αλβανίας;
- Και κυρίως: ποιο είναι το αντάλλαγμα;
Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι προτεραιότητα παραμένει η προστασία της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας και η επίλυση ζητημάτων ιδιοκτησίας. Ωστόσο, η εμπειρία δείχνει ότι σε περιόδους «ήρεμων νερών» και εξωστρεφών συμφωνιών, τα δύσκολα εθνικά ζητήματα τείνουν να παραπέμπονται στο μέλλον.
Το pellain (διαβάστε εδώ) είχε εγκαίρως επισημάνει ότι η ελληνική ενεργειακή παρουσία σε χώρες που:
-
δεν αναγνωρίζουν την Ελλάδα (Κόσοβο),
-
ή επαναφέρουν διαρκώς αλυτρωτικές αφηγήσεις (Αλβανία – Τσάμικο),
μπορεί να λειτουργήσει όχι ως μοχλός επιρροής, αλλά ως σιωπηρή αποδοχή τετελεσμένων.
Η σημερινή διπλωματική κινητικότητα δεν διαψεύδει αυτή την ανάλυση. Αντιθέτως, τη συμπληρώνει.
Όταν οι επιχειρηματικές συμφωνίες «τρέχουν» και η διπλωματία χαμογελά, τότε είναι που οφείλουμε να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις.
Γιατί, όπως δείχνει η ιστορία της περιοχής,
στην αναμπουμπούλα – ή και στη σιωπή – ο λύκος χαίρεται.
Και το ερώτημα παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ:
Quo vadis, Domine Europa;
newsroom
إرسال تعليق