ΕΔΩΞΕ ΤΩ ΔΗΜΟ

 Στην κηδεία του Κωνσταντίνου Β' ή του ΙΓ' (για κάποιους) αναμφισβήτητα υπήρξε λαϊκή προσέλευση η οποία δηλώνει μια δυσαρέσκεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι καν βασιλόφρονες ή που δεν είχαν ζήσει και καθόλου την Βασιλεία πήγαν στην μητρόπολη για να αποχαιρετίσουν τον ''ιδιώτη'' βασιλέα κατά την κυβέρνηση. Τώρα κατά πόσο θεωρείται ιδιώτης ένας πρώην αρχηγός κράτους και στρατού το αφήνω στην κρίση του κάθε έλλογου όντος.

   Ο παλμός του λαού στην κηδεία του Κωνσταντίνου ήταν περιφρονητικός απέναντι στους υπάρχοντες πολιτικούς. Η συσπείρωση ετερόκλητων ανθρώπων αλλά με σεβασμό στην ιστορία έδωσε ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως ο κόσμος βαρέθηκε τους πολιτικούς και τα πολλά λόγια εν είδη μιας συντήρησης αυτών και των τζακιών τους. Μπορεί ο Κυριάκος να ήθελε να αποστασιοποιηθεί από τον βασιλιά διότι τον βαραίνει η επιλογή του πατέρα του στα Ιουλιανά όμως έπρεπε να ξέρει πως στο κόμμα του ακόμη υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σαν νοοτροπία είναι πιο κοντά στο Λαϊκό Κόμμα πάρα στο κόμμα των φιλελευθέρων. Τουλάχιστον η πολιτική ιστορία της χώρας μας αυτή είναι,  τώρα αν η ΝΔ μετασχηματίζεται   γιατί τα ''πάντα ρει'' αυτό είναι άλλο θέμα. Αυτός λοιπόν ο αντουανετισμός της μεταπολίτευσης είναι που εξοργίζει τον κόσμο όπου και αν ανήκει πολιτικά, συνεπώς η μαζική προσέλευση στην κηδεία του Βασιλιά συμβολίζει πως είμαστε έθνος απέναντι σε ένα κράτος το οποίο μας μειώνει καθημερινά σε όλους τους τομείς, με λίγα λόγια κάτι τέτοιο μπορεί να μεταφραστεί ως ''εθνοαντίδραση'' και συσπείρωση γύρω από ένα ιδανικό όπως η Βασιλεία η οποία γέννησε τον μύθο του μαρμαρωμένου βασιλιά που μεγάλωσε γενιές και γενιές γύρω από το ιδανικό του μεγάλωματος του κράτους.

      Η ευπρέπεια των γόνων της βασιλικής οικογένειας ήταν κάτι το οποίο σχολιάστηκε θετικά από ''εχθρούς'' και ''φίλους'' καθώς ήταν μια εικόνα ή οποία λείπει από το πολιτικό ήθος των τελευταίων ετών εφόσον όλοι οι πολιτικοί συλλήβδην κάνουν ότι μπορούν για να αποστασιοποιηθούν πλήρως από τον ελληνικό λαό ο οποίος πένετε και απειλείται καθημερινά η ασφάλεια του από χιλιάδες λαθρομετανάστες οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά καταλάβει το κέντρο της Αθήνας. Ένας επιπλέον λόγος που το έθνος και όχι το κράτος τίμησε τον Κωνσταντίνο ήταν πως η γενική παρακμή ενός συστήματος που κάποτε ενδεχωμένος και να παρέσυρε τον λαό να διώξει την βασιλική οικογένεια έχει αποτύχει σε όλους τους τομείς ηθικούς και πολιτικούς. Συνεπώς κάτι τέτοιο λειτουργεί αφαιρετικά για όλους αυτούς που σκιαμαχούν και βλέπουν μπροστά τους φιλοβασιλικά κινήματα και παλινόρθωση της βασιλείας αντί να προβληματιστούν γιατί ο λαός τιμά ένα πρόσωπο για το οποίο ενδεχωμένος και να μην ξέρει την ιστορία του. Ο λόγος απλός, διότι το αίσθημα των πολλών λειτουργεί πολλές φορές ενστικτωδώς και προκειμένου να αντιδράσει απέναντι σε μια γενική εξουσία ισχύει το  απόφθεγμα ''Αγαπάμε ότι σας πονάει''.
   
    Σαφώς και υπήρχαν και βασιλόφρονες στην εκκλησία οι οποίοι θα ήθελαν την επαναφορά της βασιλείας στην Ελλάδα, όμως το μείζον δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός πως οι γόνοι και οι συνεχιστές της μεταπολίτευσης λειτουργούν εκδικητικά απέναντι σε έναν άνθρωπο ο οποίος τους σκελετούς του παρελθόντος είχε την γενναιότητα να τους καταδικάσει και να αναγνωρίσει τα λάθη του και που σε τελευταία ανάλυση θεσμικά δεν είχε την δύναμη να κάνει κάτι εφόσον η θέληση του λαού το 74' ήταν να παύσει η Βασιλεία στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί που μιλούν για διχασμό είναι αυτοί που τον εργαλειοποιούν προκειμένου να ταΐσουν το όποιο πολιτικό τους αφήγημα, δυστηχώς όμως για αυτούς το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο διότι το κλίμα που επικρατούσε στο παρευρισκόμενο πλήθος ήταν ενωτικό γύρω από ένα ιδανικό όπως το στέμμα το οποίο είναι κόκκινο πανί για τον νεωτερισμό. Υπήρξε ένα κλίμα ενότητας και ελπίδας που θύμιζε μια Ελλάδα περασμένων ετών, θα μπορούσε ένας πιο ρομαντικός να το θεωρήσει μια ''ειρηνική επανάσταση'' απέναντι στον νεωτερισμό ή πιο σωστά  έναν σεβασμό στην ιστορία της πατρίδος μας ή οποία κάποτε υπήρξε βασίλειο.
     Συνεπώς εάν κάποιος δίδαξε πολιτικό πολιτισμό ήταν ο λαός ο οποίος με αυτή του την στάση έδειξε πως διαθέτει ακόμα κριτική σκέψη σε τέτοια ζητήματα και πως δεν ανέχεται μαθήματα ''ευπρέπειας'' από αυτούς που θεωρούν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο της ιστορίας η οποία ίσως και να τους γράψει με μελανά γράμματα για μειοδοσίες και λοιπές βλαβερές πράξεις προς την πατρίδα για τις οποίες θα χρειασθεί ένα ξεχωριστό άρθρο ούτως ώστε να τις περιγράψουμε.
Αυτή λοιπόν η επιλεκτική ευπρέπεια είναι που θυμώνει τον λαό ο οποίος  κατευθύνεται σε πιο ριζοσπαστικές πολιτικές επιλογές και ο νοών νοείτω.  Εάν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος έκανε λάθη (που έκανε) αυτό είναι κάτι που θα κρίνει η ιστορική επιστήμη και όχι ο κάθε ανιστόριτος δημοσιογραφίσκος ο οποίος αν τον ρωτήσεις τι είναι τα Ιουλιανά θα σου απαντήσει εθνικοθρησκευτική πανήγυρη. 

  ΕΔΩΞΕ ΤΩ ΔΗΜΟ λοιπόν όπως έλεγαν και στην αρχαία Αθήνα που σημαίνει ο λαός αποφάσισε,  και ο λαός αυτό που σίγουρα έστειλε σαν μήνυμα είναι πως ουδείς από τους πολιτικούς άρχοντες δεν έχει το δικαίωμα να τον εμπαίζει, τουλάχιστον ο Κωνσταντίνος υπήρξε αρχηγός του στρατού και απόγονος στρατηγών που ελευθέρωσαν την Μακεδονία κάνοντας πράξη την θέληση του Παύλου Μελά και άλλων τόσων καπετάνιων που έδωσαν την ζωή τους για την Μακεδονία. Η Μελίνα Μερκούρη πέρα από εκκεντρική τι άλλο υπήρξε για να θαφτεί πάνω σε κιλλίβαντα του ελληνικού στρατού;

ΤΑΣΟΣ ΣΟΦΟΥΛΗΣ 

ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

 -ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ